Unsplash/ Ricardo Gomez Angel



Στη λογική του «ευτυχώς που έχεις δουλειά», και του «έχει οικογένειες που ζουν με πιο λίγα», τα τελευταία 7 χρόνια καταφέραμε να χτίσουμε μια γενιά που εργάζεται αμέτρητες ώρες, με μισθό κάτι ψιλά, η οποία τρέμει να διεκδικήσει αυτά που τις αξίζουν, φοβούμενη την ανεργία.

Μια γενιά άβουλη, η οποία στηρίζεται στους γονείς και τους λοιπούς συγγενείς για να τα βγάλει πέρα, άσχετα εάν διαθέτει πτυχία, γνώσεις, και ικανότητες.

Ο Σίμος, στα 25 του χρόνια, δουλεύει υπό το καθεστώς της βάρδιας, 270 ώρες το μήνα με μισθό 1100 ευρώ και ελάχιστες προοπτικές για αύξηση. Δικαίως, λοιπόν, αναρωτιέται πώς μπορεί να ξεκινήσει τη δική του, ανεξάρτητη, πορεία όταν το κόστος ζωής σήμερα στην Κύπρο, μόνο για της βασικές ανάγκες ενός και μόνο ατόμου, ξεπερνά τα 2/3 του μισθού του.

Γράφει ο Σίμος Κ.

Καλησπέρα. Ξέρω ότι το πιο πιθανό να μην πάρω ποτέ απάντηση ή μάλλον να μην δείτε ποτέ το μήνυμά μου, ωστόσο νιώθω την ανάγκη να γράψω και να εκφράσω δημόσια κάτι που με προβληματίζει εδώ και μέρες και είμαι σίγουρος ότι απασχολεί και πολλούς συνομήλικούς μου.

Είμαι μόλις 25 ετών και δουλεύω σε μία εταιρία 270 ώρες (με το επίδομα βάρδιας) με το μισθό μου να είναι 1100 περίπου ευρώ μηνιαίως. Πολύ κακός μισθός, αν αναλογιστεί κάνεις τις 270 ώρες που εργάζομαι. Kαι εξηγούμαι.

Εδώ και μερικά χρόνια έχω σχέση με μία κοπέλα και μαζί κάνουμε όνειρα για το μέλλον, μόνο που μέχρι τώρα δεν βρήκαμε άκρη για το πώς θα το πετύχουμε. Όπως σας είπα, ο μισθός μου ανέρχεται στα 1100 ευρώ. Αν θέλω να ενοικιάσω διαμέρισμα στη Λεμεσό, όπου διαμένω, θα είμαι τυχερός αν βρω κάτι αξιοπρεπές στα 600 ευρώ.

Πρόσθεσε μέσα σε αυτά τα πάγια έξοδα, όπως ηλεκτρικό και νερό, συν 150 ευρών, και ακόμη 20 ευρώ κοινόχρηστα. Μετά είναι τα έξοδα για το σπίτι όπως τρόφιμα και άλλα βασικά αγαθά, τα οποία υπολογίζω πολύ συγκαταβατικά στα 150 ευρώ μηνιαίως. Και μέσα σε αυτά η βενζίνη για τις μετακινήσεις μου, ακόμη 80 ευρώ. Αποτέλεσμα, 1000 ευρώ έξοδα, μόλις για τις βασικές ανάγκες κάθε νέου ανθρώπου που θέλει απλώς να επιβιώσει χωρίς δεκανίκια.

Δεν έχω παράπονο, μου περισσεύουν 100 ευρώ για να βγάλω το μήνα, και να ικανοποιήσω τις προσωπικές μου ανάγκες.

Αλήθεια κύριοι που κάνετε λόγο για success story, εσείς μπορείτε να ζήσετε με έναν τέτοιο προϋπολογισμό;