Από τη Νικολίνα Σολωμού Κουρή


Νοιάζεσαι λοιπόν για τα παιδιά και αποφασίζεις να κάψεις ένα σχολείο.. γιατί πιστεύεις ότι το σχολείο είναι μόνο 20 τούβλα και λίγο τσιμέντο.

Το σχολείο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, δεν είναι μια κατασκευή μπετόν. Για τα παιδιά που «νοιάζεσαι» είναι 6 ώρες της ημέρας τους με δικούς τους ανθρώπους.

Ίσως περισσότερες ώρες απ’ όσες περνάει ξύπνιο στο δικό σας σπίτι.

Και έτσι χωρίς να σκεφτείς τον πανικό που μπορεί να ζήσουν τα παιδιά που θα βγουν στον δρόμο χωρίς να ξέρουν αν θα έρθει πίσω η μάμα να τα πιάσει ή αν ο φίλος τους το ξέρει κι αν είναι μόνος στην πίσω αυλή..

Χωρίς να σκεφτείς ότι το σχολείο που καις έχει παιδιά σε τάξη μονάδας που πιθανόν να αγχωθούν περισσότερο από τα δικά σου…

Χωρίς να σκεφτείς την ευθύνη που έχουν οι δάσκαλοι και βοηθοί να βεβαιωθούν ότι όλα τα παιδιά είναι έξω ή τα πήραν οι γονείς, αν δεν έπαθε κάποιο κάτι σε αυτόν τον πανικό και μπέρδεμα.

Αν όλα τα πήραν τελικά οι γονείς.

Χωρίς να σκεφτείς ότι κάποιοι γονείς τα πήραν πιο νωρίς και έφυγαν για την δουλειά τους και δεν έχουν πού να μείνουν.

Χωρίς να σκεφτείς ακόμα και τα παιδιά που χτύπησε στις 7:40 και τους είπαν «μην έρθεις» και ρώτησαν αν είναι καλά οι φίλοι τους.

Χωρίς να σκεφτείς το γενικό καλό σκέφτεσαι εσένα και μόνο… και αφού σου φταίει ο κορωνοϊός και τα μέτρα είναι πιο λογικό να αναστατώσεις παιδιά και γονείς γιατί λειτουργείς ξανά εγωιστικά… για σένα και μόνο..

Για ποιο κοινό καλό μιλάμε; Αυτό δεν σε αφορά…

Κάτω τα χέρια λοιπόν κι απ’ τα δικά μας παιδιά.

«Μάμα, είχα στην πινακίδα ένα κείμενο που έγραψα, νομίζεις κάηκε;».

«Μάμα είχαμε και τις βραβεύσεις από το Εράσμους… κάηκαν κι αυτές;».