Η 25η Νοεμβρίου έχει καθοριστεί ως η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών και η Μαριλού Δημητρίου θέλησε να μιλήσει ανοιχτά για τη δική της ιστορία. Για την κακοποίηση, σωματική και λεκτική, που βίωσε από τον πρώην αρραβωνιαστικό της, ο οποίος την χτυπούσε σχεδόν καθημερινά, επειδή αυτό του «επέβαλλε» ο τοξικός ανδρισμός του.

«Η πρώτη ερώτηση που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς την ιστορία μιας γυναίκας που κακοποιείται από τον σύντροφο της είναι: Μα γιατί δεν φεύγει;

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας την δικιά μου ιστορία ένεκα της Διεθνούς Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Στα 17 μου, λοιπόν, πριν ακριβώς 17 χρόνια, γνώρισα τον Μ. μέσα από κοινή παρέα.

Μετά από 1 περίπου μήνα καταλήξαμε μαζί. Στην αρχή ήταν καλός. Λίγους μήνες μετά μου ζήτησε να αρραβωνιαστούμε. Οι γονείς μου είχαν αντίθετη άποψη. Ήταν κάθετοι. Γνωρίστηκαν όμως με τους δικούς του και μετά από κάποιο διάστημα συγκατοικήσαμε. Εκεί ήταν που άρχισαν όλα. Δεν ήθελε να μιλάω με άλλα αγόρια, δεν ήθελε να κάνω παρέα με κανέναν άλλο, δεν με άφηνε να δουλεύω, δεν του άρεσε να έχω δικά μου χρήματα. Τότε δεν το θεώρησα απαραίτητα κακό. Όταν κάποια στιγμή μετακόμισε στο σπίτι το γονιών μου, εκεί τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα. Εκεί δεν χρειαζόμουν χρήματα. Είχα τους δικούς μου. Είχα ό,τι χρειαζόμουν. Μια μέρα, δεν θυμάμαι ακριβώς τι προκάλεσε τον καυγά, με χτύπησε. Τρόμαξα. Πανικοβλήθηκα. Δεν έκλαψα. Έπαθα σοκ. Σκέφτηκα ότι ίσως δεν το ήθελε και το ξέχασα, παρόλο που με πλήγωσε.

Στον επόμενο καυγά, το ξαναέκανε. Και ξανά και ξανά. Μαζεμένη στη γωνιά μου προσπαθώντας να αποκρούσω τα χτυπήματα, ένα βράδυ αποφάσισα να το ανταποδώσω. Δεν σταμάτησε. Θύμωσε περισσότερο. Θυμάμαι μια μέρα, σε ένα καυγά επάνω, να ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου και να πέφτω έξω. Ενώ ήταν σε κίνηση. Μάλλον για να γλυτώσω. Όταν η μαμά άρχισε να παρατηρεί στο σώμα μου μώλωπες και σημάδια με ρώτησε. Με πίεζε να μιλήσω αλλά το αρνιόμουν. Το αίσθημα του φόβου και της ντροπής που ένιωθα δεν με άφηνε. Ένα βράδυ άκουσε φωνές από το δωμάτιο μου. Έτρεξε και μπήκε μέσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη λύπη στα μάτια της και τα λόγια της. Πώς τολμάς να δέρνεις εσύ το μωρό μου ρε; Το δικό μου το μωρό; Μάζεψε τα και φύγε. Έτσι κι έγινε. Η μαμά μου με γλύτωσε. Ο φύλακας άγγελος μου. Στα 19 είχα τη ζωή μπροστά μου. Είχα ακόμα μια ευκαιρία.

Εάν είσαι γυναίκα και βιώνεις κάτι αντίστοιχο, δεν έχεις κανένα και νιώθεις αβοήθητη να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνη. Εκεί που είσαι ήμουν, και είμαι εδώ για σένα. Καμιά μορφή βίας δεν είναι ανεκτή. Εύχομαι μέσα από το δικό μου κείμενο να βρεις το φως και μετέπειτα το θάρρος να ξεφύγεις. Μην μένεις σιωπηλή όπως έκανα εγώ. Μίλα. Συμβουλέψου ειδικούς. Σώζοντας εσένα ίσως σώσεις και κάποια άλλη. Αν είσαι άντρας και διαβάζεις αυτό το κείμενο, κι έχεις ασκήσει βία να θυμάσαι ότι άντρα δεν σε κάνει το να σηκώσεις χέρι σε μια γυναίκα. Άντρα σε κάνει να τα σηκώσεις για να την πάρεις την πιο μεγάλη αγκαλιά. Να σηκώνεις τα χέρια μόνο για να την μεταφέρεις από τον καναπέ στο κρεβάτι ενώ κοιμάται. Να σηκώνεις το χέρι μόνο για να της δώσεις το βαζάκι από το ερμάρι που δεν φτάνει. Να φέρεστε στην γυναίκα σας όπως θα θέλατε αύριο να συμπεριφέρονται στην κόρη σας. Είμαι σίγουρη ότι εκεί έξω υπάρχουν και αυτοί οι άντρες. Οι υπέροχοι. Αυτοί που σηκώνουν τα χέρια μόνο για να σε πάρουν αγκαλιά. Εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς.

Αφιερωμένο σε σένα που ίσως βρίσκεσαι σε μια παρόμοια κατάσταση. Και που ξέρω ότι μια μέρα η ζωή σου θα πλημμυρίζει από ευτυχία. Γιατί σου αξίζει. Την αγάπη μου

Μαριλού

*Με αφορμή τη σημερινή μέρα, το Σάββατο 12/12 διοργανώνω μια φιλανθρωπική εκδήλωση όπου το 40% των εσόδων θα διατεθεί για την στήριξη του Συνδέσμου ΣΠΑΒΟ (Σύνδεσμος για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Βίας στην Οικογένεια)

Εύχομαι να είστε εκεί!»