Όταν τελείωσα τις σπουδές μου, έχοντας ένα πτυχίο και ένα μεταπτυχιακό με άριστα, έπιασα δουλειά σε μια καφετέρια. Τότε η μάνα μου μού είπε πως καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Κάποια στιγμή, η καθαρίστρια που δούλευε εκεί, αρρώστησε και χρειάστηκε να καθαρίσω (και) τις τουαλέτες. Τότε η μάνα μου μού υπενθύμισε πως δουλειά μας είναι (μόνο) η συμπόνοια. Και κάπως έτσι καθάρισα με συμπόνοια τις τουαλέτες, σκούπισα και σφουγγάρισα.

Από χθες κυκλοφορεί ένα βίντεο, το οποίο παρουσιάζει μια ηλικιωμένη κυρία να πετά από το μπαλκόνι της σκουπίδια και χαρτόκουτα στον δρόμο, τη στιγμή που περνά από εκεί η καθαρίστρια του Δήμου. Όταν, λοιπόν, η καθαρίστρια εύλογα αντέδρασε, η κυρία του μπαλκονιού τής έδωσε την εξής απάντηση: «Η δουλειά σου είναι».

Το περιστατικό, όπως διαβάζουμε, έλαβε χώρα -άγνωστο πότε- στον δήμο Φαιστού του Ηρακλείου Κρήτης. Βέβαια, δεν έχει και πολλή σημασία ο τόπος και ο χρόνος, μιας και τέτοιες συμπεριφορές συναντώνται δυστυχώς παντού και πάντα και πιθανότατα όλοι κάποια στιγμή γίναμε μάρτυρες ή και πρωταγωνιστές παρόμοιων συμβάντων.

Είναι αυτές οι συμπεριφορές που εκδηλώνονται, όταν απουσιάζουν η αγάπη, η συμπόνοια και ο σεβασμός. Είναι οι ίδιες συμπεριφορές που εκδηλώνονται, όταν για κάποιον άγνωστο λόγο, αισθανόμαστε ότι εμείς στεκόμαστε σε «μπαλκόνι» και έτσι έχουμε μια προνομιακή θέση έναντι των άλλων. Έναντι του γκαρσονιού που μας σερβίρει το φαγητό, έναντι του παιδιού που μας ετοιμάζει τον καφέ, έναντι της κυρίας που μας καθαρίζει το σπίτι, έναντι της πωλήτριας στο κατάστημα, έναντι του αλλοδαπού που μας γεμίζει το αυτοκίνητο με καύσιμα. Είναι, ταυτόχρονα, οι ίδιες συμπεριφορές που φανερώνουν τη μικρότητα της ψυχής και που στερούν από τον άνθρωπο κάθε ίχνος ανθρωπιάς.

Κυρία του μπαλκονιού, δεν είναι δουλειά της καθαρίστριας να δέχεται την περιφρόνηση και την απαξίωσή σου. Από την άλλη, δουλειά δική σου και δική μου και όλων μας είναι μόνο η συμπόνοια. Και να μην ξεχνάμε να παραμένουμε άνθρωποι. Όχι απλώς δίποδα όντα.

Α.Γ.