Γράφει ο Δρ Μάριος Χατζηχάννας

Τα πτώματα ήθελαν να επικοινωνήσουν μαζί μας. Δεν μπορεί οι τσάντες να αιωρούνται τόσους μήνες, τόσα χρόνια, να μας φωνάζουν, να μας ικετεύουν θέλουμε δικαίωση, εσείς οι Κύπριοι μας στερήσατε τη ζωή μας... Η ψυχή μας και ότι απέμεινε από το νεκρό σώμα μας, τόσα χρόνια στο νερό θέλει επιτέλους να ξεκουραστεί, κουραστήκαμε ικετεύοντας να φυσήξει ο αγέρας και να βρέξει, για να μας φέρει στην ακτή, κουραστήκαμε να παρακαλάμε τα καιρικά φαινόμενα να μας αποκαλύψουν...

Πολλές είμαστε πολλές οι αγνοούμενες μαζί και τα παιδιά μας. Και εσείς γνωρίζετε από αγνοούμενους. Και πόσο επώδυνο είναι. Και ύστερα κουραστήκαμε να εκλιπαρούμε τον Θεό για ένα πέταγμα, φωνάζοντας πως δεν μας ανήκει η πατρίδα σας... Εμείς ήρθαμε εδώ με τόσα όνειρα... Πώς μπορέσατε... εκείνα τα παιδάκια... παιδάκια ήτανε, πώς το ξεχάσατε...

Μα εμείς δεν γνωρίζαμε τη γλώσσα τους, τη γλώσσα της δικαιοσύνης παππούλη, την χάσαμε και την ξεχάσαμε εδώ και πολύ καιρό. Εμείς που πάντα νιώθουμε πως είμαστε μικροί και έτσι γονυπετής αθωωνόμαστε και αυτό χάρις στους πολιτικούς μας. Μήπως εμείς φταίμε, παππούλη, που έχουμε επιλέξει μικρόψυχους πολιτικούς;

Θεέ μου, πώς μας καταδίκασες να είμαστε τόσο ‘φτωχοί’ όλα αυτά τα χρόνια, πώς βάλαμε να διαχειριστούν τις τύχες μας πολιτικοί ‘ηγέτες’, απογοητευτικά κατώτεροι των περιστάσεων. Πώς διάφοροι τυχάρπαστοι και τυχοδιώκτες πολιτικοί μας ξεγέλασαν και έφτιαξαν τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό τους και μας κυβερνούν;

Εμείς δεν έχουμε τόσο εξειδικευμένο προσωπικό και ούτε εγκληματολογικό εργαστήρι. Εμείς δεν έχουμε σωστό εξειδικευμένο προσωπικό, σωστούς εμπειρογνώμονες... Εμείς δεν διαθέτουμε λεφτά για ερεύνα με τον σωστό τρόπο… Εμείς έχουμε δημόσιο βίο και δημόσιους υπάλληλους για να συνάδουν με τους πολιτικούς μας και να ζούμε στη μετριότητα.

Θυμάστε τις εξαγγελίες του εκσυγχρονισμού και των μεγάλων έργων… που δεν ήρθαν και δεν θα έρθουν ποτέ; Ούτε ένα νέο έργο τόσα χρόνια.

Ναι, τώρα θέλω να κλάψω, παππούλη, μα μου στέρεψε το δάκρυ και ύστερα φοβάμαι τα κόκκινα δάκρυα. Τη φοβάμαι, παππούλη, την κόκκινη λίμνη, τις λίμνες και τα πηγάδια... Μου γεννούν σκέψεις οι οποίες με τρομάζουν.