Ο εγκλεισμός, η δύσκολη αυτή περίοδος, γεννά σε όλους μας διάφορα -ενίοτε πρωτόγνωρα- συναισθήματα.

«Ζούμε μια κατάσταση απώλειας, λόγω κορωνοϊού. Όπως τότε, το 1974», αναφέρει στη CITY η εικαστικός/δασκάλα Πόπη Νικολάου. «Ίσως η τωρινή κατάσταση να μου έβγαλε αυτό το συναίσθημα, της απώλειας, ωθώντας με να ξεκινήσω αυτή τη δουλειά.

Ίσως να είναι μια κραυγή για ότι συμβαίνει τώρα, μια απογοήτευση και μια πίκρα, για το ότι δεν κατάφερε κανένας να κάνει κάτι όλα αυτά τα χρόνια για τη μοιρασμένη πατρίδα μας», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Η Πόπη έφυγε από το Βαρώσι στην πολύ τρυφερή ηλικία των έξι. Κουβαλά αναμνήσεις από το Βαρώσι, από τα κατεχόμενα, από τον πόλεμο, όπως και χιλιάδες άλλοι Κύπριοι.

«Αργότερα, στο σχολείο, όποτε πιάναμε στα χέρια μας τα τετράδια, νιώθαμε μια απώλεια. Ίσως αυτό έχει σχέση με το ότι έχω έντονες αναμνήσεις από τη Σαλαμίνα που πηγαίναμε μικροί και παίζαμε, όπως επίσης και από τη θάλασσα της Αμμοχώστου.

Αυτή την περίοδο που το θέμα της Αμμοχώστου ήρθε ξανά στο προσκήνιο, και νοιώθωντας έντονα πως ίσως να μη βρεθεί μια λύση απ’ εδώ και πέρα, μου γεννήθηκε η επιθυμία να φτιάξω έναν τοίχο (με γυάλινα τούβλα), πάνω στον οποίο θα αποτυπωθεί αυτό το συναίσθημα.

Πάνω στα τετράδια παρενέβηκα τόσο με χαρακτηριστικές φωτογραφίες της εισβολής όσο και με ζωγραφική, πριν τελικά τα ‘χτίσω’ μέσα στα υαλότουβλα. Επέλεξα το γυαλί, γιατί το διάφανο συμβολίζει/αντιπροσωπεύει το νερό της αγαπημένης μας θάλασσας, αλλά και το ψύχος που νιώθει κανείς βιώνοντας την απώλεια».

Όπως αναφέρει η κυρία Πόπη Νικολάου στη CITY, το έργο με τα υαλότουβλα θα εκτεθεί αργότερα σε μια προσωπική της έκθεση, μαζί με άλλα έργα που είναι σε διαδικασία δημιουργίας, και περιλαμβάνουν γλυπτική, installation αλλά και ζωγραφική, με υλικά όπως εποξικό γυαλί, σύρμα, τσιμέντο και διάφορα άλλα παλιά αντικείμενα, όπως έπιπλα κλπ.

Δείτε παρακάτω ένα δείγμα της πολύ ενδιαφέρουσας δουλειάς της.