15 χρόνια από τη μέρα που ο Χαριστέας έστειλε στο καναβάτσο τους απανταχού Πορτογάλους, με εκείνο το κεφάλι στο ΄57 του αγώνα, και όλους εμάς στους εφτά ουρανούς.

Όλοι μεθυσμένοι, κάποιοι από το ποτό μα οι περισσότεροι από τον υπέρμετρο ενθουσιασμό και την αδρεναλίνη, πανηγυρίζαμε στους δρόμους ως το πρωί.

Εσύ τι έκανες εκείνο το βράδυ; Πού ήσουν και πώς πανηγύρισες; Σίγουρα θα θυμάσαι. Στιγμές όπως αυτές δεν είναι για να τις ξεχνάς. Δύσκολα τις ξεχνάς.

Διάβασε παρακάτω πώς πανηγύρισαν αρκετοί από εμάς και σίγουρα θα θυμηθείς και τα δικά σου.

Δεν θυμάμαι πολλά από τη φάση του αγώνα (παρά μόνο ότι είδαμε το ματς στο σπίτι ενός φίλου), θυμάμαι όμως έντονα το μετά. Όλοι μέσα σε ένα μονοκάμπινο, οι πλείστοι ημίγυμνοι ή και με το μποξεράκι μόνο, πήγαμε ως τη Μακαρίου κορνάροντας και τραγουδώντας. Δεν θα ξεχάσω τη φάση που χοροπηδούσαμε εκστασιασμένοι έξω από το Le Café με τους comme il faut θαμώνες, αλλά και τη φάση που ένας Τσολιάς χόρευε δίπλα στον Δήμαρχο, εκεί που βρίσκεται σήμερα το γυάλινο άγαλμα, έξω από το Δημαρχείο, φωνάζοντας το γνωστό σύνθημα «είναι βαριά… μπλα μπλα μπλα». Επικές στιγμές, τι να λέμε! -Μανώλης Λιασίδης

Εκείνο το καλοκαίρι του 2004 βρέθηκα ως φοιτητής Erasmus στα Ιωάννινα. Η σχέση μου με το ποδόσφαιρο είναι ανάλογη της σχέσης μου με την πυρηνική φυσική. Θυμάμαι να περπατώ για να πάω στη στάση να πάρω το λεωφορείο για να πάω στην Πανεπιστημιούπολη και η πόλη ήταν άδεια. Ήταν ο πρώτος αγώνας της Εθνικής Ελλάδος. Φτάνοντας στην Πανεπιστημιούπολη μαθαίνω για τη νίκη της Ελλάδας στον πρώτο αγώνα. Από εκείνη τη μέρα κολλήσαμε όλοι στην τηλεόραση για τους αγώνες. Ανήμερα του τελικού ήμουν στο κέντρο, σε φιλικό σπίτι. Η πόλη άδεια. Θυμάμαι είχαμε έτοιμες ελληνικές σημαίες για τους πανηγυρισμούς, τις οποίες είχαμε και από τους προηγούμενους αγώνες της Εθνικής. Η νίκη στον τελικό ήταν σαν όνειρο. Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο συγκεντρωμένο. Κατεβήκαμε στη Νομαρχία, στο κέντρο της πόλης και οι λεωφόροι ήταν κατάμεστοι με κόσμο να αλαλάζει ΟΛΕ ΟΛΕ. Βρισκόμουν στο κέντρο της Πλατείας και σε κάποια στιγμή μου τηλεφώνησαν φίλοι από Κύπρο αφού με έβλεπαν σε πρώτο πλάνο live από τους πανηγυρισμούς στα Ιωάννινα. Αυτό ήταν το αστείο μας για πολλές μέρες. Η αγάπη μας για την Ελλάδα τότε ήταν αλλιώτικη, νιώθαμε περήφανοι. -Μιχάλης Χριστοδούλου

Το 2004 ζούσα στην Αθήνα όπου σπούδαζα και είχα έρθει στην Κύπρο για τις καλοκαιρινές διακοπές. Οπότε, εκείνη τη μέρα ξύπνησα απογοητευμένος, αφού όλα τα άλλα παιχνίδια τα είχα παρακολουθήσει στην Αθήνα. Η ατμόσφαιρα στην Αθήνα εκείνες τις μέρες ήταν απίστευτη. Ο κόσμος ζούσε και ανέπνεε για την Εθνική. Δεν θυμάμαι να έχω δει τους Έλληνες πιο μονιασμένους. Είχαμε κάνει κράτηση στο Garden Café, στο κέντρο της Λευκωσίας, με καλή παρέα. Πήγαμε μια ώρα πριν το παιχνίδι και αρχίσαμε τις μπύρες. Το πάθος και ο πόθος για την κατάκτηση του τροπαίου μού είχε δημιουργήσει τόσο πολύ άγχος που από την ώρα που άρχισε το παιχνίδι ένιωθα ότι βρισκόμουν μέσα στο γήπεδο και δεν επικοινωνούσα με την υπόλοιπη παρέα μέχρι το ΄57 που ο Χαριστέας κάρφωσε τους Πορτογάλους. Από εκεί και πέρα ένιωθα ότι όλα είχαν τελειώσει. Για κάποιο λόγο ήμουνα σίγουρος ότι αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει. Ήταν φυσικά και τα σχόλια του Γιώργου Χελάκη που μας πόρωναν. Μετά τη λήξη βγήκαμε στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε. Με το δικό μου αυτοκίνητο κατάφερα να πάω καμιά 500ριά μέτρα από την κίνηση που είχε και έτσι πήρα τηλέφωνο ένα φίλο και με μάζεψε με το μηχανάκι. Το γλέντι συνέχισε μέχρι τα ξημερώματα με πάρα πολύ ποτό. -Κώστας Νικολάου

Πέρασαν 15 χρόνια από τότε, ε; Από τότε αλλάξαν αρκετά αλλά αύτη η ημέρα είναι ξεχωριστή. Ήμασταν στις απολύσεις μας από το στράτευμα. Συνηθώς, η παρέα είχε τον δικό της τόπο συνάντησης, ο οποίος δεν ήταν άλλος από το Cafe City. Όσοι το πρόλαβαν σίγουρα θα το θυμούνται. Πραγματικά απίστευτη μέρα. Πήγαμε από πολύ νωρίς για να βρούμε τραπεζάκι. Την ώρα του αγώνα… πανικός. Κάτι σαν συναυλία ένα πράμα. Δεν υπήρχε τόπος να περπατήσεις, πόσο μάλλον να παραγγείλεις κάτι. Ήταν πιο εύκολο να πας στο περίπτερο απέναντι να πάρεις κάτι. Στο τελικό σφύριγμα άρχισε να «βρέχει». Μπύρες, αναψυκτικά, χυμούς, ποτά, ό,τι ήθελες. Τρελά πανηγύρια από όλο τον κόσμο. Φύγαμε και κάναμε δυο ώρες να πάμε από το cafe City ως τη Μακαρίου όπου ήταν το επίκεντρο των πανηγυρισμών. Πραγματικά, αυτή ήταν μια μέρα που δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. -Κωνσταντίνος Κλαρκ

4 Ιουλίου 2004. Τελικός Πορτογαλία - Ελλάδα. Με παρέα σε μπαλκόνι φίλου. Ήδη «μεθυσμένοι» από επιτυχίες και μπίρες, πανέτοιμοι για τελικό, νιώθαμε ήδη νικητές! Αλλά.... το πιστεύαμε και το θέλαμε. Έφτασες στην πηγή, ας πιείς και νερό -εμείς 24άδες μπύρας. Στο γκολ του Χαριστέα νομίζω έπαθα φαρυγγίτιδα από τις φωνές, λογικά θα με άκουσαν μέχρι την Πορτογαλία. Στον τελικό, το μόνο που θυμάμαι είναι να πηδώ ημίγυμνος στο δέντρο δίπλα από το μπαλκόνι. Κρητικός Ταρζάν ένα πράμα. Οι επόμενες ώρες με βρήκαν να πανηγυρίζω με ένα σπασμένο χέρι και ραγισμένο αστράγαλο. Χαλάλι, άξιζε! -Νίκος Σπινθάκης

Παρακολουθήσαμε το παιχνίδι σε μια μπυραρία, στο κέντρο της Λευκωσίας. Γεμάτη από κόσμο -καθώς χωρίς κράτηση δεν έβρισκες τίποτα. Δεν χρειάζεται να σου πω τι έγινε στο μαγαζί όταν μπήκε το γκολ… Τα σηκώσαμε όλα στον αέρα. Μετά τη λήξη γυρίζαμε την Λευκωσία με ελληνικές σημαίες πάνω στο αυτοκίνητο και κορνάραμε, φωνάζοντας συνθήματα. Όταν σταματούσαμε στα φώτα δε, κατεβαίναμε στον δρόμο και χορεύαμε, ακόμα και με αγνώστους. Τρελοκομείο σκέτο. -Ερρίκος Πεφάνης

Ήμουν στρατιώτης τότε. Θυμάμαι ότι καθίσαμε μπροστά από τους θαλάμους όλοι και παρακολουθούσαμε από μια πολύ μικρή τηλεόραση τον αγώνα. Επειδή ήμουν παλιός φρόντισα να μην είμαι σκοπιά. Ο νόμος του παλιού. Εκείνη τη νύχτα υπήρχε τόση ευφορία, που θυμάμαι ότι πανηγυρίζαμε μέχρι πρωίας και πάνω στις σκοπιές. Ούτε οι αξιωματικοί δεν μας έκαναν τίποτε όταν δεν κρατούσαμε το όπλο ή κοιτάζαμε τα κινητά που τότε απαγορεύονταν. -Μάριος Πολυκάρπου

Θυμάμαι ότι την επόμενη μέρα είχαμε παγκύπριες εξετάσεις (τότε οι εξετάσεις τελείωναν Ιούλιο). Παρόλο το άγχος και την κούραση από το διάβασμα, πήγαμε σε μια καφετέρια στην Κάτω Πάφο και παρακολουθήσαμε με την παρέα μου τον μεγάλο τελικό. Με το τέλος του αγώνα όλος ο κόσμος βγήκε στους δρόμους πανηγυρίζοντας και κατευθύνθηκε προς το κάστρο της Πάφου δημιουργώντας μια φανταστική ατμόσφαιρα στον παραλιακό δρόμο. Ήταν κάτι το μοναδικό, που θα το θυμάμαι για πάντα. -Χρίστος Παπαγιάννης

Ήμουν σπίτι με φίλους και βλέπαμε τον αγώνα στην τηλεόραση. Μόλις μπήκε το goal φωνάζαμε όπως τους τρελούς μαζί με όλους τους γείτονες. Ξύπνησε και η μητέρα μου από τις φωνές και μας ρώτησε αν το «πήραμε». «Ναι» της είπαμε και μετά ανεβήκαμε πάνω στις μηχανές, κρατώντας ελληνικές σημαίες και πήγαμε στο κέντρο της Λευκωσίας με φωτοβολίδες και πανηγυρίζαμε μέχρι το πρωί. -Αντρέας Χαραλάμπους

Ήμουν δευτεροετής φοιτητής στην Αθήνα. Όπως όλα τα ματς του EURO 2004 - εκτός εκείνο με τη Ρωσία (το μοναδικό που χάσαμε) - το είδαμε στο διαμέρισμa όπου έμενα στη Μιχαλακοπούλου. Ήμασταν με τον μετέπειτα κουμπάρο μου και 1-2 παιδιά ακόμα. Θυμάμαι ότι την επόμενη του ημιτελικού με τους Τσέχους, Παρασκευή πρωί, είχα πάρει τηλέφωνο σε ταξιδιωτικό γραφείο που διαφήμιζε εκδρομή στη Λισαβόνα για τον τελικό, αλλά αφενός τα 1.000 ευρώ ήταν απαγορευτικά για το φοιτητικό μου βαλάντιο, αφετέρου υπήρχε μια φήμη τότε ότι πήγαιναν τον κόσμο στην Πορτογαλία χωρίς να του έχουν εισιτήριο για τον τελικό. Το μεσημέρι της 4ης Ιουλίου 2004 πέρναγα από το Καλλιμάρμαρο. Δούλευαν πυρετωδώς για τη γιορτή υποδοχής, την επόμενη ημέρα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στο «Ντα Λουζ». Οι Έλληνες ήταν νικητές ό,τι και να γινόταν στον τελικό. Αυτό τους είπε και ο Ρεχάγκελ, φτιάχνοντάς τους για το παιχνίδι. Αφού κερδίσαμε στον ημιτελικό τους Τσέχους, που ήταν η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, υπήρχε αισιοδοξία για τον τελικό. Είχαμε παραγγείλει κάτι σουβλάκια, αλλά δεν φάγαμε πολύ. Μπύρες πίναμε. Ο Μπασινάς στο κόρνερ στο 55’, ο Χαριστέας την κεφαλιά κι εμείς μια πυραμίδα: ο ένας έπεσε πάνω στον άλλον. Πάνω στη φάση είχα πάθει μερική εξάρθρωση ωμοπλάτης, αλλά το αντιμετώπισα μόνος μου επιτυχώς. Όταν ο Ρονάλντο έχασε το τετ-α-τετ πιστέψαμε ότι ήμασταν πρωταθλητές. Μετά την απονομή ξεκινήσαμε με τα πόδια για την πλατεία Ομόνοιας, όπως και μετά τον ημιτελικό. Οι δρόμοι είχαν κλείσει και χιλιάδες κόσμου περπατούσαν. Φτάσαμε μέχρι ένα ύψος της Πανεπιστημίου. Τα συνθήματα αυτοσχέδια. Καθόμασταν γονατιστοί στο δρόμο για κάποια συνθήματα -τα γόνατά μας είχαν γίνει κατάμαυρα. Αργότερα μια φωτοβολίδα έπεσε και κόλλησε στο χέρι ενός φίλου, προκάλεσε εγκαύματα και το ξημέρωμα μας βρήκε να περιμένουμε για Πρώτες Βοήθειες στον Ευαγγελισμό. Η βραδιά τέλειωσε κάπως άδοξα. Το πάρτι συνεχίστηκε την επόμενη ημέρα με την υποδοχή στο Καλλιμάρμαρο. Ήταν τόσος ο κόσμος στους δρόμους που οι 100.000 τυχεροί που μπήκαν στο στάδιο ήταν μια μικρή μειοψηφία. -Μικαέλλο Παπαδάκης

2004 στην πόλη Πρέστον στη βόρεια Αγγλία, η χρονιά που φοιτούσα για το μεταπτυχιακό μου. Η χρονιά που η εθνική Ελλάδος θα έπαιζε μπάλα στη διοργάνωση του EURO στην Πορτογαλία και η χρονιά που η Ελλάδα μετά από 108 χρόνια θα φιλοξενούσε τους ολυμπιακούς αγώνες στην γενέτειρά τους στην Αθήνα. Συγκίνηση, Ρίγος, Ταπεινή υπερηφάνεια που θα ζούσα αυτά τα σημαντικά γεγονότα στην ζωή μου. Μαζί με την έκθεση για το μεταπτυχιακό, που θα έπρεπε να τελειώσει το καλοκαίρι του 2004 έπρεπε να χωρέσω και τους αγώνες της εθνικής Ελλάδος… και έτσι έγινε!

12 Ιουνίου, ο πρώτος αγώνας της Εθνικής απέναντι στη διοργανώτρια Πορτογαλία. Μαζευτήκαμε μια παρέα φίλων στο σπίτι που έμενα για να το δούμε, δεν πιστεύαμε και πολλά γιατί, καλώς ή κακός, η Εθνική δεν μας είχε συνηθίσει σε ποδοσφαιρικές επιτυχίες. Μέχρι την στιγμή που ο Γιώργος Καραγκούνης στο 7ο λεπτό ανοίγει το σκορ και μας ανεβάζει την ψυχολογία… από εκείνη την στιγμή αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι μπορεί να κερδίζαμε τον αγώνα. Ο αγώνας τελειώνει με νικήτρια την Ελλάδα και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν κοιμόμασταν ή αν ξεκινούσε ένα ωραίο ταξίδι.

Βλέπαμε ένα προς ένα τα παιχνίδια στο ίδιο σπίτι με μεγάλη παρέα, μέχρι που φτάσαμε στον τελικό, στις 4 Ιουλίου, όπου ήμασταν πλέον σχεδόν σίγουροι ότι είναι δύσκολο να χάσουμε τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Το γιορτάσαμε πίνοντας ρακί από την Κρήτη και τραγουδώντας τον εθνικό μας ύμνο αγκαλιά με την ελληνική σημαία που πάντα είχαμε στο σπίτι. Οι Άγγλοι γείτονες μας ήρθαν να μας συγχαρούν και έπιναν μαζί μας ρακί. Η πίστη τους, είναι αυτή που έκανε την ομάδα να κατακτήσει τον τίτλο και η πειθαρχία τους στις οδηγίες του Ρεχάγκελ. Ο Ρεχάγκελ πίστεψε σε αυτούς και αυτοί σε αυτόν… και όλοι εμείς βλέποντας μια άλλη εθνική, πραγματικά πιστέψαμε στο ακατόρθωτο. -Κωνσταντίνος Σμαραγδάκης

Θυμάμαι πολύ έντονα ότι γυρίζαμε τον παραλιακό της Λεμεσού με ένα cabrio αυτοκίνητο και πανηγυρίζαμε. Κάποια στιγμή, μάλιστα, είδαμε καμπόσους Άγγλους σε μια μπιραρία και επειδή λόγω ηλικίας είχαμε άγνοια κινδύνου, σταματήσαμε το αυτοκίνητο δίπλα τους και αρχίσαμε να φωνάζουμε «English go home». Τότε σηκώθηκαν από τις θέσεις τους –φυσικά μεθυσμένοι- και άρχισαν να μας πετούν μπουκάλια και να μας βρίζουν, Μας κυνηγούσαν με τα πόδια και μας έβριζαν Από τότε φυσικά δεν πανηγύρισα ξανά για τίποτα. –Πάνος Πάρρας

Ιούλιος 2004. Ο μήνας όπου η Ελλάδα γράφει ιστορία με την κατάκτηση του Euro. Ο μήνας, επίσης, όπου η γενιά του 86’ καλείται να γράψει την δική της Ιστορία (και μεταφορικά και κυριολεκτικά) αφού ήταν η χρονιά που δίναμε προεισαγωγικές εξετάσεις για μια θέση στο Πανεπιστήμιο. Παρακολουθούσα λοιπόν, όλη την πορεία της ελληνικής ομάδας παρέα με ημίτονα, συνημίτονα, Pascal και άλλα λογοτεχνικά.

04 Ιουλίου. Η ημέρα του τελικού. Ενώ οι περισσότεροι μου φίλοι είχαν ήδη τελειώσει τις εξετάσεις, εμένα μου είχε απομείνει το τελευταίο μάθημα της Λογιστικής, το οποίο μάλιστα έδινα την αμέσως επόμενη ημέρα του τελικού. Κάνω ένα μικρό διάλειμμα 90 λεπτών από τα ισοζύγια και τις χρεωπιστώσεις, για να παρακολουθήσω τον αγώνα (με ανοικτά τα βιβλία μπροστά μου μήπως και δεν νοιώσω τύψεις).

Μετά τον αγώνα έπρεπε να αρνηθώ σε πολλές προσκλήσεις για πανηγυρισμούς και φιέστες στο σιντριβάνι της Λεμεσού. Η Ελλάδα πήρε το Euro κι εγώ πήρα την θέση στο Πανεπιστήμιο της πρώτης μου επιλογής. Το πήραμε! -Βαλεντίνος Ευριπίδου

4 Ιουλίου, 2004. Από το απόγευμα σπεύσαμε να εφοδιαστούμε με αλκοόλ και σνακ για το μεγάλο παιχνίδι. Το βράδυ βρήκε την παρέα ποδοσφαιρόφιλων στο σπίτι συμφοιτητή για τον αγώνα. Κάποιος πετάχτηκε: «Καταλαβαίνετε ότι παίζουμε τελικό Euro; Ότι αυτή τη βραδιά θα τη θυμόμαστε την υπόλοιπη ζωή μας;» Στα 19 είναι δύσκολο να το αντιληφθείς. Αρχικά δεν είχαμε πίστη, όμως όσο προχωρούσε ο αγώνας και δεν δεχόμασταν γκολ, αυξανόταν η αισιοδοξία. Την ώρα του γκολ απλώς λειτούργησε το ένστικτο. Αγκαλιές, φωνές, κακό. Το βλέπαμε να έρχεται και δεν το πιστεύαμε, ούτε στο γκολ, ούτε στο σφύριγμα της λήξης, ούτε όταν ο Ζαγοράκης σήκωνε το κύπελλο. Μεταξύ μας, μάλλον δεν το πιστεύουμε ακόμη και σήμερα. Μετά το τέλος του αγώνα προσπαθήσαμε να βγούμε για ποτό. Στους δρόμους κίνηση, πανικός! Όλοι είχαν βγει με σημαίες, κασκόλ, καπέλα, τραγούδια. Μια μεθυσμένη πολιτεία. Μετά από περίπου δύο ώρες φτάσαμε στον προορισμό μας και συνεχίσαμε μέχρι το πρωί. Όλα τα μαγαζιά ήταν γεμάτα και το κλίμα εντελώς πανηγυρικό παντού. Μία νύχτα που δύσκολα θα ξεχαστεί. –Γιάννης Κυριακού

Ήμασταν σπίτι μου εκείνο το βράδυ αφού είχα καλέσει κόσμο για φαγητό επειδή σε δύο ημέρες θα πήγαινα στρατό και είδαμε τον αγώνα από την τηλεόραση, Μάλιστα είχαμε αγοράσει τζαι φανέλες με την ελληνική σημαία πάνω. Πρώτη φορά έμπαινε ελληνική σημαία σπίτι μας. Εν επιστεύκαμε όσα εβλέπαμε και μόλις εμπήκε το γκολ, νομίζαμεν πως θα το ακυρώναν για οφσάιντ. Με το που ετέλιωσεν ο αγώνας εμπήκαμεν δέκα άτομα μέσα σε έναν αυτοκίνητο των πέντε, τζαι εκατεβήκαμεν Πλατεία Ελευθερίας. Ήταν πανικός, γεμάτη με κόσμο που πανηγύριζεν τζαι εφώναζεν. –Ανδρέας Κάλλης

Το είδαμε σε ένα πρακτορείο στοιχημάτων με κάτι φίλους. Θυμούμαι μόλις σφύριξε τη λήξη ο διαιτητής βγήκαμε όλοι στους δρόμους και φωνάζαμε «ΕΛΛΑΣ ΟΛΕ». Μετά στην Πλατεία Ελευθερίας πανηγυρίζοντας μέχρι το πρωί. Εκείνο που θυμάμαι έντονα είναι πως δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την υπερένταση και τη χαρά μου. –Γιώργος Μιχαήλ