Του Πάνου Αντωνίου
Είμαι ένας ποδοσφαιριστής 21 χρονών. Έφυγα 16 χρονών από το σπίτι μου, για να παίξω σε ομάδα υποδομών μιας ΠΑΕ και να ακολουθήσω το παιδικό μου όνειρο.
Νομίζω ότι αυτά τα 5 χρόνια έχω δει τη χειρότερη πλευρά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στημένα παιχνίδια, που προσπαθείς, με κάθε τρόπο να αποφύγεις να παίξεις, για να μην τελειώσει η καριέρα σου, πριν καν ξεκινήσει. Συμπαίκτες με μάτια κατακόκκινα από το αλκοόλ και τις ναρκωτικές ουσίες της προηγούμενης νύχτας. Άθλιες συνθήκες εγκαταστάσεων.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στη σελίδα
Solidarity Athletes-Αλληλέγγυοι Αθλητές
Για χρόνια δεν είχαμε γήπεδο και δανειζόμαστε γήπεδα άλλων ομάδων. Εννοείται ότι δεν είχαμε για χρόνια ζεστό νερό το χειμώνα. Ενώ το αποκορύφωμα ήταν ότι για μια χρονιά κάναμε προπόνηση για κάποιους μήνες χωρίς φως. Το μόνο που είχαμε ήταν ένας προβολέας, σε μια κολόνα της ΔΕΗ, με ρεύμα από τη διπλανή καφετέρια και τα φώτα των αυτοκινήτων που είχαμε ανάψει. Όσο, γελοίο, τραγελαφικό και «ελληνικό» αν ακούγεται, το κάναμε και αυτό.
Έχω δει πώς είναι να μη σε βλέπει ο προπονητής της πρώτης ομάδας. Πώς είναι μια ολόκληρη διοίκηση να σου τάζει το χειμώνα συμβόλαιο για το καλοκαίρι και το καλοκαίρι άλλο για τα Χριστούγεννα. Και ένα πρωινό, μετά από προσπάθειες, θυσίες και ατελείωτες υποσχέσεις, να σου λένε «πρέπει να έρθεις, να πάρεις το δελτίο, ο προπονητής δεν ασχολείται με πιτσιρικάδες και είσαι μεγάλος για αυτόν» στα 20 σου χρόνια, ενώ στα 18 σου έλεγε ότι είσαι μικρός, «πάρε παιχνίδια με τη δεύτερη ομάδα».
Μετά από αυτό, όπως όλοι ξέρουν και όλοι σου προτείνουν, είναι ο δρόμος της Γ’ Εθνικής, για να πάρεις παιχνίδια και ίσως σε ψαρέψει κάποιος από μεγαλύτερη ομάδα. Πήγα! Γιατί, ενώ ήξερα ότι οι πιθανότητές μου να εκπληρώσω το όνειρό μου και να γίνω επαγγελματίας έχουν ρεαλιστικά σχεδόν εκμηδενιστεί, δεν ήμουν διατεθειμένος να τα παρατήσω.
Ε εκεί, ό,τι σας περιέγραψα πριν ήταν χειρότερο επί 10. Και φτάνουμε στις 7 Οκτωβρίου του 2018. Το πρώτο μου παιχνίδι στη Γ’ Εθνική. Ο προπονητής με βάζει να παίξω και στη δεύτερη φάση κάνω ένα τάκλιν και σπάω την κνήμη από το δεξιό μου πόδι.
Στο νοσοκομείο με πάει ένας συμπαίκτης μου, με το δικό μου αυτοκίνητο. Από τη διοίκηση όλοι κοίταγαν πώς θα αποφύγουν την ταλαιπωρία του δημόσιου νοσοκομείου στη συμπρωτεύουσα. Μόνο μετά από δική μου επιμονή φιλοτιμήθηκε να έρθει γραμματέας της ομάδας.
Μετά από αυτή τη μέρα, άλλαξε όλη μου η ζωή. Τοποθετήθηκαν υλικά εντός του ποδιού, δηλαδή ένας ήλος εντός της κνήμης και βίδες. Για μήνες είχα πατερίτσες, για μήνες δεν μπορούσα να ελέγξω 100% το πόδι μου, για μήνες ένιωθα πόνους σε κάθε μου βήμα.
Και φτάνουμε στο σήμερα, 9 μήνες μετά. Ακόμα έχω πόνους, ακόμα το πόδι μου δεν έχει κολλήσει 100%, ενώ θα έπρεπε. Το μεσημέρι πήρα ενδοφλέβια φάρμακα, μήπως και κολλήσει και δε χρειαστεί να κάνω σε 2 μήνες πάλι χειρουργείο και όλα πάλι από την αρχή.
Εννοείται ότι από την ομάδα δεν ξαναπήρα μισθό, εννοείται ότι δεν έβαλαν ούτε ένα ευρώ για το χειρουργείο και τους γιατρούς. Ίσως από πείσμα, που όλοι πιστεύουν ότι πλέον δεν μπορώ.
Η ώρα που γράφω αυτό το κείμενο είναι 2.55 το ξημέρωμα και ψήνομαι στον πυρετό, λόγω του φαρμάκου. Τους τελευταίους μήνες σκέφτομαι όλη μέρα, κάθε μέρα ένα πράγμα. ΓΙΑΤΙ να ξαναπαίξω; ΓΙΑΤΙ να σηκωθώ να πάω στο γήπεδο και στο γυμναστήριο κάθε μέρα; Ψάχνω το κίνητρο, για να δουλέψω και να μην τα παρατήσω και δε βρίσκω καμία προφανή απάντηση.
Ακόμα ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι θα γίνει, αλλά ο λόγος που τα γράφω αυτά, πέρα από τα παιδιά στο βίντεο που έχουν περάσει κάτι παρόμοιο είναι δυο άνθρωποι που με τα λόγια τους με βοήθησαν πολύ.
Ο ένας είναι ο Ετεοκλής Παύλου, που έχει χάσει το ένα του πόδι και είπε: «Ωραία! Αν αναρωτιέσαι γιατί συνέβη αυτό σε σένα και όχι σε κάποιον άλλον, βγες έξω και δείξε έναν άλλο που θα ήθελες να το πάθει αυτό στη θέση σου». Σας εγγυώμαι κι εγώ. Δε γίνεται. Ούτε στο χειρότερό σου εχθρό. Σε σένα συνέβη και πρέπει να σηκωθείς από τον καναπέ και να το παλέψεις.
Ο δεύτερος είναι ο Λευτέρης Πετρούνιας που έταζε χρυσό στο Παγκόσμιο, με κατεστραμμένο ώμο, μόνο και μόνο, για να πιέσει τον εαυτό του και να τα καταφέρει.
Αυτός είναι ο λόγος που τα λέω αυτά δημόσια. Σας ευχαριστώ.
