Χρόνια πριν, στην εφηβεία, κάπου ανάμεσα σε συμβούλους επαγγελματικού προσανατολισμού και σε παραινέσεις τύπου «να έβρεις μια δουλειά με λεφτά, σίουρην», μέσα μου ήξερα πολύ καλά τι ήθελα να κάνω και ήταν, ίσως, από τις ελάχιστες φορές που δεν επηρεάστηκε η κρίση μου από εξωγενείς παράγοντες. Ήξερα το τι, το πού, το γιατί, ακόμη και το πώς. Ήταν όλα ξεκάθαρα.

Χρόνια μετά, βρέθηκα τυχαία, από σπόντα, κατά λάθος -ακόμη το ψάχνω- μπροστά από ένα πληκτρολόγιο με το job description μου να γράφει «συντάκτης CITY FREE PRESS». Μπορεί να φαντάζει λίγο υπερβολική όλη αυτή η αναφορά, ωστόσο αν το έχεις βιώσει από μέσα, ή αν κατά καιρούς μας διάβαζες ή μας διαβάζεις ακόμη, μπορείς να καταλάβεις πώς εννοώ τα όσα γράφω.

Τρία χρόνια και κάτι μετά, ακόμη μπροστά στο ίδιο πληκτρολόγιο, με το ίδιο job description, εξακολουθώ να ενθουσιάζομαι με την ίδια ένταση όταν κάτι «γράφει» σε νούμερα.

Εξακολουθώ να περιμένω με την ίδια αγωνία τις αντιδράσεις των αναγνωστών στα θέματα που δημοσιεύουμε.

Εξακολουθούμε να διαφωνούμε και να συμφωνούμε με την ίδια παιδικότητα μεταξύ μας η ομάδα και να κράζουμε με την ίδια χιουμοριστική διάθεση ό,τι μας χαλάει και ό,τι μας τη σπάει. Και εξακολουθούμε ακόμη να μην παίρνουμε στα σοβαρά τους εαυτούς μας και να γελάμε μαζί μας, όταν κάποιες φορές κάνουμε όσα κοροϊδεύουμε.

Με αυτά στις αποσκευές μας, ανοίγουμε έπειτα από αρκετό καιρό αναμονής, αλλαγών, αναβολών, διαφωνιών, εντάσεων, προβληματισμών και μπόλικων δημιουργικών συναντήσεων, ένα νέο κεφάλαιο για τη CITY μας, που μαζί του φέρνει ένα μακρύ και υπέροχο παρελθόν για να το ενσωματώσει σ’ ένα πολύ αισιόδοξο και δημιουργικό μέλλον.

Τρία χρόνια και κάτι μετά, η CITY αλλάζει δέρμα και πρόσωπο δίνοντας σε όλους μας την ευκαιρία να ξαναβρούμε όσα χάσαμε στην πορεία και να ανακαλύψουμε όσα δεν είχαμε βρει όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Δεν μπορώ να ξέρω πώς θα πάει όλο αυτό, εκείνο που σίγουρα ξέρω είναι πως δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να περιμένεις κάτι δικό σου να γεννηθεί και πιο υπέροχη αίσθηση από το να το βλέπεις να γεννιέται.