Η πρόσφατη απόφαση μεταστέγασης του Τμήματος Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Κύπρου στο ιστορικό κτήριο του σχολείου της Φανερωμένης στην παλιά Λευκωσία, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Μεταξύ άλλων, τα μέλη της συντεχνίας των δασκάλων εξέφρασαν τη δυσαρέσκεια και την ανησυχία τους, καθώς ως φαίνεται η οργάνωση δεν είχε ενημερωθεί για το εν λόγω ζήτημα ούτε για το ποιες θα είναι οι διαδικασίες που θα ακολουθηθούν για τους μαθητές που ήδη φοιτούν στο σχολείο. Στο μεταξύ, πράγματι κανείς δεν μάς είπε μέχρι στιγμής που θα καταλήξουν αυτά τα παιδιά.

Η Φερνάντα, πρώην μαθήτρια του σχολείου της Φανερωμένης, έκανε μια ανάρτηση σχετικά με το θέμα. Την παραθέτουμε αυτούσια.

«Γεια σας! Θέλω να σας διηγηθώ τη δική μου ιστορία. Είμαι η Φερνάντα. Είμαι 20 χρονών. Κατάγομαι από τη Βουλγαρία. Μεγάλωσα Κύπρο. Φοίτησα στο σχολείο της Φανερωμένης από το Δημοτικό μέχρι το Γυμνάσιο. Θυμάμαι όλους τους δασκάλους μου από την πρώτη τάξη μέχρι και το Γυμνάσιο.

Εκεί μέσα ήμασταν παιδιά που η ζωή δε μας έδειξε και τα καλύτερά της. Παιδιά που έπρεπε να φύγουν από τις χώρες τους για διαφορετικούς λόγους. Εκεί μέσα όλοι ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια. Οι δάσκαλοι που είχαμε από το Δημοτικό μέχρι το Γυμνάσιο ήταν άνθρωποι που μας μάθαιναν τι είναι ζωή έξω από το σχολείο και έξω από το σπίτι.

Εγώ είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Όταν άρχισα να πηγαίνω σχολείο ντρεπόμουνα, όμως δεν ήμουν εκεί μέσα η μόνη που ήταν παιδί χωρισμένων γονιών, ήταν και άλλα πολλά παιδιά. Όλοι οι δάσκαλοί μας ήταν σαν οικογένειά μας και μας στήριζαν σε πολλά. Εκεί δεν ήταν μόνο το σχολείο μας. Εκεί ήταν και το σπίτι μας. Εκείνοι οι δάσκαλοι που μας αγαπούσαν τόσο πολύ. Εκείνοι οι δάσκαλοι που βοηθούσαν όχι μόνο εμάς αλλά και τους γονείς μας.

Θυμάμαι είχα συμμαθητές από Ρουμανία, Ρωσία, Γεωργία, Πακιστάν, Σομαλία, Βουλγαρία και άλλα πολλά παιδιά που οι γονείς τους ήταν από διαφορετικές χώρες. Εκεί μέσα ήταν το σχολείο γεμάτο ζωή! Θυμάμαι γέλια, τραγούδια, χριστουγεννιάτικες γιορτές, παραστάσεις, παιχνίδια, εκδρομές… Μουσουλμάνοι, χριστιανοί, όλοι μαζί χεράκι χεράκι, τα παιδιά με τους δασκάλους. Δάσκαλοι που μέχρι και σήμερα έχω επικοινωνία μαζί τους. Δάσκαλοι που μέχρι και σήμερα που είμαι 20 χρονών παντρεμένη και μένω Αγγλία, είναι έτοιμοι να με βοηθήσουν με ό,τι μπορούν στη ζωή μου.

Έχω τόσες πολλές αναμνήσεις εκεί μέσα που κάποτε κάθομαι και κλαίω. Και τώρα, μετά από 12-13 χρόνια ακούω ότι θέλουν να κλείσουν το σχολείο για διάφορους λόγους. Ή μήπως θέλετε να το κλείσετε για την οικονομική σας ανάγκη;

Η Φανερωμένη είναι ένα σχολείο, όχι όμως κανονικό σχολείο, κάτι πολύ πιο μεγάλο. Ξέρετε εσείς κύριοι που θέλετε να το κλείσετε, πόσα παιδιά από διαφορετικές χώρες φοιτούν εκεί μέσα; Ξέρετε πόσα καινούρια και φτωχά παιδάκια από το Ιράκ φοιτούν εκεί μέσα; Και όχι μόνο από το Ιράκ, αλλά και από τη Σομαλία. Παιδιά με διαφορετικά προβλήματα και ιστορίες.

Άμα εσείς, κύριοι, κλείσετε αυτό το ιστορικό και γεμάτο ζωή σχολείο, σκεφτήκατε πού θα πάνε αυτά τα παιδάκια; Όλα αυτά τα παιδάκια που μένουν κοντά στο σχολείο και βολεύονται. Τώρα, επειδή εσείς δε βολεύεστε με τα οικονομικά σας θέλετε να καταστρέψετε ένα ιστορικό σχολείο. Και όλα τα 120 παιδιά που είναι εκεί μέσα, που ξέρουν ο ένας τον άλλο, που είναι όλοι τους οικογένεια εκεί μέσα. Σκεφτήκατε λίγο και τους δασκάλους που θα χάσουν τη δουλειά τους και τους διευθυντές. Εγώ θα παλέψω όσο μπορώ να φτάσει το μήνυμά μου στο Υπουργείο Παιδείας. Θα κάνω ό,τι περνάει απ’ το χέρι μου… Και όπως είπε και η δασκάλα μου “Κάτω τα χέρια από τη Φανερωμένη, κύριοι”».