Και όσο τους χάζευα, τόσο χάνονταν στο πάθος τους... Προς στιγμή σκέφτηκα «επιτρέπεται;». Και μετά σκέφτηκα «αχ, έρωτας», με μια μικρή δόση ζήλιας και πόθου. Φυσικά και επιτρέπεται... Ο ρομαντισμός, ο έρωτας, η αγάπη, δεν μπήκαν ποτέ σε καραντίνα...

Η καραντίνα μπορεί να μας στέρησε αρκετά πράγματα (ταξίδια, συναυλίες, πάρτυ, συγκεντρώσεις κτλ), αλλά σίγουρα δεν μας στέρησε ούτε την αγάπη, ούτε τον ρομαντισμό της, αλλά ούτε και τον έρωτα... Δεν μας στέρησε την αγάπη προς τον εαυτό μας, την αγάπη προς την οικογένειά μας, την αγάπη προς τους φίλους μας και την αγάπη προς τους συνανθρώπους μας.

Αχ, η αγάπη που ποτέ δεν χάνεται!

Ίσως να είμαστε τυχεροί να τη γνωρίσουμε, ίσως και πάλι όχι. Ίσως να είμαστε τυχεροί να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη. Ίσως να είμαστε τυχεροί να μπλοκάρουμε από αγάπη και να φωνάζουμε δυνατά από αγάπη. Ίσως να είμαστε τυχεροί να κοκκινίσουμε απο αγάπη και να δακρύσουμε από αγάπη.

Ίσως να είμαστε τυχεροί να ακούμε το σε αγαπώ" καθημερινά και να απαντάμε με χαμόγελο «και εγώ πιο πολύ». Ίσως να είμαστε τυχεροί να πεθάνουμε από αγάπη και να «αναστηθούμε» μέσα από αυτήν.

Ίσως να είμαστε τυχεροί να δοξασουμε το μεγαλείο της αγάπης τόσο πολύ που να μη μπορούμε να το αντέξουμε.

Στη ζωή μου, είχα πάντα αγάπη και μεγαλώνοντας έδινα περισσότερη σημασία στην αγάπη παρά στον έρωτα.

Την αγάπη τη γνώρισα μέσα από την οικογένειά μου, και το σόι μου, όπου γενικά είμαστε αρκετά δεμένοι μεταξύ μας -αν και είμαστε μεγάλο σόι, παρόλα αυτά λέμε πολύ συχνά πόσο αγαπάμε αλλά και νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Την αγάπη τη γνώρισα επίσης μέσα από τη φιλία... και για αυτή είμαι πολύ ευγνώμων... έχω αρκετούς και πολύ καλούς φίλους (μερικούς από τα παιδικά μου χρόνια) όπου με μερικούς μπορεί να μιλώ συχνά και με μερικούς πάλι όχι... Αλλά η αγάπη είναι πάντα εκεί και είναι πανέτοιμη για ότι χρειαστεί. Η αγάπη της φιλίας που δεν κουράζει και δεν κρίνει, παρά μόνο ηρεμεί και εξελίσσει.

Την αγάπη την πόνεσα μέσα από τις σχέσεις και τους άντρες της ζωής μου κατά διαστήματα. Είμαι τυχερή γιατί τους αγάπησα και θέλω να πιστεύω πως με αγάπησαν επίσης με το ίδιο πάθος, μέχρι να πάψει να υπάρχει η αγάπη… μέχρι που έσβησε και έγινε ανάμνηση.

Στην καραντίνα ξεκινήσα επιτέλους να αγαπώ και εμένα, που είναι ίσως και το πιο σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου, γιατί αυτό μου δίνει τη δύναμη να κάνω ότι θέλω και όπως το θέλω. Πλέον δεν ακούω κανέναν παρα μόνο εμένα, ειδικά όταν αφορά τον τρόπο ζωής μου, το μέλλον μου, τα πιστεύω μου... Είμαι από τους ανθρώπους που θέλει εμπειρίες και που δεν ησυχάζει. Παράλληλα, είμαι και από τους ανθρώπους που αγαπουν παράφορα και ερωτέυονται ακόμα πιο παράφορα.

Δεν ζω χωρίς αγαπη, δεν ζω χωρίς έρωτα. Και ας αργεί… Κάποτε θα έρθει και αυτή η αγάπη που θα με «πνίξει» στην αγκαλιά της. Την αγάπη τη γνώρισα επίσης και στους άγνωστους και στις γνωριμίες... αυτές τις αγάπες που κρατάνε κάποια λεπτά, μερικά δευτερόλεπτα, αλλά παρ’ όλα αυτά την αισθάνεσαι. Η Αγαπη που ποτέ δεν χάνεται. Που ο χρόνος δεν την φοβίζει... Η αγάπη που απλά υπάρχει στη ψυχή μας και περιμένει να πετάξει.

Τελειώνοντας θα μοιραστώ ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του Ματθαιου Γιωσαφάτ (κορυφαίος Έλληνας ψυχίατρος - ψυχαναλυτής) που διάβασα τυχαία και αναφέρει: Αγάπη είναι να μην περιμένεις να πάρεις αλλά να θες να δώσεις, όπως συμβαίνει με τη σωστή μητέρα που δίνει τα πάντα στο παιδί, χωρίς αντάλλαγμα. Αγάπη, φυσικά, σημαίνει νοιάζομαι για κάποιον πέρα από τον ίδιο μου τον εαυτό. Σημαίνει αφοσίωση, ενδιαφέρον, δημιουργείς έναν δεσμό, είτε φιλικό είτε συντροφικό. Στην αγάπη, όταν εναρμονίζεις το σεξ με τις συναισθηματικές ανάγκες, μπορείς να βρεις μια μόνιμη ευτυχία, γιατί θα έχεις καταφέρει να έχεις κάποιον που υπάρχει για σένα.

Αυτό ακριβώς. Στην αγάπη.