Λένε πως τα φώτα και η προβολή θολώνουν το μυαλό του ανθρώπου. Και πως τη δόξα και την αποθέωση, όταν τα γευτείς, μετά γλυκαίνεσαι και τα αποζητάς με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο.

Όπως ένας ποδοσφαιριστής αξιώσεων, που μετά την αποχώρησή του από το προσκήνιο, αντί να απολαύσει την υστεροφημία του, επιλέγει να βρίσκεται στο προσκήνιο έστω κι αν αυτό σημαίνει πως καταστρέφει όλα όσα για χρόνια είχε χτίσει αγωνιζόμενος στο γήπεδο.

‘Είναι η άποψή του’, θα σκεφτούν πολλοί. Άλλοι, πάλι, θα μιλήσουν για τον φασισμό του πολιτικώς ορθού. Κι όμως, όταν προσβάλλεις και απαξιώνεις –με την άποψή σου- την πλειοψηφία ή όταν υπονοείς ή παρακινείς το μίσος απέναντι σε μία μερίδα ανθρώπων που δεν είναι ίδιοι μαζί σου ή με το κοινωνικά αποδεκτό, τότε πού ακριβώς έχει δικαίωμα η άποψή σου;

Ο Βασίλης Τσιάρτας μοιάζει να έχασε το παιχνίδι προ πολλού. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που με τις δημόσιες τοποθετήσεις επιδιώκει να προκαλέσει το κοινό αίσθημα και να δημιουργήσει ντόρο γύρω από το όνομά του.

Δεν είναι η άποψή του, είναι η ανάγκη του να «παίξει μπάλα» σε όποιο γήπεδο υπάρχει διαθέσιμο, χωρίς να τον νοιάζει το αποτέλεσμα. Αρκεί να υπάρχει και να ακούγεται. Διαφορετικά, μετά την κατακραυγή που δέχτηκε για την πρώτη του ανάρτηση, δεν θα επαναλάμβανε εαυτόν με μια χειρότερη ανάρτηση, έτει πιο σεξιστική.

Το δυστύχημα είναι που, όλοι εμείς και (σ)τα media και (σ)τα social media, του δίνουμε βήμα και προβολή για να ικανοποιεί την όποια ματαιοδοξία του.