Με αφορμή το περιστατικό αυτό, ζητήσαμε από τη Δημοσιογράφο - Μεταπτυχιακή φοιτήτρια Εγκληματολογίας Δένα Κυριακίδη, να γράψει ένα σχόλιο για τα όσα προέκυψαν από τη δημοσιοποίηση του εν λόγω βίντεο, για τα όσα προκύπτουν πάντα μέσα από τέτοια περιστατικά.

Αναφέρει μεταξύ άλλων η Δένα:

«Εγώ πρώτη, πριν από εσάς πιθανότατα, θυμώνω, αγανακτώ, απελπίζομαι και το εκφράζω δημοσίως, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα συχνά και με άκομψο τρόπο, διαβάζοντας τη σωρεία ασυναρτησίων που αφορούν στην πανδημία. Πρόκειται για μια περίοδο δυστυχώς που όπως ορθά διάβασα σε μια ανάρτηση η επιστήμη αμφισβητείται κατά κόρον από μια καθόλα μικρή μερίδα συνανθρώπων μας οι οποίοι και αυτοί μάλλον θα έχουν πλήξει και απελπιστεί για τους δικούς τους λόγους.

Το να αμφισβητείς τον πολιτικό λόγο, παρέμβαση, υπόσχεση είναι το ένα το κρατούμενο και το θεμιτό. Το να αμφισβητείς την επιστήμη και τους εκπροσώπους της βάζοντας αυτούς και το έργο τους σε εισαγωγικά, χρόνια δηλαδή εξοντωτικής έρευνας, μελέτης αλλά και θεμιτής σύγκρουσης όπως είθισται στην επιστήμη, είναι ένα πρόβλημα στο οποίο πρέπει άμεσα κάποιος να παρέμβει ουσιαστικά και παραδειγματικά.

Ωστόσο, μέσα από αυτό το φαινόμενο προκύπτει και ένα άλλος εξίσου σημαντικός προβληματισμός.

Η συχνότητα.

Στον θυμό, την αγένεια, την έλλειψη σεβασμού, την αθυροστομία, τη κακιασμένη εξωστρέφεια, τη λεκτική βία, της μαύρης κατάρας που θέλω να σε βρει, του δημόσιου εξευτελισμού σου.

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι το τι εκπροσωπεί ο καθένας από εμάς μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο δεν αντιστοιχεί απαραίτητα και στις ψυχοσωματικές του δυνάμεις και αντοχές.

Η συχνότητα είναι αυτή εξάλλου που σύμφωνα και με την επιστημονική ορολογία του bullying καθιστά άκρως επικίνδυνη οποιαδήποτε μορφή βίας που στοχεύει στον εξευτελισμό και την απομόνωση ενός ατόμου από ένα άλλο άτομο ή ομάδα ατόμων».

Διαβάζοντας παρακάτω ολόκληρη την τοποθέτηση της Δένας Κυριακίδου, θα κατανοήσετε καλύτερα αρκετά πράγματα, όπως για παράδειγμα ότι «ο εκφοβισμός δεν ξεκινά και δεν τελειώνει στα σχολικά προαύλια. Δεν είναι ένα κακόγουστο «άππωμα» της εφηβείας. Πρόκειται για μια απαίσια, θλιβερή πραγματικότητα που ακμάζει πλέον και διαδικτυακά, αφορά σε όλο το ηλικιακό φάσμα και θέτει τον καθένα από εμάς ανά πάσα στιγμή σε πραγματικό ψυχοσωματικό κίνδυνο», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ίδια.

“

Δεν είμαι ειδικός επί του θέματος και το ακαδημαϊκό ενδιαφέρον μου επικεντρώνεται σε άλλες συμπεριφοριστικές αποκλίσεις του κλάδου μου, ωστόσο κάποια βασική γνώση υπάρχει και δεν πρέπει σε καμμιά περίπτωση -και αυτό αφορά στον καθένα από εμάς- να την αποποιούμαστε ώστε να γλυτώσουμε από τις δεκάδες καρδούλες σε λάικ στο αναθεματισμένο εις βάρος μας «γεμίσαμε ειδικούς».

Το διαδίκτυο είναι μεταξύ άλλων ένα μέσο όπου ο καθένας από εμάς μπορεί να αναπτύξει ή να προβάλει με απίστευτη ταχύτητα τη σκέψη και αισθητική του, να θέσει προβληματισμούς, να θυμώσει, να εκφράσει τα συναισθήματα και τις αντιθέσεις του.

Μας επιτρέπει επίσης να αναζητήσουμε πληροφορίες εμπλουτίζοντας τις γνώσεις μας και τα κενά που δεν παύουν να δημιουργούνται ασχέτως ακαδημαϊκών διακρίσεων.

Εγώ πρώτη, πριν από εσάς πιθανότατα, θυμώνω, αγανακτώ, απελπίζομαι και το εκφράζω δημοσίως, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα συχνά και με άκομψο τρόπο, διαβάζοντας τη σωρεία ασυναρτησίων που αφορούν στην πανδημία. Πρόκειται για μια περίοδο δυστυχώς που όπως ορθά διάβασα σε μια ανάρτηση η επιστήμη αμφισβητείται κατά κόρον από μια καθόλα μικρή μερίδα συνανθρώπων μας οι οποίοι και αυτοί μάλλον θα έχουν πλήξει και απελπιστεί για τους δικούς τους λόγους.

Το να αμφισβητείς τον πολιτικό λόγο, παρέμβαση, υπόσχεση είναι το ένα το κρατούμενο και το θεμιτό. Το να αμφισβητείς την επιστήμη και τους εκπροσώπους της βάζοντας αυτούς και το έργο τους σε εισαγωγικά, χρόνια δηλαδή εξοντωτικής έρευνας, μελέτης αλλά και θεμιτής σύγκρουσης όπως είθισται στην επιστήμη, είναι ένα πρόβλημα στο οποίο πρέπει άμεσα κάποιος να παρέμβει ουσιαστικά και παραδειγματικά.

Ωστόσο, μέσα από αυτό το φαινόμενο προκύπτει και ένα άλλος εξίσου σημαντικός προβληματισμός.

Η συχνότητα.

Στον θυμό, την αγένεια, την έλλειψη σεβασμού, την αθυροστομία, τη κακιασμένη εξωστρέφεια, τη λεκτική βία, της μαύρης κατάρας που θέλω να σε βρει, του δημόσιου εξευτελισμού σου.

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι το τι εκπροσωπεί ο καθένας από εμάς μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο δεν αντιστοιχεί απαραίτητα και στις ψυχοσωματικές του δυνάμεις και αντοχές.

Η συχνότητα είναι αυτή εξάλλου που σύμφωνα και με την επιστημονική ορολογία του bullying καθιστά άκρως επικίνδυνη οποιαδήποτε μορφή βίας που στοχεύει στον εξευτελισμό και την απομόνωση ενός ατόμου από ένα άλλο άτομο ή ομάδα ατόμων.

Δεν μπορούσα μέχρι πρόσφατα να ορίσω ακριβώς από που πηγάζει ο εκστασιασμός μας να βάζουμε στη γωνία τους συνανθρώπους μας καταφέρνοντας τους αλλεπάλληλα φραστικά χτυπήματα, εφόσον μιλάμε εν προκειμένω για το διαδίκτυο, ωστόσο η περιέργειά μου με οδήγησε στο να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου.

Μια έρευνα που με προβλημάτισε περισσότερο βασίζεται σε στατιστικά αποτελέσματα αυτοαναφοράς όπου η πλειοψηφία των συμμετεχόντων εμφανίζεται να αντιλαμβάνεται και να κατατάσσει τις διαδικτυακές επιθέσεις με την ιδιότητα του παρατηρητή ή bystander όπως αναφέρεται στην επιστήμη της Εγκληματολογίας, ως μια ακόμα χιουμοριστική αλληλεπίδραση που συμβαίνει συχνά και από όλους.

Προσωπικά δεν θα διαφωνήσω ότι κατά διαστήματα διαβάζουμε αρκετά εύστοχα σχόλια εμπνευσμένα από ιδιαίτερα ευφυή άτομα που προσφέρουν στιγμές απείρου κάλλους και δεν στοχεύουν τουλάχιστον εσκεμμένα στον κατακερματισμό της ψυχοσύνθεσης του ατόμου που τα δέχεται.

Γνωρίζω επίσης ότι εάν συνεχίσω να σκαλίζω τη διαδικτυακή βιβλιοθήκη του πανεπιστήμιου μου ότι θα βρω αρκετές άλλες έρευνες που θα αντικρούουν ίσως αυτόν τον στατιστικό αριθμό, άλλες να τον επιβεβαιώνουν κτλ.

Δεν είναι της ώρας ωστόσο η βιβλιογραφική επισκόπηση.

Το πιο πάνω επιστημονικό εύρημα θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ένα ακόμα ερευνητικό αποτέλεσμα μιας ποσοτικής μελέτης που μπορεί κάλλιστα να αμφισβητηθεί, να αλλοιωθεί εάν τεθεί προς επαλήθευση και όλα αυτά τα ακαδημαϊκά συμπεράσματα που αλλάζουν και ενίοτε τρέχουν και δεν τα φτάνει κανείς.

Άλλο με ταλαιπωρεί.

Η πιθανή ένδειξη απώλειας ενσυναίσθησης, ή η αναλόγως με την περίπτωση δόση ενσυναίσθησης και η προσπάθεια ομαλοποίησης ενός φαινομένου όπως είναι ο εκφοβισμός.

Ένα χαρακτηριστικό που δίνει μεταξύ άλλων τη δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο να αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις και το βάρος του λόγου και των πράξεων του απέναντι στο άτομο στόχο.

Πρόσφατα ένας ακόμη συμπατριώτης μας σε τέμπο Ιπποκράτη, Αριστοτέλη και το συνάφι σου come on αποφάνθηκε ότι έχει και τις ικανότητες, και τις διασυνδέσεις και τη γνώση και όλα τα εφόδια και όλες τις εύλογες ανησυχίες ώστε να καταγράψει ζωντανά το φιάσκο του COVID 19 στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας μας.

Δεν σας κρύβω ότι τον έκραξα άγρια στο προσωπικό μου ιστολόγιο.

Θεώρησα και θεωρώ ακόμα ότι η πράξη του ήταν εξαιρετικά μεγάλη ασέβεια απέναντι στο νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό, που όχι μόνο τώρα αλλά ιδιαίτερα τώρα στερούνται στοιχειώδεις ανάγκες, θέτουν σε κίνδυνο την προσωπική τους υγεία αλλά και των οικείων τους, για να έχουν τον κάθε μίξη από εμάς να τους ζητάει και τα ρέστα. Και όλα αυτά γιατί διάβασαν στα αερολογίες.com ότι ο ιός που ξεκληρίζει τον πλανήτη μας δημιουργήθηκε από δαιμόνιους δισεκατομμυριούχους που παρά να μας φυσήσουν να τελειώνουμε θυσίασαν ένα σημαντικό κομμάτι της προσωπικής τους περιουσίας επιστρατεύοντας παράλληλα στο κόλπο μερικά εκατομμύρια «απολίτιστους Κινέζους» ώστε να μοτιφάρουν το DNA μας αφού μας τσιπάρουν με εμβόλια που σκοπό έχουν την στενή παρακολούθηση αλλά και χειραγώγηση μας μέσα από την λειτουργία του εγκεφάλου μας. Το πιο σημαντικό και ευαίσθητο ζωτικό όργανο του ανθρώπινου οργανισμού που σε αυτό οφείλουμε το εμείς και που δεν διδάσκεται σε κανένα επίπεδο εκπαίδευσης παρα μόνο σε ακαδημαϊκό. Ωστόσο, ακολουθώντας τις ίδιες διαδικασίες και πηγές, τα αερολογιεςδιχωςτελος.com δηλαδή, κατάφεραν μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο όχι μόνο να κατανοήσουν τη δυνατότητα, τη χρησιμότητα, τη χημική του σύσταση και την πολύπλοκη λειτουργία του αλλά να προβλέψουν και τη μελλοντική του δυναμική την ίδια ώρα που ένα στα δέκα παιδιά μόνο επιβιώνουν από Diffuse intrinsic pontine gliomas (DIPG) ας πούμε. Έναν από τους πιο επιθετικούς παιδικούς καρκίνους του εγκεφάλου που θερίζει κυριολεκτικά χιλιάδες παιδιά παγκοσμίως και αφήνει τους επιστήμονες με τα χέρια ψηλά αφού αδυνατούν μέχρι στιγμής να προσφέρουν ή ακόμα και να προβλέψουν, παρά τις άριστες γνώσεις τους, κάτι πιο ελπιδοφόρο μελλοντικά όσον αφορά στη θνησιμότητα. Δεν επικαλούμαι σε καμία περίπτωση τα παιδιά για να εντάξω στη συγγραφή μου και λίγο Ennio Moricone ή να κάνω επίδειξη γνώσεων.

Το κάνω ευχόμενη να γίνει κατανοητή η περιπλοκότητα της λειτουργίας του εγκεφάλου αλλά και τα όρια που αντιμετωπίζει η επιστήμη αναφορικά με το μέτρο επέμβασης και παρέμβασης σε αυτόν. Η επιστημονική γνώση απαιτεί αμέτρητες ώρες μελέτης, αφοσίωσης, προσωπικής θυσίας, και ικανότητας. Όποιος ενδιαφέρεται για αυτήν μπορεί να την προσεγγίσει με διάφορους τρόπους, αρκεί να γνωρίζει ότι το συναίσθημα της απογοήτευσης και η αποτυχία είναι πολύ συχνά φαινόμενα ακόμα και απέναντι στην πιο πρωτοποριακή ιδέα.

Οι γιατροί δεν έχουν το αλάνθαστο, όπως ούτε και εμείς το δικαίωμα να τους αμφισβητούμε χωρίς τη δυνατότητα μιας σοβαρής ελεγμένης επιστημονικά εναλλακτικής προσέγγισης.

Η επιστημονική γλώσσα επικοινωνεί, ερμηνεύει, διαφωνεί και ανατρέπει δεδομένα πάντα και μόνο μέσω μιας ελεγμένης ερευνητικής διαδικασίας.

Αν επιμένεις να την επικαλείσαι, αν θέλεις να έχεις άποψη, οφείλεις να αφιερωθείς σε αυτήν να την ασπαστείς. Διαφορετικά κάνε ησυχία και υπομονή.

Ο συμπατριώτης μας, πρέπει να απολογηθεί τουλάχιστον σε αυτούς και έπειτα στις οικογένειες των θυμάτων του ιού, αλλά και σε όσους παλεύουν διασωληνωμένοι στις μονάδες εντατικής θεραπείας. Δεν πηγαίνεις εκεί που έρχονται και φεύγουν ζωές να διεκδικήσεις μια θέση στη διαδικτυακή αιωνιότητα. Έλα στο προφίλ μου.

Όμως, το τι ακολούθησε και ακολουθεί σε κάθε παρόμοια περίπτωση θα πρέπει να μας επιτρέψει ένα έστω μικρό διάλειμμα από τον πιασαμά.

Ο εκφοβισμός δεν ξεκινά και δεν τελειώνει στα σχολικά προαύλια.

Δεν είναι ένα κακόγουστο «άππωμα» της εφηβείας.

Πρόκειται για μια απαίσια, θλιβερή πραγματικότητα που ακμάζει πλέον και διαδικτυακά, αφορά σε όλο το ηλικιακό φάσμα και θέτει τον καθένα από εμάς ανά πάσα στιγμή σε πραγματικό ψυχοσωματικό κίνδυνο.

Δεν θέλω να αισθανθώ ποτέ τόσο απομονωμένη. Δεν θέλω ποτέ ένας συνάνθρωπός μου επειδή του είπα πως είναι ηλίθιος να φοβάται ότι δεν θα τον αφήσω σε ησυχία μέχρι να πληρώσει για τις πράξεις ή τις απόψεις του ή τουλάχιστον να παραδεχτεί δημόσια ότι όντως είναι ηλίθιος. Δεν θα ήθελα να φέρω ευθύνη ποτέ για τα χαμηλά επίπεδα αυτοεκτίμησης των συνάνθρωπων μου. Δεν θα ήθελα ποτέ να φέρω ευθύνη για το γεγονός ότι ένας συνάνθρωπός μου έχει βουτήξει στο κενό κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Όλα αυτά και άλλα τόσα, μπορούν να συμβούν, όπου υπάρχουν άνθρωποι συμβαίνουν.

Η σιωπή δεν καθιστά πάντα ένδειξη ανωτερότητας. Ούτε καλής άμυνας.

Και σε αυτά πουθενά και σε καμμιά περίπτωση, σε κανένα σοβαρό επιστημονικό άρθρο, βιβλίο και μελέτη δεν επιτρέπονται και δεν θα βρεις εισαγωγικά.

Πρόκειται για ρεαλιστικές αποδεδειγμένες επιστημονικά επιπτώσεις στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση που συμβαίνουν κυρίως παρασκηνιακά και μάλλον δεν έχουν καθόλου πλάκα.

Το δάχτυλο μου σήμερα δείχνει μόνο εμένα, σε εσένα απευθύνομαι για τη συχνότητα.

Οφείλουμε όλοι μαζί να συζητήσουμε σύντομα γι’ αυτήν, πέρα από την ευφάνταστη ομολογουμένως διαδικτυακή πλάκα.

Oφείλουμε επίσης ως κοινωνία ένα ξέφρενο τιμής ένεκεν φαγοπότι με πολλές αγκαλιές και ευγνωμοσύνη σε όλους όσοι αυτές τις περίεργες ώρες αλλά και κάθε ώρα βρίσκονται νυχθημερόν σε ετοιμότητα και δεν βρίσκουν ώρα προς το παρόν να μας μουντζώσουν. Ομαδικώς.

Δένα Κυριακίδη

Δημοσιογράφος

Απόφοιτη Ψυχολογίας/ Μεταπτυχιακή φοιτήτρια Εγκληματολογίας - Πανεπιστήμιο Λευκωσίας

Ευχαριστίες στην Εγκληματολόγο Ντίνα Καπαρδή και στον Δρα Μάριο Κωνσταντίνου.