1η Οκτωβρίου και σε Ελλάδα και Κύπρο, πρώτο θέμα συζήτησης είναι για τους μεν ελλαδίτες η ανορθόδοξη παρέλαση μίας παρέας κοριτσιών-ηθοποιών η οποία ήθελε να στείλει ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα στο ευρύ κοινό, ενώ στους δε Κύπριους η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να ακυρώσει τις παρελάσεις της εθνικής επετείου, ένεκα της κακοκαιρίας.

Η δημόσια συζήτηση που εξελίχθηκε και οργίασε στα social media εστίασε κατά κύριο λόγο στη σημαντικότητα των παρελάσεων και στη συμβολικότητά τους, τονίζοντας την προσβολή προς τα ιερά, όλων όσοι γυρίζουν την πλάτη σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις.

Υπάρχει, όμως, και μία άλλη πτυχή την οποία λίγοι εξέτασαν και σχολίασαν και η οποία αφορά τα παιδιά που συμμετέχουν στις παρελάσεις και το τι βιώνουν καθ’ όλη αυτή τη διαδικασία.

Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης και στιχουργός Θέμης Καραμουρατίδης, μέσα από μία προσωπική εξομολόγηση-ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ανέδειξε και μία άλλη πτυχή που καλό θα ήταν να μας προβληματίσει.

Αυτούσια η ανάρτηση τού Θέμη Καραμουρατίδη.

Η παρέλαση για μένα ήταν από τις πιο τραυματικές και συνάμα αποκαλυπτικές εμπειρίες της παιδικής και εφηβικής μου ζωής. Επειδή ήμουν ο πιο κοντός της τάξης, ήμουν στην τελευταία σειρά, τη διαλυμένη, τη χλευαστική, τη σειρά με τα πιο πολλά στραγάλια.

Έχοντας υπάρξει, όμως, καλός μαθητής ενίοτε ήμουν και σημαιοφόρος ή παραστάτης. Βίωσα λοιπόν από νωρίς ένα μοντέλο κοινωνίας η οποία σε επιβραβεύει αν είσαι με τους άριστους, αν δεν είσαι, όμως, σε στοιχίζει με βάση το ύψος σου -ένα χαρακτηριστικό με το οποίο γεννήθηκες- και μάλιστα αν είχες και παραπάνω κιλά, σε έχωναν στις μέσα σειρές για να μη χαλάς την αρμονία και την εικόνα. Αυτό ήταν η παρέλαση για μένα ως παιδί. Μια πρώτη ένδειξη ότι η κοινωνία, αν δεν είσαι αυτό που θέλει, σε ξερνάει.

Άμα θέλεις να τιμήσεις τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν και έχασαν τη ζωή τους για να είσαι εσύ καλά, κάνε το με τη στάση ζωής σου. Τίμησέ τους με τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι στην ουρά στις δημόσιες υπηρεσίες. Τίμησέ τους στον τρόπο που φέρεσαι στο περιβάλλον της Ελλάδας. Τίμησέ τους με τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τους κατατρεγμένους αυτής της ζωής.

Στον τρόπο που σέβεσαι τον διπλανό σου. Τίμησέ τους αγωνιζόμενος για σχολεία, αθλητικές εγκαταστάσεις, κέντρα πολιτισμού, παιδεία, αλληλεγγύη. Δείξε πραγματική ευγνωμοσύνη για αυτά που έχεις χαρεί στους αγώνες των άλλων, σεβόμενος την ίδια τη ζωή σου και τις ζωές των γύρω σου.

Και αν θες να κρατήσεις τη μνήμη τους ζωντανή, κάνε το μέσα από τα τραγούδια και την ποίηση. Δίδαξε στο παιδί ιστορία (όχι παραμύθι) φτιάξε στεφάνια. Μην το προετοιμάζεις να γίνει ένα πιόνι μιας κοινωνίας που δεν θέλει να το αγαπήσει και να το αποδεχτεί επειδή γεννήθηκε κοντό, με αναπηρία ή όπως αλλιώς του έλαχε.