Γράφει ο Χρήστος Μιχάλαρος

Υπό κατασκευή. Στην πραγματικότητα η πρόσοψη είναι σχεδόν άθικτη, το πίσω αχνοφαίνεται κενό. Εντελώς κενό. Είχα την αίσθηση ότι θα γινόταν μια γερή ανακαίνιση ή κάτι τέτοιο. Λάθος. Έπεσαν σχεδόν όλα και ξανασηκώθηκαν. Μπροστά, τα πράσινα φιλέ της προστασίας (ποιας προστασίας;) και κάποιες ταμπέλες γεμάτες απαγορεύσεις για την είσοδο.

«Απαγορεύεται η είσοδος στους μη έχοντας εργασία. Κίνδυνος ηλεκτροπληξίας. Ο χώρος προστατεύεται από κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης». Τεντώνοντας τα αρνητικά ενδεχόμενα στα άκρα και υπερβάλλοντας τα μάλα, το χειρότερο σενάριο θα ήταν να πεθάνει κανείς από ηλεκτροπληξία ανάμεσα στα μπάζα την ώρα που θα τον κατέγραφε μια κάμερα ασφαλείας. Στο τέλος -και με το δίκιο τους- κάποιοι θα έλεγαν «τι δουλειά είχε εκεί μέσα;».

Υπερβολές. Δεν αδικώ κανέναν όμως, έτσι δουλεύουν τα εργοτάξια. Δεν το σεβάστηκα, με έτρωγε, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς με έτρωγε. Δεν είχα σχέση με το ζήτημα, δεν είχα εμπλακεί ποτέ σε συζητήσεις, δεν είχα παρακολουθήσει καν τον δημόσιο διάλογο για το συγκεκριμένο θέατρο. Απλώς εκείνη την ώρα με έτρωγε να μπω και να φωτογραφίσω. Πάρκαρα απέναντι κάτω από ένα δέντρο και διέσχισα τον δρόμο. Τράβηξα ένα συρματόπλεγμα, πήδηξα κάτι δοκάρια και να ‘μαι εντός.

Οι εικόνες που ακολουθούν τραβήχτηκαν με την κάμερα του κινητού και καμία πρόθεση δεν είχαν να δημοσιοποιηθούν. Βλέποντας όμως το έργο να έχει παραδοθεί και διαβάζοντας ότι, ακόμα και σήμερα, με την ολοκλήρωσή του, προκαλεί συζητήσεις, αντιδράσεις και σχόλια, σκέφτηκα να τις μοιραστώ, τιμής ένεκεν στις λάσπες που είχαν φιλοξενηθεί για κάποιες ώρες στα παπούτσια και το παντελόνι μου. Αν μη τι άλλο, για να έχουμε μια εικόνα για το πώς είναι να δείχνεις μέτωπο, αλλά να υπάρχεις ως κουφάρι.

Το Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας εγκαινιάζεται με όλες τις τιμές στις 18 Ιουνίου και ανοίγει τις πύλες του από Σεπτέμβριο.