Η Δήμητρα Ζώρζου και η Παρασκευή Καραγιαννίδου.

«Αυτές οι δύο νεαρές γυναίκες είναι ο λόγος που μπορούμε να κοιμόμαστε τα βράδια.

Μέσα σε ένα ζοφερό τοπίο, για την κοινωνία, για τον κόσμο, αυτές οι δύο νεαρές κοπέλες εκτέλεσαν τα πολιτικά τους καθήκοντα με την πραγματική έννοια του όρου "πολιτικά".

Γιατί εκείνη την άγρια νύχτα δεν έδρασε μόνο ο κόσμος των λύκων, γιατί αγέλη λύκων ήταν αυτοί που χύμηξαν πάνω στον Παύλο Φύσσα. Αλλά έδρασε, αναδύθηκε, και ο κόσμος των μελισσών, ο κόσμος της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς.

Ο κόσμος που βλέπει κάτω πεσμένο έναν άνθρωπο και δεν λέει "να ένας ξένος", αλλά λέει "να ο αδελφός μου"».

Αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων σε μια ανάρτησή του ο G. Papapavlou.

Ενώ σε μια άλλη ανάρτηση, ο Θεόφιλος Διαμάντης πλέκει το εγκώμιο της Δήμητρας Ζώρζου για το σθένος και το θάρρος που επέδειξε σε όλη αυτή τη δύσκολη διαδικασία:

«Αυτή η ημέρα είναι μεγάλη νίκη και για τη Δήμητρα Ζώρζου μια γυναίκα που δεν ανήκει στους κυρ-Παντελήδες αυτού του κόσμου. Δεν ανήκει σε αυτούς που φοβόταν ο Αναγνωστάκης.

Η Δήμητρα Ζώρζου το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα καθόταν σε ένα διπλανό παγκάκι και τα είδε όλα.

Η Δήμητρα Ζώρζου σε πείσμα της Αστυνομίας που την παρότρυνε να μην εμπλακεί, των νυκτανθρώπων που την παίρναν τηλέφωνα και την απειλούσαν επί τρία χρόνια κατάθεσε στη Δίκη της Χρυσής Αυγής και αναγνώρισε πρόσωπα.

Θα μπορούσε εύκολα και ανώδυνα να έχει πάει σπίτι της. Να κάνει ότι δεν είδε. Να επιστρέψει στην "κανονικότητα". Να μη φοβάται για τη ζωή της. Να γυρίσει το βλέμμα από την άλλη.

Όμως η Δήμητρα επέλεξε το δρόμο της σύγκρουσης και στάθηκε παλικαρίσια ως το τέλος της δίκης, όρθια όπως της υπαγόρευσε η συνείδησή της.

Αυτή λοιπόν η μέρα είναι και δική της».