Τις προάλλες γράφαμε για τη Μαριάννα Τουμασάτου, η οποία σε ερώτηση «αν αισθάνεται τύψεις που αφήνει το παιδί της στο σπίτι» λόγω προφανώς της δουλειάς της, απάντησε, δίνοντας μια περιποιημένη γροθιά στις έμφυλες διακρίσεις και τονίζοντας τα αυτονόητα. Ότι δηλαδή, μια γυναίκα δεν παύει να είναι γυναίκα τη στιγμή που γίνεται μητέρα και ότι κανείς -μητέρα ή πατέρας- πρέπει να αισθάνεται τύψεις όταν δεν συμπεριφέρεται καλά στο παιδί του και όχι όταν επιλέγει να κάνει πράγματα (και) για τον εαυτό του.

Ένα ανάλογο περιστατικό, βίωσε και η Κατερίνα Στικούδη, η οποία 13 μέρες μετά τη γέννηση του γιου της, επέστρεψε -υπέροχη και απαστράπτουσα- στις τηλεοπτικές της υποχρεώσεις. Βέβαια, η απόφασή της αυτή σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως, με την ίδια να δέχεται ένα απίστευτο «κύμα» αρνητικών σχολίων, επειδή «άφησε το παιδί της στο σπίτι» και η ίδια πριν καν «σαραντήσει» βγήκε από το σπίτι. Όχι για να πάει στο μανάβικο της γειτονιάς, αλλά για να κάνει μια σέξι εμφάνιση στην τηλεόραση.

Ο μισογυνισμός στα καλύτερά του από μια κοινωνία, η οποία αποδεικνύεται -όσο κι αν προσπαθεί να ενδυθεί φιλελεύθερους μανδύες- στον πυρήνα της βαθιά πατριαρχική, περιμένοντας στη γωνία να «κατασπαράξει» τις γυναίκες που επιλέγουν να πάνε κόντρα στα στερεότυπα που η ίδια, ανά τους αιώνες, κατασκεύασε γι’ αυτές χωρίς ποτέ να τις ρωτήσει.

Επειδή, όμως, τώρα οι γυναίκες ερωτούνται, η Κατερίνα Στικούδη έδωσε μια εξαιρετικά ευφυή απάντηση σε όσους ανθρωποφάγους έπεσαν να τη φάνε, τονίζοντας όχι μόνο το δικαίωμα κάθε γυναίκας να πράττει όπως γουστάρει, αλλά και τα «πραγματικά» θέματα που θα έπρεπε να μάς απασχολούν εν έτει 2021, δείχνοντας ότι είναι και ταξικά συνειδητοποιημένη.

Από εμάς είναι (μόνο) μπράβο σε μια γυναίκα που δυο εβδομάδες μετά τη δοκιμασία της γέννας επέστρεψε στη ζωή της και στάθηκε στα υπέροχα πόδια της. Όσο για όλους όσοι έσπευσαν με περισσό ζήλο να την «κατασπαράξουν» θυμηθείτε πως εκτός από τη μανούλα υπάρχει -στις πλείστες περιπτώσεις- και μπαμπάκας και πως αυτό που έκανε η Στικούδη χρειάζεται πολλά κότσια, ενώ η ανθρωποφαγία το μόνο που απαιτεί είναι ένα «μεγάλο στόμα». Τέλος, με την επιλόχειο κατάθλιψη να «φλερτάρει» με πολλές νέες μανούλες, καλό είναι να είμαστε πολύ προσεκτικοί στις τοποθετήσεις μας και στην -άνευ ουσίας- κριτική που ασκούμε, ειδικά όταν κανείς δεν μάς ζητά να αναλάβουμε ρόλο κριτή.

Το απαντητικό κείμενο που δημοσίευσε η Κατερίνα:

Έχω ξαναπεί ότι αν ήταν ολοκληρωτικά στο χέρι μου, δε θα είχα social media. Δεν υπέπεσα ποτέ στην πλεκτάνη του Facebook όταν όλος ο πλανήτης έκανε λογαριασμούς, και μόνο όταν πιέστηκα ασφυκτικά από συνεργάτες μου το 2011 νομίζω, έκανα twitter και Instagram. Αν κάποιος επισκεφθεί τους προσωπικούς μου λογαριασμούς, θα δει ότι είναι επαγγελματικοί και λιγότερο προσωπικοί.

Ξεκινάω με αυτήν την εισαγωγή γιατί η εβδομάδα που πέρασε ήταν μια ακόμα απόδειξη ότι αν ένας άνθρωπος «ζει τη ζωή του» αποκλειστικά μέσα στα social media, κινδυνεύει τόσο να χάσει την επαφή με τους συνανθρώπους του, όσο και έχει μια αλλοιωμένη αίσθηση της πραγματικότητας.

Διανύω μια πολύ ευτυχισμένη και δημιουργική περίοδο, με τα σκαμπανεβάσματά της βέβαια και πάντα με την αίσθηση της πραγματικότητας. Ζω στην εποχή μιας πανδημίας που στη χώρα μας δεν υποχωρεί και έχω τις ίδιες αγωνίες και φόβους με χιλιάδες άλλους συνανθρώπους που ζούμε και ανασαίνουμε στο ίδιο περιβάλλον. Το Σάββατο που μας πέρασε αποφάσισα να επιστρέψω στην τηλεοπτική εργασία μου, στο J2US, πάντα σε συνεννόηση με την ομάδα παραγωγής, που είναι – να σημειώσουμε - πολύ υποστηρικτικοί σε αυτήν την περίοδο της ζωής μου. Επέστρεψα δυο εβδομάδες μετά τη δοκιμασία της γέννας.

Έχω μάθει να ζω με αρνητικά σχόλια, με αποδοκιμασίες και με προκλήσεις. Μάλιστα μία από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές μου επιτυχίες, το «Ενθάδε κείται» έχει να κάνει με αυτό το θέμα. Συνήθως δεν απαντάω, όχι γιατί δε θέλω την αντιπαράθεση, αλλά γιατί όταν κάποιος είναι αποφασισμένος να στάξει χολή πίσω από ένα πληκτρολόγιο, δεν έχεις καμία τύχη να του αλλάξεις γνώμη.

Σε όλους αυτούς λοιπόν που λένε ότι «παρατάει το παιδί της», «δεν είναι καλή μάνα», «την νοιάζει μόνο η προβολή» και άλλα τέτοια, θα μπορούσα να ανταπαντήσω κάνοντας τη ζωή μου reality μέσω των λογαριασμών, όπως τόσοι άλλοι κάνουν, και μάλιστα έχοντας και έσοδα, δείχνοντας ότι είμαι 24 ώρες το 24ωρο με το όμορφο πλάσμα που ήρθε σε τούτο τον κόσμο. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Θα μπορούσα να ξεστομίσω ότι η μητέρα μου είναι νέα και ο άντρας μου είναι μοντέρνος και έχουν τη γνώση την προσήλωση και την ικανότητα να φροντίσουν ένα παιδί για μερικές ώρες που θα λείψω. Δεν υπάρχει λόγος να μπω σε λεπτομέρειες. Θα μπορούσα επίσης να πω ότι είμαι πολύ καλά στην υγεία μου και, αφού δώσω πικάντικες λεπτομέρειες για τα τυχόν «θέματα λοχείας» που αντιμετωπίζω, να εξηγήσω πόσο καλά νιώθω. Δεν θα έπειθα κανένα. Θα μπορούσα να εξηγήσω καλύτερα και πιο εμπεριστατωμένα ότι δε ζούμε στο 1932, όταν η γυναίκα ήταν σε σαφώς πιο δύσκολη κοινωνικά και εργασιακά θέση (όχι ότι σήμερα έχει λύσει τα προβλήματά της). Δεν ανοίγεις τέτοια κουβέντα με συζητητή πίσω από το πληκτρολόγιο, δε βγαίνει άκρη. Θα μπορούσα τέλος να αδιαφορήσω και να μη μπω καν στον κόπο να γράψω αυτά τα δυο λόγια….

Όμως έχει κάποια αξία να πούμε το εξής: ότι είναι εντελώς άτοπο να ασχολούμαστε με το αν μια τηλεοπτική παρουσιάστρια επέστρεψε στο πόστο της νωρίς, ή ακόμα και αν κάποιο νέο και άμυαλο, αγενές παιδί προκαλεί τόσο πολύ στα social media, την ώρα που γυναίκες δολοφονούνται σα να μην τρέχει τίποτα, εργαζόμενοι χάνουν τη ζωή τους δουλεύοντας υπερωρίες σε αντίξοες συνθήκες και δεν ανοίγει ρουθούνι, ντρελιβεράδες σκοτώνονται σε τροχαία καθημερινά και «είναι ακόμα μια Τετάρτη», και τόσα άλλα ακόμα. Καιρός να δούμε τις προτεραιότητές μας, να κοιτάξουμε τα χιλιάδες προβλήματα που έχει η κοινωνία μας και πως εμείς μπορούμε να την κάνουμε καλύτερη. Προφανώς τα social media δεν έχουν βοηθήσει και πάρα πολύ…