Ο Γιάννης Μανουσάκης είναι ένας 77χρονος συνταξιούχος από την Τήλο. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. «Πολλές φορές, είμαι αλληλέγγυος, το 'χω στο αίμα μου». Κυρίως είναι αυτό. «Όπου υπάρχει πόνος, αρρώστια, έλλειψη χρημάτων, να δώσουν το ενοίκιο, να πάρουν τα φάρμακά τους. Πολλοί τα γυρίζουν πίσω, πολλοί δεν τα γυρίζουν. Πηγαίνω και στους ηλικιωμένους κάθε εβδομάδα, τους κάνω παρέα, τους ρωτώ τι ανάγκη έχουν. Και δεν πειράζει, φτάνει να κάνω το καλό. Η μάνα μου ήταν έτσι σε ένα χωριό της Σητείας, ο πατέρας μου γεωργός έβγαζε απ' όλα, κι η μάνα μου η Δέσποινα, έδινε. Πηγαίνω και βοηθάω εθελοντικά τους αγρότες, τους τσοπάνηδες, μαθαίνω στους νέους τα μελίσσια. Κάνω τον καθηγητή, (γέλια) να γίνουν μελισσουργοί».


«Καθηγητής» ανιδιοτελούς αγάπης. Κυρίως αυτό είναι ο κύριος Γιάννης, ο οποίος μίλησε στην εφημερίδα Ροδιακή, κάνοντας γνωστή την όμορφη ιστορία του. Όπως εξηγεί, ως ναυτικός ταξίδεψε σε Ατλαντικό, Ινδικό και Ειρηνικό Ωκεανό για 17 χρόνια, δουλεύοντας ως πρώτος μάγειρας. Σήμερα ζει από τη σύνταξη του ΝΑΤ μαζί με τη σύζυγό του, στην οποία «έβγαλε σύνταξη ΟΓΑ, αλλά δεν την πήρε ακόμη». Δεν μεμψιμοιρεί, ωστόσο. «Μας φτάνουν να περάσουμε», σημειώνει.


Ο κύριος Γιάννης είναι από αυτές τις περιπτώσεις ανθρώπων που «ξοδεύονται» χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα. Έτσι, ο ίδιος δώρισε το σπίτι του στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Ρόδου, αγόρασε ένα εξάρτημα 6.700 ευρώ για να λειτουργήσει ο τομογράφος στο νοσοκομείο, έδωσε 37.400 ευρώ για την αγορά δυο κλινών ΜΕΘ με όλο τον εξοπλισμό και σκοπεύει να δώσει άλλα 10.000 ευρώ, για «να πιάσουν τόπο στην υγεία».


«Και το σπίτι μου, εδώ στο Μεγάλο Χωριό της Τήλου, το 2011 το δώρισα στο Ορφανοτροφείο Θηλέων της Ρόδου, με συμβολαιογραφική πράξη να έρχονται τα παιδιά και να μένουν όταν πεθάνω. Έκανα με τέτοιο τρόπο τη συμβολαιογραφική πράξη, ώστε να μην βρεθεί κανείς να το πουλήσει, να το χαίρονται τα παιδιά, αφού δεν κάναμε δικά μας τέκνα», αναφέρει περαιτέρω.


«Εγώ έτσι που μου μιλάνε όλοι τώρα αισθάνομαι σαν να κέρδισα λαχείο με 50 εκατ. ευρώ. Κι άλλοι τα κάνουν», λέει, προσθέτοντας πως «Με θέληση γίνονται όλα. Όσο είμαι στη ζωή και υπάρχει η δυνατότητα, θα είμαι αρωγός».


Όταν ο κύριος Γιάννης, λέει, πήγε κάποτε να κτυπήσει την πόρτα του νοσοκομείου της Ρόδου, για να κάνει μια δωρεά, ο διευθυντής τον ρώτησε αν είναι πλούσιος. «Όχι», του απάντησε, «ένας άνθρωπος συνηθισμένος είμαι». Δεν είστε, όμως, ένας συνηθισμένος άνθρωπος, κύριε Γιάννη. Ευτυχώς κιόλας που δεν είστε!