Γράφει η Μαρίνα Σταυρινού, Κλινική Ψυχολόγος – Νευροψυχολόγος

Το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου, σε ένα καφέ με φίλους συζητούσαμε για τις δουλειές, τη νέα τάξη πραγμάτων και όλα τα σχετικά. Ένα άτομο από την παρέα, εδώ και λίγο καιρό βρίσκεται σε διαδικασία εύρεσης εργασίας, καθώς η εταιρία που εργάζεται τώρα θα κλείσει.

Καθώς συζητούσαμε καταλήξαμε να μιλάμε για τις συνεντεύξεις και όλη αυτή τη χρονοβόρα και «επίπονη» διαδικασία που όλοι μας χρειάζεται να περνούμε κατά καιρούς.

Μπαίνουμε στη διαδικασία να ετοιμαζόμαστε εμφανισιακά και ψυχολογικά για να εντυπωσιάσουμε. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, ποιόν θέλουμε να εντυπωσιάσουμε. Εμάς ή το άτομο που έχουμε απέναντι μας; Πάμε για να διαφημίσουμε τον εαυτό μας και τα προσόντα, αλλά πολλές φορές δεν πιστεύουμε καν όλα αυτά που λέμε, αλλά το κάνουμε από ανάγκη για να πάρουμε τη δουλειά η οποία πιθανόν να μας καλύπτει βιοποριστικά.

Μια πιθανή απόρριψη από δουλεία, μας βάζει σε διαδικασία να αναρωτιόμαστε και να αμφισβητούμε το τι είμαστε. Μα βάζει σε τρυπάκια να θέλουμε να αποδείξουμε περισσότερα, είτε μια καινούρια σπουδή ή ένα νέο δίπλωμα που πιθανόν να μας κάνει να είμαστε πιο αρεστοί ή αναγνώσιμοι. Πολλοί από εμάς πιθανόν να ξεκινούν κάτι επιπρόσθετο χωρίς δεύτερη σκέψη απλά επειδή το σύστημα μας το επιβάλλει.

Μπορούμε να το υποστηρίξουμε όμως; Επιβαρύνουμε τους εαυτούς μας ή την οικογένεια μας οικονομικά με ένα ακόμα τεράστιο ποσόν απλά για να είμαστε ένας πιο ποθητός υποψήφιος.

Φτάνουμε ποτέ στην αυτοολοκλήρωση; Νιώθουμε ότι αξίζουμε αρκετά ή απλά προσθέτουμε πτυχία και κορνίζες στους τοίχους μας που φαινομενικά μας κάνουν να νιώθουμε καλά για τον εαυτό μας. Τελικά για ποιόν προσπαθούμε;