Μπορεί όταν η γενναία Σοφία Μπεκατώρου κατήγγειλε τον βιαστή της να μη θυμήθηκα κάποια παρόμοια προσωπική εμπειρία, αλλά θυμήθηκα το φόβο που ένιωθα κάθε βράδυ όταν επέστρεφα στο σπίτι μόνη όταν ήμουν φοιτήτρια. Δεν ήταν φόβος μη με κλέψουν, ήταν φόβος μήπως κάποιος με ενοχλήσει, μη μου κάνει κακό επειδή είμαι γυναίκα. Όλες οι γυναίκες που έχουν περπατήσει μόνες στο σκοτάδι ξέρουν αυτό το συναίσθημα. Είναι το συναίσθημα που σε κάνει να επιταχύνεις το βήμα σου, που σε κάνει να θέλεις να τηλεμεταφερθείς και να φτάσεις κατευθείαν στο σπίτι σου.

Δε λέω ότι ο κάθε άντρας που έτυχε να βρίσκεται στον ίδιο δρόμο μαζί μου ή μαζί σου, ήθελε να μας κάνει κακό, μα η κοινωνία μας και όλα τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης που γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν καθημερινά, αυτά με έκαναν να πιστεύω. Να πιστεύω ότι δεν μπορώ να κυκλοφορώ ελεύθερη όποια ώρα θέλω κι όπως θέλω, ότι είναι καλύτερο να με συνοδεύει κάποιος μέχρι το σπίτι κι ότι δεν μπορώ να είμαι γυναίκα αν δε φοβάμαι.

Η λύση για να μη φοβάμαι εγώ, εσύ, η κόρη σου, η φίλη σου, η κοπέλα σου, η εγγονή σου δεν είναι να αλλάξουμε - οι γυναίκες - τις συνήθειές μας, είναι να αλλάξει ο κόσμος που ζούμε. Τον κόσμο που αλλάζει με την ομολογία της η Σοφία Μπεκατώρου και η κάθε Σοφία που βρήκε το θάρρος και μίλησε. Τον κόσμο που αλλάζει κάθε μέρα η καθεμία κι ο καθένας από εμάς που επιλέγει να σταθεί με κάθε κι όποιο τρόπο δίπλα στα θύματα κι όχι στους θύτες. Τον κόσμο που μας αξίζει…

D. Pierre

Φωτογραφία: Tom Roberts / Unsplash