Πριν από μερικές δεκαετίες η κάθοδος του Νίκου Παπάζογλου στην Κύπρο για σειρά συναυλιών, μονοπωλούσε το ενδιαφέρον του κυπριακού κοινού, το οποίο εκείνη την εποχή δεν είχε την ευκαιρία να βιώνει συχνά τέτοια γεγονότα.
Τετάρτη 17 Απριλίου 2019
2
λεπτά
«Επιτέλους ο σκοτεινός ουρανός της Κύπρου, όσον αφορά πάντα την καλλιτεχνική κίνηση, παρουσίασε τα πρώτα σημάδια γαλάζιου. Ήδη έγινε γνωστή η κάθοδος του Νίκου Παπάζογλου στο νησί. Οι προετοιμασίες για τις συναυλίες έχουν αρχίσει και όλοι εμείς περιμένουμε εναγωνίως να δούμε την καρδιά μας να ‘ραγίζει απ’ το μπαγλαμαδάκι’».
Ο δημοσιογράφος του «Περιοδικού» Δημήτρης Κωνσταντόπουλος, με αφορμή τις προγραμματισμένες συναυλίες του Παπάζογλου στην Κύπρο αρχές της δεκαετίας του 90’, τις οποίες είχε χαρακτηρίσει «φως» στο μαύρο καλλιτεχνικό ουρανό της Κύπρου, δημοσίευσε μία συνέντευξη με τον αγαπημένο καλλιτέχνη, ετεροχρονισμένα –ένα χρόνο μετά τη δημιουργία της- χωρίς να εξηγεί τους λόγους που δεν δημοσιεύτηκε τον καιρό που έπρεπε.
17 Απριλίου 2011 φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 63 ετών, ένας άνθρωπος που με τις μουσικές, τη φωνή και το ταλέντο του, στιγμάτισε τους απανταχού Έλληνες και Κύπριους και η CITY τον θυμάται μέσα από μια συνέντευξη τριών δεκαετιών.
«Εδώ στην Κύπρο το κοινό είναι το ίδιο με το ελλαδικό. Νιώθω ότι είμαι στο σπίτι μου» λέει, μετρώντας λέξη τη λέξη με ήρεμο πρόσωπο.
Τη μουσική νότα τη θεωρεί ένα πολύ αφηρημένο πράγμα «Είναι ένα απειροελάχιστο λιθαράκι ενός τοίχου, που όταν το δεις μόνο του, δε σημαίνει τίποτα. Είναι σαν να παρατηρείς ένα κόκκο άμμου στο σουβά ενός σπιτιού. Πρέπει να απομακρυνθείς για να δεις πολλά μαζί και να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται. Είναι ένα δομικό υλικό».
Πιστεύει πως «υπάρχουν δύο είδη μουσικού κοινού: «Αυτοί που δέχονται τα πάντα αβίαστα και αυτοί που βλέπουν τα πάντα με αυστηρότητα. Όμως οι άνθρωποι που με πολλή σοβαρότητα το επιλέγουν τους χώρους και τις μουσικές εκδηλώσεις δε λείπουν ούτε από την Κύπρο ούτε από την Ελλάδα».
Για το καλό ελληνικό τραγούδι δηλώνει πως δεν υπάρχει περίπτωση να χαθεί. Δεν τον νοιάζει που τραγουδάκια της ώρας, χωρίς καμία καλλιτεχνική επεξεργασία, γνωρίζουν επιτυχία, αντί να παίζονται σε παιδικούς σταθμούς. Όπως και για το λαϊκό τραγούδι δεν φοβάται, αφού πιστεύει ότι συνεχώς θα ξεμυτούν άνθρωποι που φτιάχνουν νέα, καλά τραγούδια.
