Μιας και φέτος η Πορεία Υπερηφάνειας που παραδοσιακά πραγματοποιείται από το 2014 στο πλαίσιο του Cyprus Pride δεν έγινε, λόγω της πανδημίας, σκεφτήκαμε να εκμεταλλευτούμε το κενό και να αρπάξουμε την ευκαιρία κάνοντας ένα throwback.

Ως εκ τούτου, ζητήσαμε από οκτώ άτομα (κάποιοι εκ των οποίων γνωστοί στο ευρύ κοινό) ζητώντας τους να ανατρέξουν στη μνήμη τους και να προσπαθήσουν να σκεφτούν ποια ανάμνηση από μια συμμετοχή τους στο Pride κρατάνε στη μνήμη τους ως πολύτιμο φυλακτό.

Διαβάζοντας το κείμενο παρακάτω ακόμα και οι πιο δύσπιστοι θα αντιληφθούν τη σημαντικότητα της πραγματοποίησης μιας Πορείας Υπερηφάνειας. Όπως πολύ εύστοχα είπε πρόσφατα στη CITY και η πρόεδρος της Accept, Μόνικα Παναγή, «Είναι μια μέρα που πολλές φορές είναι και η μοναδική, όπου ΛΟΑΤΚΙ άτομα μπορούν να είναι ελεύθερα ο εαυτός τους. Ο φόβος πολλές φορές φεύγει και κυριαρχεί η αποδοχή, η ασφάλεια, η αγάπη και η περηφάνια».

Γωγώ Αλεξανδρινού / Δημοσιογράφος, Παρουσιάστρια

Είμαι πάνω στην εξέδρα και παρουσιάζω ακόμη ένα Pride. Ενόσω γίνονται ομιλίες, παρατηρώ το συγκεντρωμένο πλήθος. Νεολαία, ζευγάρια αγκαλιασμένα, γονείς με παιδιά στους ώμους. Το βλέμμα μου σταματάει σε ένα πρόσωπο γνώριμο σε μένα, που φέτος όμως συνοδεύεται επιτέλους όχι μόνο από την αγάπη της αλλά και απ’ τον μεγαλύτερο -πλέον- υποστηρικτή της, τη μάνα της. Και μου κάνει το σήμα της νίκης! Γιατί περί νίκης πρόκειται, όταν οι ίδιοι οι γονείς βάζουν τέλος στην ανακύκλωση αρνητικών στερεοτύπων και προκαταλήψεων γύρω από τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου.

Μενέλαος Μενελάου / Εκτελεστικός Διευθυντής του Οργανισμού Νεολαίας Κύπρου

Περπατώντας, είδα χαμόγελα, φίλους και γνωστούς σε ένα κλίμα χαράς. Φίλους από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, άλλους που δηλώνουν απολιτίκ, αλλά χωρίς να το καταλαβαίνουν ίσως, με την παρουσία τους έκαναν μια από τις πλέον δυνατές πολιτικές δηλώσεις: Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι υποχρέωση και δικαίωμα όλων μας! Είδα και χαμόγελα που έκρυβαν θλίψη. Kατάλαβα ότι αν και έχουμε πολλά για τα οποία μπορούμε να είμαστε περήφανοι, έχουμε ακόμα δρόμο να διανύσουμε. Η θετική κοινωνική αλλαγή μπορεί να είναι αργή μερικές φορές και οι δρόμοι αχάρακτοι. Εδώ θα είμαστε όμως να τους περπατούμε, μέχρι να ανοίξουν για όλους. Happy pride month.

Cotsios o Pikatillis / DJ, Αρχιτέκτονας

31Μαΐου 2014, closing DJ στο πρώτο Cyprus Pride. Ήρτεν τζείνη η μέρα, μέχρι τζαι απειλές που στενούς μου ανθρώπους εδέχτηκα... Τζιαμέ είχα θυμώσει ακόμα παραπάνω... «Που ζούμεν;», ελαλούσα πουμέσα μου... Σε ποιον πλανήτη; Στον Μεσαίωνα; Μιλούμε για αθρώπινα δικαιώματα… Έφτασα στο πάρκο... Εσυγχύστηκα. Εγεμώσαν τα μάθκια μου πρώτη φορά. Επιτέλους ελπίδα, λαλώ που μέσα μου... Είχα ένα συνεχόμενο χαμόγελο! Ετελειώσαν οι άλλοι πριν που εμένα, εφκήκα πάνω στην σκηνή, μπροστά μου λαοθάλασσα... Εν έβαλα κομμάτι να παίξει, έπιασα το μικρόφωνο τζιαι εφώναξα όσο πιο δυνατά εμπορούσα! Ούτε θυμούμαι τι είπα... Η τρίχα κάτζιελλο... Έκλαια την ώρα που έβαλα το πρώτο κομμάτι... Τζιαι ακόμα έκλαια στο τελευταίο. Έκαμα την καλλύττερη δουλειά που εμπορούσα... Έφυα που τζιαμέ περήφανος!

Μαρίνα Μανδρή / Ηθοποιός

Η πρώτη πορεία υπερηφάνειας! Εκείνη την Κυριακή είχα απογευματινή παράσταση για το «Μια Ζωή την Έχουμε» στον ΘΟΚ. Θέλοντας να δώσω το παρών μου, αποφάσισα να σταματήσω στην Πλατεία Ελευθερίας για 5-10’ καθοδόν προς το θέατρο. Προχωρώντας, λοιπόν, πεζή από την παλιά πόλη, όπου ζούσα τότε, φτάνω στον κυκλικό κόμβο του «Όχι» και το βλέμμα μου φεύγει αριστερά, που ήταν μαζεμένα 50-60 άτομα -οι αντιεκδηλωτές. Μαυροφορεμένοι, σκυθρωποί, με πλακάτ μίσους και «ηθικού» ξερατού. Μαύρισε η ψυχή μου, σκέφτηκα πως θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα! Και τότε ήταν που γύρισα το κεφάλι μου στα δεξιά και τους είδα! Είδα τον κόσμο που μαζεύτηκε για το πρώτο Pride, την πρώτη πορεία Υπερηφάνειας στην Κύπρο! Αρκετές εκατοντάδες άτομα, πολύχρωμα, χαρούμενα, ευτυχισμένα! Η αγάπη, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και η αποδοχή θριάμβευσαν εκείνη τη μέρα! Υπάρχει ελπίδα, λοιπόν, σκέφτηκα!

Λουΐζα Κυριακίδου / Marketing Director

Η συμμετοχή στο Pride, στη Νέα Υόρκη, ήταν κάτι πολύ φυσικό... Διασκέδαση περισσότερο τότε. Βιώνοντας, όμως, τη σημασία του ως νέος άνθρωπος. Μακριά από τον τόπο σου, εκεί που πήγες, γιατί πραγματικά ο κόσμος είναι ελεύθερος. Στην Κύπρο, τα πράγματα στην αρχή δεν ήταν το ίδιο. Ο κόσμος εδώ δεν ήταν τόσος άνετος στο Pride. Αυτό είχα εντοπίσει. Η πιο έντονη στιγμή σε Pride στην Κύπρο πρέπει να ήταν το 2015 ή το 2016, το πρώτο που πήγα εδώ. Φίλος καλός συγκινήθηκε που μας είδε με τα παιδιά εκεί. Οτιδήποτε κάνεις, τον αλλάζει τον κόσμο, αυτό πιστεύω. Τουλάχιστον τον δικό σου κόσμο, στη δική σου μικρή κοινότητα. Και με αυτό το σκεπτικό συμμετέχω και χρησιμοποιώ τη φωνή μου όπου μπορώ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αδιαπραγμάτευτα για όλους.

Δέσποινα Χρυσάνθου / Ηθοποιός

Μια από τις ομορφότερες στιγμές που έζησα στο Pride, ήταν όταν συνάντησα έναν παλιό μου συμμαθητή, φίλο και διπλανό μου, στις τελευταίες τάξεις του λυκείου. Είχαμε να βρεθούμε αρκετά χρόνια, μα κατά καιρούς ερχόταν στη σκέψη μου και αναρωτιόμουν πώς είναι και πού βρίσκεται. Τον θυμόμουν στο σχολείο, που ήταν πολύ ντροπαλός, εσωστρεφής, μαζεμένος, αλλά είχε και μια απίστευτη αίσθηση του χιούμορ! Όταν βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ, σε μια μικρή αυτοσχέδια πίστα χορού, υπήρχε μια έντονη συναισθηματική φόρτιση, κοιταχτήκαμε στα μάτια και αγκαλιαστήκαμε για αρκετή ώρα, χωρίς να μιλήσουμε. Η αγκαλιά έγινε χαμόγελο, γέλιο και μετά ένας ξέφρενος λυτρωτικός χορός. Προς το τέλος της βραδιάς καθίσαμε σε μια ήσυχη γωνιά του πάρκου και μιλήσαμε για αρκετή ώρα. Μου εξιστόρησε πως αυτό το ντροπαλό έφηβο αγόρι, που ήταν κάποτε, έγινε φωτιά και χείμαρρος, εξωστρεφής και επιβλητικός. Επανενωθήκαμε πνευματικά και συναισθηματικά. Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και χωρίσαμε με τις πρώτες αχτίδες τις ανατολής.

Τατιάνα Ηρακλέους / Ακτιβίστρια

Σάββατο 31 Μαΐου 2014. Ο Ηρακλής θα ήταν δουλειά. Είχαμε, όμως, αποφασίσει ήδη πως θα πήγαινα μόνη με τα παιδιά -ηλικίας τότε 9, 7 και 5 χρονών- στο Pride. Βρεθήκαμε το απόγευμα στον Δημοτικό Κήπο. Το κλίμα ήταν πολύ χαλαρό. Τα παιδιά διασκέδαζαν με τις διάφορες δραστηριότητες. Όσο πλησίαζε η ώρα για την πορεία, το άγχος μου κορυφωνόταν, λόγω των απειλών που εκτοξεύτηκαν τις προηγούμενες μέρες. Είχα μιλήσει από πριν με τα παιδιά τονίζοντάς τους πως κατά τη διάρκεια της πορείας θα κρατούσαμε σφιχτά τα χέρια ο ένας του άλλου και πως θα πρέπει να είμαστε προσεχτικοί και σε ετοιμότητα, εάν κάτι συνέβαινε. Ευτυχώς, εκεί βρήκα ένα πολύ καλό φίλο και ανέλαβε να με βοηθήσει. Ο Νικόλας έβαλε τον πιο μικρό στους ώμους του, δώσαμε τα χέρια και ξεκινήσαμε. Από το Δημοτικό Κήπο και σε όλη την διαδρομή, στην οδό Ρηγαίνης, δεχτήκαμε βρισίδι και κατάρες βροχή. Αν και δεν ήμασταν πολλοί αρχικά, εντούτοις δεν σταματήσαμε. Νόμιζα πως αυτό ήταν η πορεία. Αυτά τα 100-150 άτομα που περπατήσαμε από τον Δημοτικό Κήπο. Φτάνοντας στην αρχή της οδού Ρηγαίνης, όμως, η πλατεία ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Έγιναν οι ομιλίες και ξεκίνησε η επιστροφή στον κήπο. Η συγκίνηση που ένιωσα όταν συνειδητοποίησα πως τα 100 άτομα, τελικά, ήταν πάνω από 4 χιλιάδες, ήταν απερίγραπτη. Πολύχρωμες σημαίες, κόσμος χαρούμενος και μουσική… «Ίδια Αγάπη - Ίσα Δικαιώματα». Κάτι άλλαζε τελικά στην Κύπρο μας. Έγινε το πρώτο βήμα.

*Όλες οι φωτογραφίες είναι αναρτημένες στη σελίδα της Accept LGBTI Cyprus.

Νιόβη Χαραλάμπους / Ηθοποιός

Δυο χρόνια πριν, είχα βρεθεί στην Πορεία Υπερηφάνειας για να γιορτάσω με τους φίλους μου αυτή την τόσο ιδιαίτερη και σημαντική ημέρα. Θυμάμαι, μάλιστα, πως εκείνη την ημέρα είχα ένα άλλο, σημαντικό «κάλεσμα», το οποίο απέρριψα για προσωπικούς λόγους και αποφάσισα να πάω στο Δημοτικό Κήπο. Μέσα σε ένα κλίμα προσωπικής σύγχυσης, άρχισα να περπατώ με την παρέα μου και να χαιρετώ κόσμο, να χορεύω, να τρώω και να χαζεύω τον κόσμο γύρω μου. Τα ρούχα, την εμφάνιση, τα πρόσωπα, τον ρυθμό στα σώματα… Κάποια στιγμή κοιτώ και βλέπω ένα μικρό κοριτσάκι να μιλάει σε ένα άλλο, πιο μεγάλο κορίτσι, που ήταν ντυμένο πριγκίπισσα. Όταν πλησίασα, συνειδητοποίησα πώς το μεγάλο κορίτσι ήταν στην πραγματικότητα αγόρι, ένας γνωστός συνάδελφος που είχε ντυθεί πριγκίπισσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο έλαμπε μέσα σε αυτή την αμφίεση και πόσο πραγματικά ευτυχισμένος ένιωθε. Δεν υποκρινόταν κάποιο ρόλο, δεν έπαιζε θέατρο. Εκείνη τη στιγμή ήταν μία πανέμορφη, απαστράπτουσα, σικάτη πριγκίπισσα, που χόρευε με το μικρό κοριτσάκι απολαμβάνοντας τη στιγμή. Χαμογέλασα πλατιά και ενθουσιάστηκα τόσο, σαν το μικρό κοριτσάκι που χόρευε μπροστά μου. Γιατί ένιωσα την ελευθερία και τη χαρά των δύο αυτών όντων και με μάγεψε η αγνότητα αυτής της συνύπαρξης. Τόσο απλά!

ACCEPT ΛΟΑΤΙ Κύπρου

Καμπάνια ευαισθητοποίησης με τη στήριξη του Οργανισμού Νεολαίας Κύπρου