Φωτογραφία: Κώστας Κωνσταντίνου, Δημοσιογράφος



46 χρόνια μετά και κανείς δεν έμαθε. Τίποτα δεν μάθαμε από όλα όσα μας οδήγησαν στο σήμερα. Στην απώλεια κάθε ελπίδας για επιστροφή στους τόπους μας. Στους τόπους που μας πήραν με τη βία. Στους τόπους που τους «δώσαμε» και με τη διαχρονικά άτεγκτη μας στάση μας, τους χαρίζουμε αργά και μεθοδικά, επικυρώνοντας μέρα τη μέρα τη στάτους κβο.

Ανάμεσα στις δεκάδες φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στα social media αυτές τις μέρες από το Βαρώσι, υπήρχε και μία, από σημείο της Οδού Δημοκρατίας, που έγραφε με σπρέι πάνω σε τοίχο -Οδός Ενώσεως- με κεφαλαία γράμματα καταδεικνύοντας τη στάση και τη φιλοσοφία που έτρεφαν μερικοί, εκείνη την εποχή. Αυτοί, οι μερικοί, που θεωρήθηκαν γραφικοί και αγνοήθηκαν και που, λίγο καιρό αργότερα, μας οδήγησαν στο πραξικόπημα και ακολούθως στην εισβολή και την κατοχή.

46 χρόνια μετά, αυτά τα συνθήματα στους τοίχους του μέχρι πρότινος έγκλειστου Βαρωσιού, μοιάζουν πιο επίκαιρα από κάθε άλλη φορά. Από τη μία η Τουρκία επιδιώκει ξεκάθαρα προσάρτηση των κατεχομένων και από την άλλη, μέρος της δικής μας πλευρά ονειρεύεται ακόμη ένωση με την Ελλάδα. Και στη μέση μια Κυπριακή Δημοκρατία που καταρρέει και κανείς δεν δίνει σημασία.

Σε πρόσφατες δηλώσεις της στο ΡΙΚ, η Βαρωσιώτισσα Άννα Μαραγκού, δήλωνε πικραμένη πως «αυτή την πόλη, την πουλήσαμε φτηνά», μόνο που ως φαίνεται, δεν πουλήσαμε μόνο την πόλη φτηνά, αλλά ολόκληρη την πατρίδα μας.

Χθες βράδυ, 200 περίπου άτομα, κρυμμένα με κουκούλες μάς έδειξαν κατάμουτρα πως το τέρας ακόμη υπάρχει και «νεγιώνεται» στα σπλάχνα μας και πως αν το αγνοήσουμε και πάλι, θα «δρατζιάσει» και θα κατασπαράξει ότι απέμεινε.

Όλοι αυτοί οι λειψοί Λεωνίδες που έκαναν ντου στο οδόφραγμα της Δερύνειας φωνάζοντας για νεκρούς Τούρκους και πατρίδες ελληνικές, πώς αλήθεια θα αντιδρούσαν αν ερχόντουσαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον εχθρό. Θα του έλεγαν άραγε ποτέ, Μολών Λαβέ;