Ετοίμαζαν την πρώτη τους δουλειά, για περίπου δύο χρόνια (με όχι και τόσο σκληρή δουλειά), η οποία όταν ολοκληρώθηκε και ήταν έτοιμη να «κυκλοφορήσει» συγκρούστηκε με την πανδημία και τη γενική απαγόρευση κυκλοφορίας. Η «Φόλα» έτσι βάφτισαν οι «ΓΑΒ» το πρώτο τους άλμπουμ, δεν «μάσησε» και εν τέλει κυκλοφόρησε διαδικτυακά, την 1η Απριλίου, σαν ψέμα, όπως ήταν προγραμματισμένο ευθύς εξ αρχής.

Τα περισσότερα κομμάτια που περιλαμβάνει το άλμπουμ, δεν είναι ακριβώς καινούργια, αφού η μπάντα τα έχει παίξει κατά καιρούς σε συναυλίες ή live εμφανίσεις που έχει κάνει. Ήθελαν, όμως, όπως λέει ο Γιάννης Χρηστίδης, να τα καταγράψουν ψηφιακά για να υπάρχουν εκεί, όταν δεν θα υπάρχουν αυτοί. Μια δυσοίωνα ευοίωνη αντιμετώπιση, δηλαδή.

Η γνωριμία μας με τον Γιάννη Χρηστίδη –ένας εκ των βασικών μελών της πενταμελούς μπάντας- ξεκίνησε και παραμένει προς το παρόν διαδικτυακή, ωστόσο, από τα όσα ανταλλάξαμε στο chat του Facebook κατάλαβα πως δεν θα είναι εύκολος «αντίπαλος», αλλά σίγουρα αρκετά ενδιαφέρον και βαθιά αστεϊστής (αν και αδόκιμος ο όρος).

Ποιο ήταν το χειρότερο πράγμα που ανακάλυψες για τον εαυτό σου, όλο αυτό το διάστημα που #ΜένουμεΣπίτι;

Τον εθισμό μου στο φως του ψυγείου, με το οποίο τώρα τελευταία τα λέμε διεξοδικά. Επίσης εθίστηκα στο να παρακολουθώ τα ζωντανά στατιστικά της εξέλιξης της εξάπλωσης του κορωνοϊού. Μιλάμε για αρρώστια. Κατά τα άλλα, ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που στο παρελθόν βρισκόμουν σε καραντίνα, χωρίς να το αποκαλώ έτσι.

Λένε πως τα πάντα είναι θέμα σωστού timing (ο Κοέλιο το λέει). Ήταν τυχαίο ή επιλέξατε να γίνει ριλίζ το άλμπουμ αυτή την περίοδο;

Εντελώς τυχαίο, αν και ίσως κάποιοι συνάνθρωποί μας έχουν αυτές τις μέρες την ευκαιρία να ακούσουν λίγο πιο προσεκτικά μουσική. Που έχει τεράστια σημασία για τους δημιουργούς και καλλιτέχνες. Το timing πάντως δεν είναι καθόλου καλό για τους τελευταίους που βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί ενώ έχουν -φαινομενικά - χρόνο να δημιουργήσουν και να εκφραστούν, έχουν μείνει ξαφνικά χωρίς δουλειά λόγω της απότομης παύσης της ζωντανής πολιτιστικής δραστηριότητας. Και απ’ όσο διαβάζω, σε παρόμοια ‘παύση’ βρίσκεται και η λογική πίσω από τα μέτρα στήριξής τους.

Τι άλλαξε ή τι ήταν αυτό που σας άλλαξε και πήρατε απόφαση να δημιουργήσετε δικό σας άλμπουμ;

Ήταν ο στόχος να επιτευχθεί, ένα ορόσημο να φταστεί, ένας κύκλος που έπρεπε να κλείσει. Τα περισσότερα κομμάτια υπάρχουν εδώ και χρόνια και παίζονται στις (δύο, ή καμιά φορά και μία, ανά έτος) συναυλίες που κάνουμε. Ήρθε η στιγμή να καταγραφούν ψηφιακά για να υπάρχουν κι όταν δεν υπάρχουμε εμείς. Γιατί ήδη οι συναυλίες μας τείνουν προς το να μην υπάρχουν.

Πώς είναι να φτιάχνεις ένα άλμπουμ, το πρώτο σας, περιορισμένοι σε καραντίνα;

Μακάρι να υπήρχε μια ρομαντική ιστορία με δυσκολίες τεχνικές, οικονομικές και πνευματικές, που ξεπεράστηκαν ξαφνικά λόγω της αστείρευτης έμπνευσης και 1-2 ιστοριών αγάπης. Η αλήθεια είναι πως πήρε περίπου δυο χρόνια, όχι ακριβώς σκληρής κι εντατικής δουλειάς. Δυο χρόνια αποσπασματικών ηχογραφήσεων, μεγάλων κενών και ανεξήγητων πισωγυρισμάτων, σε στούντιο το οποίο είχαμε παραδόξως στη διάθεσή μας 24/7. Μαθαίνω όμως ότι όλες οι ηχογραφήσεις των άλμπουμ είναι περιπετειώδεις, και συχνά χρονοβόρες. Το δικό μας θα κυκλοφορούσε έτσι κι αλλιώς ψηφιακά την πρωταπριλιά. Η καραντίνα ήταν μια παράμετρος που απλώς συνέπεσε με την κυκλοφορία, και αποφασίσαμε πως, αφού είχε ειπωθεί από χείλη επίσημα πως ο ιός ‘εν μια γριππούλα’, να μην τον αφήσουμε να μας επηρεάσει.

Το homemade

Και το νέο, το ηχογραφημένο

Τι αντιδράσεις είχατε μέχρι τώρα;

Κάτι λάικς, κάτι κοινοποιήσεις από την πλατφόρμα σας και σας ευχαριστούμε, κάτι αντιδράσεις για τον τραγουδιστή που φαλτσάρει, και κάτι ‘ΚΛΕΙΣ’ΤΟ ΤΩΡΑ’ και σκουπόξυλο στο ταβάνι από το γείτονα με ήρεμο τρόπο. Το έπαιξε και «Το Καραβάνι», η θρυλική αυτή εκπομπή του ραδιοφώνου, τι άλλο να ζητήσεις απ’ τη ζωή; Για περισσότερες αντιδράσεις, και για τη γραφικότητα βεβαίως, θα κυκλοφορήσει και σε cd, αν είμαστε ζωντανοί και μετά την καραντίνα, και θα παρουσιαστεί επισήμως και κανονικά και όπως πρέπει να παίζεται, να ακούγεται και να χορεύεται η μουσική.

Τι θα ακούσω στη «Φόλα» αν πατήσω το play;

Έχει γίνει (σχεδόν) τιτάνια προσπάθεια να δημιουργηθεί ο ήχος του ‘ψυχοσκυλάδικου’ – ένα μουσικό είδος που το βαφτίσαμε έτσι με το ζόρι. Αυτό που κάθε φορά απολαμβάνω είναι η ελευθερία στην αντίδραση του υποψήφιου ακροατή: προσπαθείς να εκφράσεις ιδέες, συναισθήματα, μυρωδιές και χρώματα με τη μουσική, έχεις δώσει τα πάντα σ’ αυτό, από την έμπνευση μέχρι την κυκλοφορία, και ο ‘πατών’ το κουμπί play έχει την επιλογή να το βάλει τέρμα, να προσπεράσει μετά το πρώτο δευτερόλεπτο, να βρίσει, να ονειροπολήσει, να χλευάσει, να χορέψει. Η ακρόαση είναι μαγική διαδικασία. Και φυσικά όλες αυτές οι αντιδράσεις έχουν τους ήχους τους. Κάποιοι απ’ αυτούς νομίζω είναι κάπου καταχωνιασμένοι μες στο δίσκο. Πάτα play να μου πεις.



Τα εκρηκτικά, κομμάτι που γράφτηκε με αφορμή την αεροπειρατεία στη Λάρνακα

Γιατί «Φόλα;»

Το ‘τρώω φόλα’ μεταφορικά συνδέεται, ως γνωστόν, με την απογοήτευση, συχνά μετά από μεγάλες προσδοκίες. Τα δηλητήρια που αναγκαζόμαστε να τρώμε καθημερινά, φυσικά, δεν είναι συγκρίσιμα με τα κομμάτια του δίσκου. Κλειδοκράτορες άνθρωποι με ή χωρίς ύφος και παγιωμένες κανονικότητες υπεράνω πάσης υποψίας δηλητηριάζουν εύπλαστους εφήβους με το μίσος για το άγνωστο, με τον φόβο για το ξένο, με θρησκευτικό φανατισμό, με την κουλτούρα του σεξισμού. Το άλμπουμ δεν είναι ακριβώς πολιτικό – με την πρώτη τουλάχιστον ακρόαση. Παρ’ όλ’ αυτά, έχει τις θεωρητικές του βάσεις στην δηλητηριώδη κουλτούρα του σκυλάδικου, καθρέφτη μιας άρρωστης κοινωνίας σε επίπλαστη ευημερία.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΒΕΙΤΕ ΕΔΩ

Κάποιος που διαβάζει κρυμμένα νοήματα θα μπορούσε να πει πως βγάλατε τη δισκογραφική σας δουλειά «Φόλα» γιατί, εκτός από πρώτη σας δουλειά, πολύ πιθανόν να είναι η τελευταία σας.

Δεν είναι ντροπή. Ας γραφτεί και στο Δελτίο Τύπου να το μάθει όλη η πλάση. Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν κάτι τραγούδια που δεν έχουν ακόμα ηχογραφηθεί, και αν δεν γίνει αυτό μπορεί να πεθάνουν. Αλλά ‘τι κι αν ψοφήσουν, ποιος νοιάζεται γι’ αυτά’ (στμ.: παράφραση από στίχο στο ‘Σαν Σκυλί’);

Πρέπει πάντα να υπάρχουν κρυμμένα νοήματα πίσω από τις λέξεις;

Δεν είναι θέμα «πρέπει». Είναι θέμα. Από μόνο του. Οι λέξεις, θέλουμε δε θέλουμε, κρύβουν νοήματα που αντικατοπτρίζουν χαρακτήρα, ταυτότητα, αισθητική, πολιτική. Ακόμη και η μη χρήση τους. Το ‘no politica’ δεν υπάρχει.

Αν ερχόταν κάποιος από την άλλη άκρη του πλανήτη και σας ζητούσε να περιγράψετε τι είναι αυτό που κάνετε, τι είδος εκπροσωπείτε. Θα του απαντούσατε; Ποια θα ήταν η απάντηση;

Το έχουμε βαφτίσει ‘ψυχοσκυλάδικο’ γιατί προσπαθούμε να συνδυάσουμε μια συντηρητική, μάλλον, μορφή ψυχεδέλειας, με τις κλασικές μουσικές δομές του σκυλάδικου, μια πολύ ιδιαίτερης πολιτιστικής βιομηχανίας παραγωγής και κατανάλωσης, που γεννήθηκε και άκμασε στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, και η οποία ακόμα δεν έχει μελετηθεί όπως της αξίζει. Οπότε θα του έλεγα να πάει να τη μελετήσει και να την ακούσει. Η μπάντα μας είναι ετερόφωτη, με αναφορά σε αυτό το είδος. Αν δεν υπήρχε αυτό, δε θα υπήρχαμε κι εμείς, τουλάχιστον με αυτή τη μορφή.

Πώς είναι η δική σας ζωή στην καραντίνα;

Δε θα την απαντήσω, με την άδειά σας, καθ’ ό,τι δεν εκπροσωπώ το συγκρότημα.

Υπάρχουν θετικά σε όλη αυτή την περίεργη κατάσταση που βιώνουμε;

Φαίνεται ότι αλλάζει η ιεραρχία του τι είναι σημαντικό στη ζωή. Κάποιοι συνειδητοποιούν πως ο ιός θερίζει οριζόντια. Ανεξάρτητα από την εξουσία, τα ακίνητα, τα αυτοκίνητα, τα χωράφια και τα πλούτη, είσαι το ίδιο ευάλωτος με τον συνάνθρωπό σου. Μαθαίνεις μέσα στην καραντίνα να εκτιμάς την κοινωνική ζωή, να προσαρμόζεσαι, να περπατάς πραγματικά. Επίσης παρατηρώ να ζωντανεύει η έννοια της γειτονιάς της πόλης. Διαχρονικό πρόβλημα των κυπριακών πόλεων είναι η περίεργη ταυτότητα της αστικής κουλτούρας. Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να πεθάνει κόσμος για να γίνει ένα βήμα προς τη διαμόρφωσή της στο πιο ανθρώπινο. Να κλείσει το πάρκο για να καταλάβεις ότι μπορούσες να πας τόσο καιρό εκεί. Κάποιοι αντιλαμβάνονται για πρώτη φορά στη ζωή τους πως η εκκλησία πράγματι μπορεί να είναι επικίνδυνη. Για τους λάθος λόγους, αλλά έστω κι αυτό είναι ένα βήμα εξέλιξης.

γάβ - Σαν Σκυλί: Νέο βίντεο κλιπ

Σήμερα παρουσιάζετε και το καινούργιο βίντεο κλιπ. Τελικά τι μετρά, η έμπνευση και η δημιουργία ή οι παραγωγές με ψηλό budget και μεγάλη ομάδα για να βγει κάτι ενδιαφέρον και ολοκληρωμένο;

Σε μια εποχή του (μετα-)ναρκισσισμού και της μαζικής παραγωγής ψηφιακών αποβλήτων, μπορεί να μη μετράει τίποτα από τα παραπάνω. Οι καταθέσεις του καθενός, καλλιτέχνη ή μη, αφορούν κυρίως τον ίδιο, ανεξάρτητα από την επερχόμενη ή μη αποδοχή. Φυσικά το ‘ενδιαφέρον’, όσο αντικειμενικά αδιάφορο είναι σαν επίθετο, είναι υποκειμενικό, ενώ το ολοκληρωμένο μπορεί να αναφέρεται σε οτιδήποτε: από ένα παζλ έως ένα πιάτο κουπέπια. Αν καταθέσεις το ‘είναι’ σου, δε θα αποτύχεις. Το καραντιβιντεοκλιπάκι μας, λοιπόν, είναι απλώς ένα ‘παιχνίδι’ μοντάζ με χαρακτήρα μικροκατάθεσης, μιας και οι πιο φιλόδοξες παραγωγές των άλλων ‘καταθέσεών’ μας κόπηκαν απότομα λόγω ιού.

Κλείνοντας την κουβέντα μας είχα προσθέσει μία ερώτηση της τελευταίας στιγμής («Τι πρέπει να έχει υπόψη του ένας καλλιτέχνης που θέλει να κάνει διεθνή καριέρα;») με τον Γιάννη να απαντά με emoticon που γελούν, τονίζοντας πως είναι ο πλέον ακατάλληλος για να απαντήσει, κι όμως: «Ως εντελώς άσχετος με την καλή τέχνη ή με την καριέρα, δεν μπορώ να απαντήσω συμβουλευτικά ή έστω ενθαρρυντικά. Ούτε με κλισέ, τύπου να είσαι ειλικρινής και ο εαυτός σου, γιατί όλοι μας παίζουμε τους ρόλους μας, όσο καλύτερα μπορούμε. Μάλλον τα χρήματα πρέπει να έχει υπόψη του. Να τα βρει, να τα διαχειριστεί σωστά, και να τα επενδύσει στη διαφήμιση και στην επικοινωνία του. Ή απλά να τα ξεπλύνει».