Ο δημοσιογράφος Χρήστος Ξανθάκης έκανε μια ανάρτηση για τον ποιητή… όσων δεν χωρούν πουθενά.

Πιο κάτω αυτούσιο το κείμενό του:

ο Ρίτσος ήταν ο ποιητής της Ρωμιοσύνης
ο Σεφέρης ήταν ο ποιητής μιας χώρας έρημης
ο Ελύτης ήταν ο ποιητής του Αιγαίου
ο Καβάφης ήταν ο ποιητής του ελληνιστικού απόηχου

κι ο Χριστιανόπουλος ήταν ο ποιητής όσων δεν χωρούν πουθενά

ήταν, ας πούμε, ο ποιητής της δικής μου της γενιάς,
που δεν χώραγε ούτε στα αμπέχωνα της μεταπολίτευσης
ούτε στη μοβίδα του ΠΑΣΟΚ
ούτε καν στην επαναστατική ρητορική της Βήτα Πανελλαδικής
και στις παρτούζες των διαγραμμένων της ΚΝΕ

εμείς θέλαμε κάτι παραπάνω απ' αυτά
θέλαμε χώμα, όπως θα 'λεγε και ο Ντίνος

θυμάμαι ακόμη που είχα έρθει στην Αθήνα
στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα
φρέσκο κοτόπουλο
και ο φίλος μου ο Μιχάλης Παναγιωτάκης
μου είχε πει "Χριστιανόπουλο να διαβάσεις"

και ακολούθησα τη συμβουλή του
και αναστατώθηκα
με όλες αυτές τις ύπουλες ιδέες
την αμφισβήτηση
που εισέβαλλαν ξαφνικά στο στρέιτ σύμπαν μου

την ειρωνεία, την κοροϊδία, τον σαρκασμό του Χριστιανόπουλου
απέναντι σε μια τάξη καθεστηκυία
έτοιμη να καταρρεύσει από το βάρος της γελοιότητάς της
την Ελλάδα την μεταπολεμική και την μετεμφυλιακή
μια μπανανία, μια ξεφτιλισμένη κουρελού

κι ο Ντίνος να μιλάει για εμάς που δεν χωράγαμε πουθενά

δεν είχε την ορμή του Ρίτσου
δεν είχε το βάθος του Σεφέρη
δεν είχε το σφρίγος του Ελύτη
δεν είχε το εύρος του Καβάφη

αλλά ήταν ο πρώτος ποιητής του περιθωρίου
όταν το περιθώριο ήταν ακόμη καταραμένη έννοια στην
μητριά πατρίδα όλων μας

και με τον δικό του, στριφνό τρόπο
μας έμαθε να μην είμαστε κτήνη

θα του το χρωστάμε για πάντα

in loving memory