«Όταν ήρθα, στη χώρα μου δεν υπήρχε πόλεμος. Όταν ήρθα, τα παιδιά έκαναν όνειρα για το μέλλον τους. Όταν ήρθα, οι συγγενείς μου δεν ήταν πεθαμένοι από την πείνα και από τον πόλεμο. Όταν ήρθα, ο ουρανός της χώρας μου ήταν μπλε, ήταν ένα χρώμα με τη θάλασσα και όχι γκρίζος και μαύρος. Αν έχει επισκεφθεί κανείς τη Συρία θα συμφωνήσει μαζί μου. Η χώρα μου, ίσως, αν όχι απολύτως, είναι από τις ομορφότερες αραβικές χώρες».

Η Amar Abroush χθες, απόγευμα Παρασκευής, έκανε μία μακροσκελή ανάρτηση σε δημοφιλές γκρουπ στο Facebook, γράφοντας επιγραμματικά την ιστορία της οικογένειάς της και τη δική της, οι οποίοι από το 1996 βρίσκονται στην Κύπρο, αλλά μέχρι σήμερα και παρά τις πολλές προσπάθειές τους, το κράτος δεν τους δίνει υπηκοότητα, ενώ όπως υποστηρίζει, τους συμπεριφέρεται ως εγκληματίες -κυρίως στον πατέρα της.

Η ανάρτηση μέσα σε λίγες ώρες έγινε viral και όπως μας είπε η Amar, με την οποία επικοινωνήσαμε, πολλοί ήταν εκείνοι που της έστειλαν μηνύματα συμπαράστασης και βοήθειας.

Χωρίς περαιτέρω σχόλια από εμάς, διαβάστε αυτούσια την ανάρτηση της Amar, η οποία, το δίχως άλλο, προσφέρεται για προβληματισμό.

Αυτούσια η ανάρτηση της Amar Abroush:

Χαίρετε!

Αν και δεν γράφω ποτέ δημόσια αυτή την φορά όμως ένιωσα πως πρέπει να γράψω. Αν δεν μιλήσω τώρα τότε πότε? Ακολουθεί τεράστια ανάρτηση σας παρακαλώ αρνητικά σχόλια δεν χρειάζονται.

Είμαι Κούρδισα της Συρίας και μένω στη Κύπρο από το 1996. Ήρθα στη Κύπρο ηλικίας 6 μηνών. Όταν ήρθα, στη χώρα μου δεν υπήρχε πόλεμος, όταν ήρθα τα παιδιά έκαναν όνειρα για το μέλλον τους, όταν ήρθα οι συγγενείς μου δεν ήταν πεθαμένοι από την πείνα και από τον πόλεμο. Όταν ήρθα ο ουρανός της χώρας μου ήταν μπλε, ήταν ένα χρώμα με την θάλασσα και όχι γκρίζος και μαύρος. Αν έχει επισκεφθεί κανείς τη Συρία θα συμφωνήσει μαζί μου. Η χώρα μου ίσως, αν όχι απολύτως είναι από τις ομορφότερες αραβικές χώρες.

Δεν έχει σημασία αν ζεις στη χώρα σου ή όχι για να την αγαπάς, γιατί ό,τι και αν κάνεις θα είσαι ξένος σε μια άλλη χώρα. Αυτό που με ώθησε να γράψω είναι οι διάφορες κριτικές των συνανθρώπων που ακούω στο δρόμο και διαβάζω στα σχόλια διαδικτυακός. Οι μετανάστες και όχι όλοι ναι, αν ζούσαν καλύτερα στη χώρα τους δεν θα έβαζαν σε ρίσκο τη ζωή τους και των παιδιών τους. Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να δεχθεί η Κύπρος μια μικρή χώρα τόσους μετανάστες και σας χρωστάμε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Η ιστορία μου είναι διαφορετική στη Κύπρο αλλά ακόμη δεν πρόκειται να φύγω από χώρα που μου συμπεριφέρθηκε καλύτερα από την ίδια μου τη χώρα εννοώ και τους ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου.

Έζησα στην Κύπρο από ηλικία 6 μηνών και σήμερα είμαι 23 χρονών. Είμαι και τυχερή που έχω την οικογένεια μαζί μου. Αλλά έχω και συγγενείς στη Συρία. Η απόφαση να έρθει η οικογένεια μου στη Κύπρο είναι κατά κύριο λόγο για οικονομικούς λόγους. Ο πατέρας μου είναι ο πρώτος από την οικογένεια μου που ήρθε στη Κύπρο το 1996. Ήρθε κανονικά με άδεια παραμονής για εργασία (από αερολιμένας Λάρνακας και όχι από τα κατεχόμενα). Έζησε όλοι την ζωή του και μέχρι σήμερα, να είναι πιστός στους νόμους της Κύπρου. Από την ημέρα που άρχισα να καταλαβαίνω αυτόν τον κόσμο μέχρι σήμερα, ο πατέρας μου ποτέ στη ζωή του δεν έκανε την παραμικρή παρανομία. Δεν το λέω αυτό επειδή είμαι κόρη του, αλλά γιατί αυτό είναι το ΣΩΣΤΟ.

Αγαπητοί μου αναγνώστες, εγώ το 2000 χτυπήθηκα από αυτοκίνητο και έσπασα τα 2 μου πόδια και κτυπήθηκε το κεφάλι μου λίγο. Δόξα τον Θεό δεν αναγκάστηκα να βάλω οτιδήποτε στο πόδι παρά μόνο γύψο με τη εισήγηση του γιατρού πως θα είμαι εντάξει και λόγω μικρής ηλικίας θα αναρρώσω γρήγορα. Και έτσι και έγινε αλλά, μέχρι στιγμής έχω 3 σπασμένα κόκαλα σε κάθε πόδι αλλά εντάξει τα καταφέρνω!!! Γιατί το αναφέρω αυτό; Επειδή ο δικηγόρος τότε που είχε πάρει την υπόθεση μου δεν μου έκανε τίποτα, μα τίποτα. Ο πατέρας μου δεν πήρε τίποτε παρά μια επιταγή των 800 λίρων βγαλμένη στο όνομα του δικηγόρου! Καλά σκεφτήκατε.

Πήρε ολόκληρη την αποζημίωση και του έβγαλε επιταγή με 800 λίρες! Επίσης υποχρέωσε τον πατέρα μου να φύγει από την χώρα και πως θα τον απελάσουν αν μείνει. Ο πατέρας μου αγαπητοί μου φίλοι, δεν ήξερε και καλά ελληνικά επομένως η εκμετάλλευση του ήταν πολύ εύκολη και δεν είναι άνθρωπος υψηλού μορφωμένου επιπέδου για να ξέρει και από αυτά τα θέματα. Και από εδώ άρχισε το βάσανο του πατέρα μου! Από δικηγόρο σε δικηγόρο γιατί δεν ήξερε κανέναν για να του πει τι να κάνει. Ο πατέρας μου είναι πολύ καθαρός άνθρωπος οποιοσδήποτε του έλεγε να πηγαίνει σε έναν συγκεκριμένο πήγαινε, του πλήρωνε λεφτά και αυτός τον έκλεβε.

Οι άδειες παραμονής μας επομένως τα κανόνιζαν διάφοροι δικηγόροι, τη μια έφερναν έγκριση για 6 μήνες την άλλη για 1 χρόνο και ανακατώματα πολλά μα πάρα πολλά. Να υπογραμμίσω εγώ γράφω για αυτούς που συνεργάστηκε ο πατέρας μου δεν εννοώ πως ΟΛΟΙ δεν είναι καλοί ή για να θίξω τους δικηγόρους και βέβαια όχι. Αναφέρομαι σε προσωπικά γεγονότα και ανθρώπους που συνεργάστηκε μαζί τους ο πατέρας μου.

Έτσι ζήσαμε στη Κύπρο από δικηγόρο σε δικηγόρο και από όσους ζητήσαμε την βοήθεια τους μας εκμεταλλεύτηκαν. Στο τέλος ο πατέρας μου μπροστά από την Κυπριακή Δημοκρατία, θεωρούνταν παράνομος αλλά, ο ίδιος νόμιζε πως ήταν νόμιμος βασιζόμενος στο δικηγόρο του πως περιμένει έγκριση από το υπουργείο εσωτερικών!! Ενώ τίποτα δεν γινόταν μόνο όταν τον έπαιρνε η αστυνομία φυλακή. ΝΑΙ, ο πατέρας μου μπήκε φυλακή 3 φορές με την δικαιολογία πως έχει λήξει η άδεια του. Και την πρώτη φορά που ήρθαν να τον συλλάβουν θυμάμαι από μικρή ηλικία, ήμουν Α τάξη, μπήκε η αστυνομία από το παράθυρο του μπάνιου (ήταν μεσαίο παράθυρο και ισόγειο το σπίτι, παλιό σπίτι μπορούσες να το ανοίξεις εύκολα). Πήραν τον πατέρα μου ενώ κοιμόταν σαν έναν εγκληματία.

Δεν ήταν όμως εγκληματίας ο πατέρας μου ήταν παράνομος λόγου εκμετάλλευσης και αντί να κατανοήσετε πως έχει παιδιά όπως έχετε και εσείς που ήρθατε και τον πήρατε δεν σκεφτήκατε τι θα γινόταν με εμάς. Κάντε την δουλειά σας αλλά κάντε την ανθρώπινα και σκεφτείτε τα παιδιά του. Εγώ τώρα που γράφω και θυμάμαι λεπτομέρειες πώς να σας περιγράψω; Τι να σας ευχηθώ; Θυμάμαι είχα πάρει τον ρόλο της Παναγίας στη χριστουγεννιάτική γιορτή θυμάμαι πριν την γιορτή με άλλα τόσα λεφτά κάποιος δικηγόρος έβγαλε τον πατέρα μου. Αλλά και πάλι μετά τον συλλάβαν και μετά το ίδιο. Την τελευταία φορά που μπήκε φυλακή ήταν το 2011. Τότε δεν ήρθαν να πάρουν τον πατέρα μου αλλά μας πήραν όλους. Ήμουν 1η Λυκείου η ψυχολογία μου ήταν χάλια. Μας πήρατε όλους να μας κάνετε τι;

Να ξυπνάτε τον αδελφό μου που ήταν 11 χρονών να τον κλείσετε εκείνον, την μητέρα μου, τον μεγάλο μου αδελφό, την αδελφή μου και εμένα να κάνουμε τί? Τελικά μετά από επέμβαση του δικηγόρου μας άφησαν να φύγουμε και κρατήσαν τον πατέρα μου. Μου είπαν και το θυμάμαι «3 με 4 μέρες να κανονίσει τα χαρτιά του ο δικηγόρος σας και να έρτει σπίτι». Τι έγινε όμως που ο δικηγόρος πήγε στη φυλακή και του ανάφερε πως πρέπει να υπογράψει για απέλαση όλης της οικογένειας? Δεν έχω λόγια. Δεν βγήκε ο πατέρας μου μέχρι που έγραψα επιστολή στο υπουργείο εσωτερικών και τον έβγαλαν γιατί είχε οικογένεια και δεν μπορούν να τον απελάσουν μετά από τόσα χρόνια στη Κύπρο και του δόθηκε άδεια δεδομένου πως θα εργάζεται μόνο. Αντί 3 μέρες μπήκε 3 μήνες και 15 ημέρες.

Από τότε ανανεώνω εγώ τις άδειες και έχω πλέον πήρα και εξυπηρετώ και άλλους γιατί το να κάμνεις τόσες φορές ένα πράμα το μαθαίνεις και απέξω. Αλλά είναι παν δύσκολο να βρίσκεις εργοδότη και να σε βάλει στο όνομα του και να πληρώνει τόσα λεφτά. Ευκολότερο είναι να παίρνεις ευρωπαίο που δεν έχεις τόσα έξοδα. Αποφάσισα λοιπόν να αιτηθούμε για υπηκοότητα. Το 2005 να σημειώσω πως αιτήθηκε και δεν είχε απάντηση. Έτσι για να ξέρω τι γίνετε έκανα προσφυγή στο δικαστήριο να ξέρω τί έγινε με τον φάκελο και μου στείλανε την απόρριψη γιατί μου ανάφεραν πως για μερικά χρονικά διαστήματα ήταν παράνομος (ενώ ο πατέρας μου νόμιζε ήταν νόμιμος γιατί έτσι του έλεγε ο δικηγόρος). Και έτσι έγραψα επιστολή το 2016 στο υπουργείο εσωτερικών για τον πατέρα μου και αιτηθήκαμε για υπηκοότητα.

Και ιδού το ΜΠΑΜ! Παίρνω την ίδια μέρα την έγκριση μου για υπηκοότητα και την απόρριψη του πατέρας μου! Και μου ανάφεραν πως βασιστήκαν στην έρευνα της αστυνομίας που σύμφωνα με αυτή δεν μπορούν να δώσουν έγκριση για υπηκοότητα στον πατέρα μου. Συγγνώμη; Ποια έρευνα; Αυτή η έρευνα γίνεται σε όλους; Εφαρμόστε τον νόμο αλλά σε όλους και όχι μερικούς. Εγώ δεν είμαι «μωρό» και γνωρίζω ανθρώπους χωρίς καν κοινωνικές ασφαλίσεις, χωρίς να κλείσουν καν 7 χρόνια, και κάποιοι που έρχονται παράνομα από τα κατεχόμενα και έχουν την υπηκοότητα.

Υπάρχουν άνθρωποι που σύμφωνα με την έρευνα της αστυνομίας δεν πρέπει να τους δοθεί υπηκοότητα και την παίρνουν. Τον πατέρα μου βρήκατε για να εφαρμόσετε τους νόμους; Μετά από 24 χρόνια και 6 μήνες στην Κύπρο; Ωραία δεν αμφιβάλλω. Εγώ όμως αν ήξερα πως ο πατέρας μου δεν έχει δικαίωμα στη υπηκοότητα δεν θα είχα καν το θάρρος να την ζητήσω ή να ανοίξω το θέμα. Δικαίωμα του πατέρα μου να ξέρει το γιατί και τί είναι αυτό που δεν τους αφήνει να του δοθεί η έγκριση και δεν είναι προσωπικά δεδομένα οκ; Γιατί αν ήταν έτσι! Ας μην το δίνατε Λευκό Ποινικό Μητρώο.

Ο πατέρας μου αν δεν έχει ασφάλεια το αυτοκίνητο δεν πρόκειται να βγει να οδηγήσει ότι και αν γίνει, και θα μπλέξει με θέματα που ούτε καν υπάρχουν; Και όχι δεν ξανά αιτήθηκα για υπηκοότητα γιατί βαρέθηκα αυτήν την διαφθορά και την εκμετάλλευση. Να πληρώνω συνέχεια για το τίποτα το έχω βαρεθεί και κατάντησε αηδία και αδικία. Δεν πληρώνω. Δεν θα πληρώσω γιατί στερήσατε το πιο απλό δικαίωμα από την οικογένεια μου, τους ξευτιλίσατε τους κάνετε να μην νιώθουν άνθρωποι πιά.

Ευχαριστώ.