«Εγώ γράψει κάτι σε σχέση με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, με θέμα κάθε είδους κακοποίηση και θα ήθελα να σας ρωτήσω αν μπορώ να το στείλω με κάποιο τρόπο. Και αν κρίνετε ότι αξίζει, να δημοσιευτεί ανώνυμα...», μας έγραψε στο πρώτο email, ενώ ακολούθησε το email με τις παρακάτω συγκλονιστικές περιγραφές.

Πιο κάτω αυτούσιο το κείμενο:

Είμαι και γω μια Μαρία. Μεγάλωσα ή μάλλον εγεναίκωσα στην Κύπρο της ευμάρειας των 90s. Γκλαμουριές, αυτοκίνητα με τις κουκούλες ανεβασμένες, παρκαρισμένα πάνω σε πεζοδρόμια, μπροστά σε καφετέριες που έσφυζαν από νιάτα της τεστοστερόνης, της απελευθέρωσης και της επιδειξιoμανίας. Σε όλα αυτά, παρόντες όλοι και εμείς, οι έφηβοι της εποχής, γεννημένοι οι πλείστοι μόλις μετά την τούρκικη εισβολή κυρίως από γονείς πρόσφυγες, φτωχοί μεν νεόπλουτοι αστοί δε, οι πλείστοι χώρκατοι (μιλώ για επίπεδο, όχι καταγωγή) επηρεασμένοι από τα τότε ελληνικά media, τα ορθάδικα, τα κωλάδικα, τα κλαμπς και γενικά το ξεσάλωμα σε όλα τα επίπεδα της τότε εποχής.

Την εποχή που αν δεν σου έπιαναν τον κώλο στην ουρά για να μπεις σε κάποια δισκοθήκη ένιωθες ότι δεν είσαι γυναίκα ή κορίτσι άξιο προσοχής. Γιατί τα σωστά αρσενικά έπρεπε να χουφτώνουν στο κυνηγητό το διάλειμμα, στην γραμμή της σχολικής καντίνας, στην τάξη την ώρα της αναμονής… Έτσι, για να μην τους πουν πούστηδες… Και αν αυτό το παιχνίδι δεν σου άρεσε, ήσουν προβληματικός, απόκληρος, αρνί, κάσια και φυσικά not cool. Και απέμενες μοναχικός να διερωτάσαι τι πάει λάθος με σένα…

Στα χρόνια του σχολείου κάποιοι από εμάς δεν είχαν ακόμα σχηματιστεί, δεν είχαν ανδρωθεί ή γεναικώσει… Είχαν άλλα ενδιαφέροντα, άλλες προτεραιότητες και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα ήταν αθώα και έμοιαζαν ονειρικά… Όμως, η απόρριψη που εισέπραττες όταν απέτρεπες τις άτσαλες επιθέσεις τάχα ερωτικού ενδιαφέροντος προς το άτομό σου, μετέτρεπαν τον έρωτα σε εφιάλτη…

Και έρχεται επιτέλους η στιγμή που σου πιάνουν και σένα τον κώλο, χωρίς να βλέπεις. Μια φορά στην ουρά, μια φορά σα βλέπεις μια βιτρίνα, μία φορά ο καθηγητής του φροντιστηρίου καθώς περιμένεις τους γονείς σου να σε παραλάβουν… Επιτέλους, είμαι φυσιολογική! Αρέσω! Όμως εμένα ΔΕΝ μου άρεσε… Γιατί δεν το είπα; Το είπα… Μα κανείς δε μου έδωσε σημασία…

Και λίγο προς το τέλος της φοβερής δεκαετίας της απελευθέρωσης των ηθών, στον στίβο της επαγγελματικής καταξίωσης πλέον, όντας μορφωμένη και καταδικασμένη σε απορριπτέες σχέσεις, ο διευθυντής λέει «η κορού εν για να σας κάμνει καφέ». Και στην πρώτη παρενόχληση από πελάτη (εγώ 20, αυτός άνω των 65) που ερχόταν καθημερινά από άλλη πόλη και επειδή ήταν γέρος ήθελε να του πάρω κάποια πράγματα στο ξενοδοχείο που διέμενε και θα μου έκανε τον αστρολογικό μου χάρτη έλεγε, γιατί ασχολείτο με τα ζώδια, κλείδωσε την πόρτα και προσπάθησε να με βιάσει… Ήμουν δυνατό κορίτσι, τον έσπρωξα και κατάφερα να φύγω… Αυτός επέμενε να έρχεται στη δουλειά μου, βρήκε ακόμη και το τηλέφωνό μου στο σπίτι (τότε δεν είχαμε κινητά) και με καλούσε, απαντούσαν οι γονείς μου... ήμουν τρομοκρατημένη. Και όλα αυτά γιατί ένιωθα ότι έφταιγα εγώ. Γιατί ήμουν πεπεισμένη ότι όλοι θα μου έλεγαν «γιατί πήγες;». Πήγα γιατί δεν μπορούσα να αρνηθώ σε ένα ηλικιωμένο που θα μπορούσε να ήταν παππούς μου, πού να ξέρω ότι επρόκειτο για ένα αρρωστημένο κτήνος. Ποιος μου μίλησε για αυτά, ώστε να μάθω να προστατεύομαι; Πάντα ακούγαμε ότι αν κοιμηθείς με κάποιον, πόσο μάλλον με κάποιους πριν το γάμο -δεδομένος ο γάμος, έτσι- είσαι πουτάνα και άλλους τέτοιους τραγελαφικούς δογματισμούς.

Αυτή ήταν η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση της εποχής…

Όταν πλέον δεν μπορούσα να βγω από την τουαλέτα στη δουλειά, μήπως και ερχόταν και ζούσα με τον τρόμο ότι θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει μέσα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, να φάω, να δουλέψω και περίμενα την παρατήρηση από τον διευθυντή, αποφάσισα να εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου για την εξυπηρέτηση του συγκεκριμένου πελάτη… Είπα «μου μιλάει για μη επαγγελματικά θέματα και με προσβάλλει σαν γυναίκα».

Ο διευθυντής μου τότε με ένα μειδίαμα βρήκε τη λύση. Μου εισηγήθηκε στην αυγουστιάτικη Λευκωσία να μη φορώ ρούχα με τιράντα, να φοράω μανίκια…

Και πάμε παρακάτω, σε άλλο επιφανή πολίτη, σπουδαίο πελάτη, με καθημερινή παρουσία στη δουλειά, κύριο, οικογενειάρχη με τρόπους και χρήμα. Ήμουνα πλέον 24-25, αυτός κοντά στα 40, τον γνώριζα 5 χρόνια, επαγγελματική σχέση. Χρειάστηκα την επαγγελματική του ιδιότητα και αφού υπήρχε συνεργασία έκλεισα ραντεβού μέσω της γραμματέως του... Φτάνω στο ραντεβού και σε δέκα λεπτά ως δια μαγείας όλοι σχόλασαν στο εν λόγω γραφείο και τελευταία η γραμματέας. «Θέλετε κάτι άλλο;», ρώτησε. «Όχι», είπε αυτός, σηκώθηκε και κλείδωσε την πόρτα… Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα μαντέψετε…. Τον απωθούσα ευγενικά, μου πουλούσε έρωτες, και κάποτε έπρεπε να αρχίσω να σπρώχνω… Όλο αυτό κράτησε μια αιωνιότητα, ξέρετε προσπαθούσα να είμαι ευγενική, ήταν καλός πελάτης… Κάποτε η πόρτα ξεκλείδωσε, μα κλείδωσε η ψυχή μου… Εκείνη τη νύχτα θυμάμαι έκλαιγα και έπινα, είχα κανονισμένη έξοδο με φίλους… Όταν με ρωτούσαν τι έχω δεν είπα και πολλά, απλά ότι κάποιος μου ρίχτηκε, γιατί και πάλι πίστευα ότι εγώ έφταιγα… Γιατί έτσι με μεγάλωσαν να πιστεύω…

Το σύστημα, η κοινωνία, το σχολείο, η θρησκεία, η οικογένεια….

Έχω και άλλα να γράψω, και άλλα περιστατικά και άλλες εμπειρίες. Έχασα την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους; ΝΑΙ! Όμως, τώρα, μεγάλωσα και προσπαθώ να αλλάξω πεποιθήσεις, να πειστώ πως δεν φταίω εγώ. Πως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι θύματα αυτού του αρρωστημένου κατεστημένου, πως όσο ο ήλιος λάμπει και υπάρχει αγάπη, υπάρχει και μέλλον. Υγιές μέλλον…

Τα πράγματα αλλάζουν, οι άνθρωποι αντιδρούν, βρείτε τη δική σας αλήθεια και κρατήστε την για οδηγό, δείτε τον κόσμο και τη ζωή με άλλο μάτι.

Τα παιδιά μας πρέπει να μεγαλώνουν στο φως της αλήθειας.