5 + 1 ποδοσφαιρόφιλοι μάς διηγούνται, βασικά, την πιο δυνατή εμπειρία που είχαν όλα αυτά τα χρόνια σε σχέση με το Champions League!



Κεντρική Φωτογραφία: Γιώργος Μιχαήλ

Γιώργος Μιχαήλ, Φωτογράφος

Όταν πήγα Αθήνα για να σπουδάσω Φωτογραφία, είχα την εμπειρία ενός συγκλονιστικού παιχνιδιού για το Champions League, ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τη Γιουβέντους (Νοέμβριος 2000). Εκείνη τη μέρα θυμάμαι πως το πρωί είχαμε πάει στο Ζάππειο για να φωτογραφήσουμε αγάλματα και τέτοια πράματα. «Έχει ματς απόψε και θέλω να πάω να φωτογραφήσω. Θέλω ζωντανές φωτογραφίες», θυμάμαι να λέω στον καθηγητή μου και αυτός μου απάντησε «Θα πάρεις φιλμ 800άρια και θα κάνεις φωτομέτρηση στο κέντρο του γηπέδου». Πήγα στο γήπεδο σχεδόν δύο ώρες πριν και επειδή απαγορευόταν να περάσεις φωτογραφική μηχανή στο γήπεδο, σε ευρωπαϊκά παιχνίδια, φρόντισα όταν έμπαινα να κρύψω τη Minolta -τη φωτογραφική μηχανή που είχα τότε- έτσι ώστε να την περάσω από τον έλεγχο.

Με το που κάθισα στις κερκίδες έπαθα πλάκα! 75 χιλιάδες κόσμος στο ΟΑΚΑ, με μια ατμόσφαιρα μαγική. Έβγαζα περισσότερο τον κόσμο και τις φωτοβολίδες που άναβαν κατά τους πανηγυρισμούς στα γκολ των Πάουλο Σόουζα, Μπασινά και Βαζέχα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εμπειρία. Από αυτό το παιχνίδι και μετά είπα ότι αυτό θέλω να κάνω!

Κώστας Νικολάου, Επιχειρηματίας

Οκτώβριος 2011. Μονοήμερο ταξίδι - αστραπή, στην Πορτογαλία, μαζί με τους οργανωμένους, για το πρώτο παιχνίδι με την Πόρτο. Η ατμόσφαιρα στο αεροπλάνο ήταν μαγική! Φύγαμε ξημερώματα από Κύπρο και φτάσαμε σε μια βροχερή πόλη. Από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας μέχρι τη στιγμή που μπήκαμε ξανά στο αεροπλάνο για να έρθουμε πίσω έβρεχε ασταμάτητα. Πριν πάμε στο γήπεδο, εννοείται πως καθίσαμε στις μπύρες για το προβλεπόμενο «ζέσταμα». Στο γήπεδο, παρόλο που γίναμε μούσκεμα από τις βροχές, δεν επηρεαστήκαμε καθόλου.

Τα τραγούδια, τα συνθήματα, η διάθεσή μας και η ατμόσφαιρα γενικότερα, είναι παράγοντες που δεν σου επιτρέπουν παρά να ζεις και να αναπνέεις για το παιχνίδι! Αξέχαστο παιχνίδι, ειδικά μετά την ισοφάριση του ΑΠΟΕΛ και του βαθμού που πήραμε εκτός έδρας. Το μόνο που θέλω να ξεχάσω είναι το πολύ νερό που «έφαγα» και η επίσκεψη στον γιατρό, αφού απέκτησα μια ωραία βρογχοπνευμονία. Χαλάλι όμως, άξιζε με χίλια η εμπειρία!

Νικολέττα Νικολάου, Τραπεζικός Υπάλληλος

Φανατική ποδοσφαιρόφιλη δεν είμαι, αλλά στις μεγάλες διοργανώσεις απολαμβάνω τα bbq gatherings με μπύρες, λουκάνικα και όλα τα συναφή. Λίγο ότι η παρέα είναι πλήρης, λίγο η ατμόσφαιρα που δημιουργείται από νωρίς στο εκάστοτε σπίτι και πολύ περισσότερο ότι η αντροπαρέα αναλαμβάνει πρωτοβουλία στο θέμα του μενού και το ψησίματος, είναι παράμετροι όχι και τόσο αμελητέες. Δεν είναι;

Στο διά ταύτα τώρα, ένα από τα παιχνίδια που θυμάμαι έντονα, ίσως πιο έντονα από κάθε άλλο, είναι ο τελικός του 2005, ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Μίλαν, στην Κωνσταντινούπολη, κυρίως λόγω της ολικής ανατροπής και λόγω του ότι ο σύζυγός μου και οι κολλητοί του, όντας με τη Λίβερπουλ, είχαν επιστρέψει από την κόλαση στον παράδεισο σε μόλις 45 λεπτά. Τι απίστευτο ματς! Ειλικρινά δεν θυμάμαι πόσες Heineken καταναλώσαμε εκείνο το βράδυ, αρχικά λόγω ψυχρολουσίας και στη συνέχεια για να το γιορτάσουμε! Οι στιγμές που ζούμε στα μεγάλα ματς, είτε είμαστε γήπεδο (που επίσης πάω) είτε στο σπίτι, είναι μοναδικές. Ειδικά αν μιλάμε για Τσάμπιονς Λιγκ.

Σωκράτης Ιωακείμ, Δημοσιογράφος

7 Μαρτίου 2012, είχα μία από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες της ζωής μου. Ήταν μία μαγική βραδιά, με την αδρεναλίνη στα ύψη και τα δάκρυα χαράς μετά το τέλος του αγώνα -καθώς, αν και ακουγόταν απίστευτο- ο ΑΠΟΕΛ κατάφερε να αποκλείσει την πρωταθλήτρια Γαλλίας, Λυών, στα πέναλτι και να προκριθεί στους 8 της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης στον κόσμο.

Νιώθω απίστευτα τυχερός που έζησα αυτή την εμπειρία και θυμάμαι την απογοήτευσή μας μετά τον αποκλεισμό από τη Ρεάλ Μαδρίτης, γιατί τότε όλοι είχαμε πιστέψει στο θαύμα, έχοντας κατά νου αυτό που πέτυχε η Εθνική Ελλάδος το 2004. Συγκριτικά, πάντως, η πρόκριση του ΑΠΟΕΛ στους 8 του Τσιάμπιονς Λιγκ, για μένα ήταν μεγαλύτερη επιτυχία απ’ αυτό που πέτυχε η Εθνική Ελλάδος.

Άντρια Χήρα, Αθλητικογράφος

Πάμε πίσω οκτώ χρόνια... Πιο συγκεκριμένα, στο Νοέμβριο του 2011, όταν ο Ολυμπιακός Πειραιώς θα αντιμετώπιζε στη Γερμανία τη Μπρούσια Ντόρτμουντ για την 4η αγωνιστική του έκτου ομίλου του Τσάμπιονς Λιγκ. Η ομάδα του Πειραιά ηττήθηκε με 1-0 από τους Γερμανούς, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει. Ήταν η πρώτη φορά που θα ακολουθούσα τον Ολυμπιακό σε παιχνίδι για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, με την χαρά μου να είναι απερίγραπτη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το πόσο είχε γεμίσει το αεροπλάνο από Κύπριους φιλάθλους που ήθελαν να βρεθούν στο πλευρό του Ολυμπιακού, τη μέρα του αγώνα το πως μετέτρεψαν οι φίλοι της ελληνικής ομάδας την πλατεία σε... γήπεδο, περιμένοντας αργά και βασανιστικά να έρθει η ώρα για να μεταβούμε στο στάδιο. Γεμάτα τα τρένα, συνθήματα και παντού πανικός. Ήταν αδιανόητο τη μέρα του αγώνα να μην καταλάβαινε κανείς ότι θα διεξαγόταν ένα μεγάλο παιχνίδι.

Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό στο επιβλητικό «Σίγκναλ Ίντουνα Παρκ», όχι τόσο για το πόσο όμορφο ήταν το γήπεδο, αλλά για την ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει οι Γερμανοί. Μεγαλοπρεπές και επιβλητικό στάδιο, με τα όλα του! Η έννοια της λέξης ανατριχίλα . Και μπύρες, πολλές μπύρες. Μπορεί η κατανάλωση τους να είχε γίνει χωρίς αλκοόλ, όμως και μόνο στην ιδέα ότι μπορείς να απολαμβάνεις μπύρα βλέποντας ποδόσφαιρο σε στάδιο είναι κάτι το ξεχωριστό. Κλοπ και Βαλβέρδε τότε οι προπονητές των δύο ομάδων. Ο ένας τώρα στην Λίβερπουλ και ο άλλος στη Μπαρτσελόνα! Σίγουρα ήταν από τα παιχνίδια που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου…

Δημήτρης Παναγιώτου, Διαφημιστής

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τελικό στην Κωνσταντινούπολη. Φανατικός Μιλανέζος εγώ, φανατικός Λιβερπούλιαν ο μπαμπάς μου. Λήγει το ημίχρονο 3-0 η Μίλαν, παίζοντας ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο Κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ μου λες και σηκώσαμε ήδη την κούπα. Ο μπαμπάς μου, από την άλλη, αμίλητος φεύγει την ίδια ώρα για το αεροδρόμιο να παραλάβει την αδελφή μου λέγοντάς μου ότι ο αγώνας είναι τελειωμένος.

Και κάπου εκεί γίνεται το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Η Λίβερπουλ σκοράρει 3 φορές ισοφαρίζοντας το ματς, στέλνοντας το παράταση. Η Μιλάν καταρρέει και καταλήγουμε στα πέναλτι με τον Dudek να κάνει την απόκρουση της ζωή του, σταματώντας τα πέναλτι του Πίρλο και Σεφτσένκο. Δυόμιση ώρες μετά επιστρέφει από το αεροδρόμιο ο πατέρας μου και εννοείται ότι την καζούρα και το τρολάρισμα που «έφαγα» τότε δεν πρόκειται να τα ξεχάσω ποτέ. Κάπως έτσι βίωσα το «Miracle of Instanbul».


Ας θυμηθούμε ξανά ένα από τα πιο θρυλικά παιχνίδια ever