Έγινε η απώλεια συνήθεια μας, τραγουδούσαν τα Κρίνα, ενώ ο Καβάφης αποχαιρετούσε την Αλεξάνδρεια που έχανε. Είτε αυτό είναι μια σχέση που τελείωσε μέσα στην καραντίνα, μια δουλειά που χάσαμε λόγω συνθηκών, ένα πάρτι γενεθλίων που δεν κάναμε, οι φίλοι που δεν βλέπουμε, το γυμναστήριο που δεν πηγαίνουμε, είτε ακόμα ένα κοντινό πρόσωπο που έφυγε.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε θα μπορείς να συναντηθείς με τους κοντινούς σου ανθρώπους, ούτε η μητέρα σου θα μπορεί να σε αγκαλιάσει, ούτε θα μπορείς να παντρευτείς, ούτε θα περάσεις τις γιορτές με αυτούς που επιθυμείς, ούτε θα μπορείς να πας εκείνο το ταξίδι που τόσο ήθελες, ούτε θα μπορείς απλώς να βγεις από το σπίτι, ούτε θα μπορείς τελοσπάντων να έχεις τους υποστηρικτικούς μηχανισμούς που χρειάζεσαι.
Recalculation που λέει και το GPS. Επαναπροσδιορισμός. Επανεκτίμηση. «Τελικά αυτή η εικόνα της θάλασσας μου έλειψε και η κίνηση του κύματος μου προκαλεί ηρεμία -θα πηγαίνω όσο πιο συχνά γίνεται». «Τελικά αντί για γυμναστήριο το περπάτημα είναι πολύ πιο απολαυστικό. Είναι τα χρώματα της δύσης, είναι οι μυρωδιές των δέντρων, που δεν είχα προσέξει ποτέ πριν». Είναι αυτά που σου ζητούσε ο εαυτός σου εδώ και καιρό -ή έστω αυτό το μικρό παιδί που κρύβουμε μέσα μας- αλλά δεν τον άκουγες γιατί τη φωνή του την κάλυπτε ο θόρυβος των αυτοκινήτων στην κίνηση της πόλης, η φωνή του αφεντικού σου, η βουή της καθημερινότητάς σου.
Η ζωή απογυμνωμένη από «φαίνεσθαι» , «τίνος είσαι;» και λοιπές φανφάρες. Η ζωή χωρίς brands, Μύκονο και δηθενιές. Η ζωή χωρίς γκλάμουρους ρεβεγιόν, χωρίς στρασάτα ρούχα και αντιστοίχως εκθαμβωτικά ποστς. Η ζωή στην απλότητα και την ουσία της. Αυτήν που τόσο καιρό βάζαμε στην άκρη, επειδή δεν μας βόλευε.
Η ζωή διανθισμένη με όσα τόσο καιρό δεν είχαμε χρόνο να εντοπίσουμε. Μια απλή βόλτα στον πεζόδρομο με μια φίλη, έναν φίλο και κουβεντούλα, το βλέμμα των ανθρώπων αφού μόνο αυτό βλέπουμε πια και που συχνά είναι τόσο εκφραστικό, τα χρώματα της ανατολής το πρωί στον δρόμο για τη δουλειά, οι ήσυχες παραλίες και ο παφλασμός των κυμάτων που παίρνει μακριά τις σκέψεις.
Αναδρομές. Είναι λες και ο πλανήτης πραγματικά σταμάτησε για να κατέβουμε, μια περίοδος στο μηδέν, ένα κενό σαν τις μαύρες τρύπες του διαστήματος, μια ευκαιρία για απολογισμούς. Τι κάναμε σωστό και τι λάθος, γιατί είμαστε τώρα έτσι, πώς αλλιώς θα θέλαμε να περάσουμε την καραντίνα και τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει για αυτό, ποιές οι αξιώσεις και οι στόχοι μας για μετά το τέλος αυτής; Κι όλα αυτά από ένα τόσο δα σωματίδιο. Είναι όμως και αυτό «μια κάποια λύσις». Κάποτε βέβαια και αυτό θα μας αφήσει. Και τότε «τι θα γένουμε χωρίς Βάρβαρους;». Είναι βέβαια και τα νέα στελέχη του ιού που προκύπτουν, οπότε δεν απελπιζόμαστε! Θα κλείσω όμως με Karl Jung: «O άνθρωπος χρειάζεται δυσκολίες. Eίναι απαραίτητες για την υγεία».
-Μαργαρίτα
