Και γιατί να μιλήσουν τα θύματα; Γιατί πρέπει να μιλήσουν, πρέπει να διεκδικήσουν δημόσιο λόγο και να φέρουν στην επιφάνεια όλα αυτά που συμβαίνουν, για να αποκαλυφθεί το πραγματικό τους μέγεθος και ποιοι είναι οι θύτες.

Δεν είναι ένα κίνημα που αφορά μόνο τον κόσμο του θεάματος ή τον κόσμο «των επωνύμων» όπως συνηθίζουμε να λέμε. Γιατί γι’ αυτό το κίνημα όλοι έχουν επώνυμο. Το κίνημα αυτό αποκαλύπτει πως ο κόσμος είναι ένας και δυστυχώς μετά από τόσους αγώνες κατά της βίας παραμένει σκοτεινός.

Στην εκδοχή του «Me Τoo» που βιώνουμε τους τελευταίους δύο μήνες έχουν ακουστεί όλα τα κλισέ στη σκιά των οποίων τα θύματα έκτισαν τη σιωπή τους. Το χειρότερο για μένα είναι αυτή η προειδοποίηση προς τον «χρήστη» του «Me Τoo», του τύπου ναι μεν να μιλήσουν όλα τα θύματα αλλά δεν πρέπει να εξισώνονται όλες οι καταγγελίες.

Πρώτη αρχή απαράβατη, όλοι έχουν το δικαίωμα να μιλήσουν. Δεύτερο, το τραύμα του θύτη δεν διαμορφώνεται ανάλογα με το που κατατάσσει ο ποινικός κώδικας το αδίκημα. Επίσης, το θύμα τη στιγμή που βιώνει το βίαιο επεισόδιο δεν μπορεί να γνωρίζει που θα καταλήξει. Και τρίτο, το γεγονός ότι αυτό το «Me Τoo» περιλαμβάνει από λεκτική βία μέχρι παιδεραστία είναι απλώς βαθιά θλιβερό, γιατί ακριβώς δείχνει ότι όλα αυτά συμβαίνουν. Και είναι βαθιά θλιβερό το ότι συμβαίνουν σε τόσους άνθρωπος είτε γνωρίζεις το επώνυμο τους είτε όχι. Και είναι πραγματικά θαρραλέο αυτοί οι άνθρωποι να μιλήσουν.

Κάθε μήνυμα είναι έρμαιο του αποδέκτη του. Ο αποδέκτης είναι αυτός που θα το φιλτράρει, θα το αποκωδικοποιήσει και θα του δώσει και τη σημασία του. Είναι στο χέρι σου τι θα καταλάβεις από όλο αυτό. Είναι στο χέρι σου για το τι μήνυμα θα λάβεις. Αν όμως δεν μπορείς να καταλάβεις τα θύματα και τη μεγαλοπρέπεια της πράξης του να στέκονται θαρραλέοι απέναντι στον θύτη τους, στον φόβο τους και σε εσένα, καλύτερα τότε ασχολήσου με κάτι άλλο παρά να πεις ακόμα ένα κλισέ.



Φωτογραφία: Maria Lysenko / Unsplash