Πριν τον εμβολιασμό
Μεγάλη Πέμπτη, στις 8 πμ, άνοιξε η πλατφόρμα για εμβολιασμό για τις ηλικίες 40-50.
Στις 7.30 πμ της ίδιας μέρας, συνειδητοποίησα ότι ξέχασα τους κωδικούς του taxisnet μου και έτσι δεν είχα πρόσβαση στην πλατφόρμα. Ακολούθησε ένα δεκάλεπτο πανικού, διαφόρων σεναρίων στο μυαλό μου και καθώς μιλούσα με την κοπέλα στη γραμμή εξυπηρέτησης για ανάκτηση των κωδικών, απλώς τους θυμήθηκα. Τρελή χαρά, Πανικός τέλος.
Στις 8.10 πμ έκλεισα τα ραντεβού μου για τις 7 Μαΐου. Έπειτα κατάλαβα ότι συμπλήρωσα λάθος ΤΚ και θα εμβολιαστώ στο Γαλάτσι, μια περιοχή λίγο μακριά από εκεί που μένω. Το προσπέρασα.
Μέρα εμβολιασμού
Το πρωί έστειλα στην οικογένειά μου ότι ανυπομονώ πολύ να εμβολιαστώ, «να τελειώνουμε επιτέλους». Και όντως ήμουν αρκετά ανυπόμονη όλη την εβδομάδα και παράλληλα χαρούμενη. Το ραντεβού μου ήταν στις 18.48 και το Γαλάτσι είναι περίπου 25-30 λεπτά με αμάξι από το σπίτι. Είπα να πάω νωρίς γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει. Και όντως ποτέ δεν ξέρεις: Παρασκευή - Απόγευμα - Αθήνα. Ο ταξιτζής με ρωτά: «υπάρχουν δύο διαδρομές, ποια θέλετε να πάρουμε;» Και συνεχίζει να μου εξηγά λες και ήξερα. Απαντώ «δεν ξέρω κύριε μου, δεν είμαι από 'δώ. Την πιο σύντομη σας παρακαλώ, πρέπει να είμαι εκεί στις 18.30».
Μετά από αυτό εγώ σιγοτραγουδούσα το τραγούδι του Παυλίδη «Δεν είμαι από 'δώ» και ο ταξιτζής έκανε ράλι στους δρόμους της Αθήνας.
Φτάνοντας στο κέντρο εμβολιασμού, στο Γαλάτσι, όλα κύλησαν ομαλά:
Επιβεβαίωση του ραντεβού μου: ένα λεπτό. Αναμονή για εμβολιασμό: δυο λεπτά. Εν ώρα εμβολιασμού, 50 σέλφι.
Τελειώνοντας τον εμβολιασμό, η πολύ φιλική νοσοκόμα μού λέει «περιμένετε 15 λεπτά και μετά μπορείτε να φύγετε. Διαβάστε αυτό το ενημερωτικό φυλλάδιο και αν το βράδυ ανεβάσετε πυρετό να πάρετε depon».
Στην αίθουσα αναμονής έστειλα μηνύματα σε όλη την οικογένεια και σε μερικούς φίλους. Στη φίλη μου Μαρία, εκμυστηρεύτηκα ότι ήμουν πολύ συγκινημένη. Δεν το κρύβω πως έκλαψα λιγάκι. Αυτή γέλασε, αλλά γέλασε όμορφα γιατί και οι δυο αυτό περιμέναμε τον τελευταίο καιρό, καθώς ζούμε και οι δύο Αθήνα. Να εμβολιαστούμε.
Έκλαψα γιατί επιτέλους φτάνουμε σε ένα τέλος. Μετά από ενάμιση χρόνο που διαβάζουμε για κόσμο που νοσεί και πεθαίνει, που άλλαξε ριζικά η ζωή μας, που απομονωθήκαμε, που ζούμε μια επαγγελματική αβεβαιότητα, που τίποτα πλέον δεν είναι κανονικό, φτάνουμε σε ένα σημείο που βάζουμε μια τελεία σε αυτή την ιστορία. Τελεία, όχι κόμμα. Τελεία για μια νέα αρχή, όποια και αν είναι αυτή. Στα 15 λεπτά αναμονής, εννοείται πόσταρα και μια σέλφι, για το καλό.
Φεύγοντας από το κέντρο, παίρνω τηλέφωνο τη μάνα μου. «Να πας αμέσως σπίτι και να φας κάτι», ο παπάς μου από την άλλη φωνάζει από το βάθος «να πας να πιείς ένα ποτό και εν από εμένα». Αυτούς τους δύο ποτέ δεν θα τους καταλάβω, δεν συμφωνούν σχεδόν σε τίποτα. Εννοείται άκουσα τη συμβουλή του παπά μου.
Το βράδυ και όταν πλέον ήμουν σπίτι ξεκίνησαν όλες οι παρενέργειες: ρίγος, πυρετός (που έπαιζε μεταξύ 38 και 38,5, μυαλγίες, αρθραλγίες. Παραδόξως, κανένας πόνος στο χέρι, που αρκετοί γνωστοί που ήδη έκαναν το εμβόλιο μού είχαν αναφέρει.
Επόμενη και μεθεπόμενη μέρα.
Με βρίσκει άυπνη, με ρίγος, πυρετό και πόνο στα κόκκαλα. Ήμουν όλη μέρα στο κρεβάτι. Η μάμα μου κάθε δέκα λεπτά, χωρίς υπερβολή, μου τηλεφωνούσε και αν δεν απαντούσα (που μπορεί και να κοιμόμουνα) απλώς επέμενε. Αχ, σαν την έννοια που μας έχει η μάνα μας δεν την έχει κανένας άλλος. Η Μαρία η κολλητή μου, και αυτή έτοιμη αν ήθελα κάτι. Οι αδελφές μου, οι ξαδέλφες , ο καλός μου φίλος Νεόφυτος που ήρθε διακοπές, η Χριστίνη μου και οι αδελφικές μου φίλες ήταν online συνεχεία με μηνυματάκια. Απλά και μόνο για να μη νοιώθω μόνη μου. Στη φάση που ήμουν φυσικά δεν καταλάβαινα, αλλά μου αρκούσε που ήταν εκεί. Ένας φίλος από Κύπρο που κάναμε το εμβόλιο την ίδια ημέρα, μου στέλνει μήνυμα και μου λέει πως είχε μόνο πονοκέφαλο και λίγο πόνο στο χέρι. Ήθελα να τον δέρω, αλλά άντε τι να κάνουμε…
Εγώ κατάπια ήδη 6 depon, διάβασα 20 φορές το φυλλάδιο με τις παρενέργειες για να βεβαιωθώ ότι αυτές ήταν μόνο και περίμενα απλώς να τελειώσει όλο αυτό.
Την Κυριακή το απόγευμα ήταν λες και αναστήθηκα. Τέλος ο πυρετός, τέλος το ρίγος, τέλος οι μυαλγίες και οι αρθραλγίες.
Έκανα ένα ατελείωτο, ζεστό μπάνιο, έβαλα μουσική, παράγγειλα μια διπλή κρέπα σοκολάτας και ό,τι άλλο φανταστείς και κάθισα στον καναπέ μου. Παίρνω τηλέφωνο τη Μαρία: «το γεγονός ότι είχα όλες τις παρενέργειες, εκτός από πόνο στο χέρι με ξεπερνά». Μου είπε «έπρεπε να ανεβάσεις και σέλφι που ήσουν σε φάση αφασίας». Ε ποτέ! Γελάσαμε, είπαμε τα δικά μας και κλείνοντας είπαμε πόσο πολύ αγαπάμε η μια την άλλη και πως αύριο θα πάμε για ποτάκι.
Απλά τα πράγματα: η ζωή συνεχίζεται.
Το εμβόλιο το κάνουμε γιατί αγαπάμε τον εαυτό μας, τους γονείς μας, τους φίλους μας, την υγεία μας. Προσωπικά επειδή ακόμα αγαπώ τα ταξίδια, τις συναυλίες και θέλω να φλερτάρω ελευθέρα, χωρίς φόβο.
Εύχομαι Καλή Ανοσία