«Σήκω πάνω τώρα. Γιατί εδώ κουμάντο κάνω εγώ. Σήκω πάνω να κάτσει η κυρία». Με αυτά τα λόγια και με απάνθρωπο μένος, οδηγός λεωφορείου στην Αθήνα, επιτέθηκε λεκτικά σε αλλοδαπό επιβάτη, αναγκάζοντάς τον εν τέλει να εγκαταλείψει τη θέση του και να την παραχωρήσει σε Ελληνίδα επιβάτιδα που είχε προηγουμένως εκφράσει την αγανάκτησή της για τον ξένο που της έπιανε τη θέση. Η εν λόγω κυρία, αφού ο μετανάστης σηκώθηκε, για να κάτσει η ίδια, είπε ότι σιχαίνεται και να κάτσει.

Το βίντεο δημοσίευσε η ειδησεογραφική ιστοσελίδα sputniknews.gr και αναδημοσίευσε η σελίδα «Μένουμε Ενεργοί – Υγεία, Συλλογικότητα, Αλληλεγγύη», η οποία ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι «όλα ξεκίνησαν όταν η επιβάτιδα του λεωφορείου απαίτησε από τον μετανάστη συνεπιβάτη της να της παραχωρήσει τη θέση του. Όταν εκείνος αρνήθηκε, η επιβάτιδα ζήτησε την παρέμβαση του οδηγού. Ο οδηγός, όπως φαίνεται και στο βίντεο, σταμάτησε το λεωφορείο και άρχισε να ωρύεται και να φωνάζει (μη φορώντας μάσκα) στον μετανάστη». Την ίδια στιγμή το εξοργισμένο πλήθος του λεωφορείου «ζητωκραύγαζε» υπέρ του οδηγού, προπηλακίζοντας με το ίδιο μένος τον μετανάστη που τόλμησε -άκουσον άκουσον- να λάβει μια θέση στο όχημα.

Στο μεταξύ, την 1η Δεκεμβρίου του 1955, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, η Ρόζα Παρκς, μια γενναία Αφροαμερικανίδα δεν σηκώθηκε για να καθίσει στη θέση της στο λεωφορείο ένας λευκός άνδρας και συνελήφθη. Αργότερα, όλοι οι Αφροαμερικάνοι του Μοντγκόμερι, αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τα λεωφορεία. Το μποϊκοτάζ κράτησε 381 μέρες και γονάτισε οικονομικά το σύστημα μεταφορών. Οι μαύροι δέχονταν συνεχώς επιθέσεις. Απειλητικά τηλεφωνήματα, βανδαλισμούς στα σπίτια τους, πρόστιμα για ανύπαρκτες παραβιάσεις. Διατήρησαν όμως την ψυχραιμία τους και δεν ανταπέδωσαν.

Τελικά, στις 13 Νοεμβρίου του 1956, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ότι οι νόμοι φυλετικού διαχωρισμού στο Μοντγκόμερι ήταν αντισυνταγματικοί. Την επόμενη μέρα, η Ρόζα Παρκς μαζί με τον Έντγκαρ Νίξον και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ επιβιβάστηκαν σε ένα λεωφορείο. Η Παρκς προχώρησε αγέρωχη και έκατσε στην πρώτη θέση. Σχεδόν δίπλα στον οδηγό. Κανείς δεν την κατέβασε.

Στην αυτοβιογραφία της έγραψε: «Όλοι λένε ότι δεν άφησα τη θέση μου, επειδή ήμουν κουρασμένη, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν κουρασμένη σωματικά (…) είχα κουραστεί να υποχωρώ».

Υ.Γ.: Κύριε οδηγέ, κουμάντο στο λεωφορείο σου κάνεις εσύ. Κουμάντο στα σακατεμένα μυαλά, όμως, κάνει μονάχα η έλλειψη ανθρωπιάς και συμπόνιας. Και όσο εσύ, Ελληνίδα κυρία, σιχαίνεσαι να κάτσεις στη θέση που προηγουμένως «μόλυνε» ο αλλοδαπός, εμείς σιχαινόμαστε που μοιραζόμαστε την ίδια «θέση» με άτομα σαν εσένα. Και θα προτιμάμε πάντα να μοιραζόμαστε τη «θέση» με άτομα σαν τον αλλοδαπό επιβάτη ή τη μαύρη Ρόζα Παρκς. Και θα περπατάμε αγέρωχα μαζί τους στην πρώτη «θέση», αφήνοντας τις τελευταίες σκόπιμα αδειανές. Την ίδια στιγμή, θα μποϊκοτάρουμε συνειδητά τα «λεωφορεία» και τα «μυαλά» σας.

Α.Γ.