Φωτογραφία: Hans Eiskonen
Ο θάνατος, γενικά, είναι μία δύσκολη και αμήχανη κατάσταση που όσο προετοιμασμένος και να θεωρείς πως είσαι, ποτέ δεν ξέρεις πως θα αντιδράσεις όταν κληθείς να τον αντιμετωπίσεις. Πόσω δε μάλλον, όταν ο θάνατος αφορά δικό σου πρόσωπο, αγαπημένο.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE US
Γι’ αυτό και δεν πρέπει ή καλύτερα δεν μπορείς να κρίνεις τις αντιδράσεις του οποιουδήποτε απέναντι στο πένθος που βιώνει. Άλλωστε ο καθένας από εμάς λαμβάνει τον πόνο και το πένθος εντελώς διαφορετικά και τον εκτονώνει όπως αυτός νιώθει καλύτερα και πιο οικεία. Το να έχεις επιθυμία για σεξ, για παράδειγμα, ενόσω βιώνεις ένα πένθος, είναι μία άκρως ανθρώπινη και λογική αντίδραση, όπως αναφέρει η κλινική σεξολόγος και εκπαιδεύτρια σεξουαλικότητας, Patti Britton, εξηγώντας λεπτομερώς το πώς λειτουργεί όλο αυτό.
Ψυχολόγοι και ερευνητές του σεξ, υποστηρίζουν ότι είναι φυσιολογικό να νιώθεις ανεξήγητες καύλες όταν χάνεις κάποιον κοντινό σου. «Θες να γεμίσεις το κενό – κυριολεκτικά και μεταφορικά», αναφέρει η Britton, στο Mel Magazine. «Η πορεία του πένθους έχει να κάνει με την απώλεια εγγύτητας – την απώλεια οικειότητας. Γι’ αυτό ενεργοποιείται η λίμπιντό μας. Για να γεμίσουμε το κενό».
Μπορεί να είναι λογικό. Όταν είσαι αντιμέτωπος με το πόσο φευγαλέα είναι η ζωή, γιατί να μην κάνεις σεξ τώρα που μπορείς; Η ζωή θα τελειώσει και ίσως ο καλύτερος τρόπος να νιώσεις ζωντανός (τουλάχιστον για κάποιους) είναι να πιέσεις το μόριό σου πάνω σε έναν άλλον ζωντανό άνθρωπο.
Πέρα όμως από το κενό που γεμίζει, το σεξ πένθους σε κάνει να ξεχνιέσαι από τον πόνο και το μούδιασμα που φέρνει ο θάνατος. «Το σώμα τσακίζεται μετά από έναν θάνατο. Και το σεξ -το καλό σεξ- ενεργοποιεί το σύστημα της ντοπαμίνης», είπε στο VICE US, η Helen Fisher, βιολόγος ανθρωπολόγος και ερευνήτρια στο Kinsey Institute. «Οποιαδήποτε διέγερση των γεννητικών οργάνων πυροδοτεί το σύστημα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, που δημιουργεί συναισθήματα αισιοδοξίας, ενέργειας, συγκέντρωσης και κινήτρου». Η ντοπαμίνη μπορεί τουλάχιστον για λίγο να σε ηρεμήσει, εξηγεί η Fisher.
H δημοσιογράφος Anjali Pinto επιβεβαιώνει αυτή τη θεωρία σε ένα άρθρο του Απριλίου του 2018 που έγραψε για την Washington Post. Γράφει για τις αλλεπάλληλες συνευρέσεις που ξεκίνησε πέντε μήνες μετά τον ξαφνικό θάνατο του άντρα της. Περιγράφει μια «επίθεση χημικών που με έκαναν να νιώθω καλά και δημιουργούσαν μια έντονη αίσθηση ευτυχίας, ακόμα και μες στη μοναξιά μου».
Πέρα όμως από τη βιολογική αίσθηση της ντοπαμίνης που προκύπτει από το καλό και συναινετικό σεξ, η Pinto έγραψε ότι η αναζήτηση περιστασιακών επαφών με αγνώστους τής έδωσε μια αίσθηση ελέγχου τη σκοτεινή εκείνη στιγμή. «Με βοήθησε με τρόπους που η ψυχοθεραπεία, η φιλία, τα ταξίδια, το γράψιμο και η φωτογραφία δεν μπορούσαν να το κάνουν. Αυτές οι συναντήσεις με έκαναν να νιώθω δυνατή, επιθυμητή, σε αρμονία με το σώμα μου. Μου έδωσαν μια δυνατότητα δράσης όταν ένιωθα ότι δεν είχα τον έλεγχο της ζωής μου».
Το σεξ, ιδίως όταν το κάνει μια γυναίκα, είναι ακόμα αρκετά ταμπού ώστε να θεωρείται μανιακή αντίδραση σε κάτι κακό. Αλλά το να χάνεις τον σύντροφό σου είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να συμβούν σε κάποιον - το να χάνεις οποιονδήποτε αγαπημένο, βασικά. Αν εξαιρέσουμε την καταστροφική ή επικίνδυνη συμπεριφορά, κάποιος που περνάει μια τέτοια κόλαση πρέπει να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει για να νιώσει καλύτερα. Όπως λέει το ρητό, «καθένας πενθεί διαφορετικά». Και οι ειδικοί λένε ότι κάποιοι πενθούν με σεξ. Και σε μια ευρύτερη κλίμακα, μου φαίνεται μια χαρά.
