Από τον Κυριάκο Χριστοδουλίδη


Με αφορμή την Πανελλήνια Πρώτη του έργου «Η τελευταία απολογία ενός πεθαμένου που ’σφαξε τρεις και οκτώ λάβωσε ακόμα» του Βαγγέλη Γέττου, σε σκηνοθεσία Λέανδρου Ταλιώτη, μιλήσαμε με τον Αλέξανδρο Παρίση ο οποίος υποδύεται τον Νίκο Κοεμτζή. Έναν άνθρωπο ο οποίος το βράδυ των αποκριών του 1973 σκοτώνει τρεις αστυνομικούς και τραυματίζει οκτώ πολίτες για μια «παραγγελιά».

Ο Νίκος επιστρέφει για μία μόνο ώρα από την χώρα των νεκρών, ζητώντας από το κοινό να του δώσει μια τελευταία ευκαιρία για να παρουσιάσει από τη δική του πλευρά, τα γεγονότα που συντάραξαν την ελληνική κοινωνία, αλλά και την πορεία που τον οδήγησε προς αυτά. Η ερμηνεία του Αλέξανδρου Παρίση καθιστά οικουμενικής σημασίας τα ερωτήματα που θέτει ο Κοεμτζής στον εαυτό του, στο κοινό και την κοινωνία.

Η υπόθεση Κοεμτζή ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή, σε Ελλάδα και Κύπρο. Πώς γεννήθηκε η αρχική ιδέα να προσεγγίσετε πρώτοι τη συγκεκριμένη υπόθεση;

Η ιδέα ήταν του Βαγγέλη Γέττου, του οποίου το κείμενο έπεσε στα χέρια μου. Το κείμενο πήρε σάρκα και οστά με την σκηνοθετική ματιά του Λέανδρου Ταλιώτη.

Για ποιο λόγο επιλέξατε την επιστροφή του Νίκου Κοεμτζή από τη χώρα των νεκρών, τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο;

Δεν κυνηγήσαμε τη στιγμή. Απλά τώρα ήταν έτοιμο και τώρα μπορούσαμε να το παρουσιάσουμε.

Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, ανεξάρτητα από το λάθος που έκαναν;

Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο κάθε ένας από εμάς κουβαλάει την ευθύνη των πράξεών του. Ακόμα κι αν πιστεύω ότι κάποιος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία, θεωρώ ότι οι άνθρωποι δεν δίνουν δεύτερες ευκαιρίες σε άλλους ανθρώπους. Άρα, για μια πράξη που στιγματίζει, δύσκολα μπορεί να πάρει δεύτερη ευκαιρία από την κοινωνία. Για να μη φανταζόμαστε πράγματα που δεν γίνονται το λέω.

Πώς αισθάνεσαι όταν απολογείσαι για λάθη που έχει κάνει κάποιος άλλος;

Αισθάνομαι ηθοποιός που βγάζει το ψωμί του μέσα σε μια δύσκολη διαδρομή, μιας περίπου ώρας, κάνοντας απολογισμούς, φανερώνοντας ενοχές και πόνο.


Επηρεάστηκες ψυχολογικά όλο αυτό το διάστημα;

Ε, ναι. Όταν γνωρίζεις κάποιον και μαθαίνεις την ιστορία της ζωής του και αποφασίζεις να τον παίξεις κιόλας πάνω στο σανίδι, σίγουρα επηρεάζεσαι.


Ποιο ήταν πιο σκοτεινό κομμάτι της εν λόγω προσωπικότητας που ανακάλυψες και έπρεπε να το υιοθετήσεις;

Η σχέση του Κοεμτζή με τον πατέρα του.

Πώς λειτουργεί ο μηχανισμός δράσης και αντίδρασης ανάμεσα σε εσένα και τους θεατές τη στιγμή της απολογίας;

Πραγματικά δεν ξέρω. Αισθάνομαι ότι έχουν όρεξη να ακούσουν την ιστορία. Ή έτσι θέλω να πιστεύω!

Σε παλιότερη συνέντευξή σου είχες αναφέρει για τον Κοεμτζή ότι τα μάτια του «τα λέγαν όλα, για όλη την πορεία της ζωής του». Πόσο εύκολα χωράνε μέσα στο δικό σου βλέμμα όλα όσα έζησε;

Δεν έχω καθρέφτη. Θα πρέπει μάλλον να ρωτήσεις τους θεατές που βγαίνουν απ’ την πλατεία.


Νιώθεις ότι στο πρόσωπό σου βλέπουν το πρόσωπο του Νίκου Κοεμτζή; Στην περίπτωση που συμβαίνει αυτό, θεωρείς ότι αυτό είναι και το ζητούμενο;

Αυτό θα μπορούσα να στο απαντήσω όταν η παράσταση θα περιοδεύσει στην Ελλάδα. Εκεί το πρόσωπο του Κοεμτζή και οι αναφορές γύρω από τη ζωή του είναι περισσότερες. Το ζητούμενο δεν ήταν πάντως να μιμηθώ τον χαρακτήρα του και τη φωνή του και την κίνησή του. Αλλά να μιλήσω απ’ τα βάθη μιας καρδιάς που σταμάτησε να χτυπά.

Ένιωσες την εξιλέωση σε κάποια από τις παραστάσεις σας; Σε τέτοια περίπτωση θεωρείς ότι έχει εξιλεωθεί και ο ίδιος ο Νίκος Κοεμτζής;

Όχι, δεν έχω αισθανθεί εξιλέωση ως υποκριτής στο τέλος της παράστασης. Έχω αισθανθεί ότι ο κόσμος γνώρισε καλύτερα έναν άνθρωπο που με μια του πράξη πάγωσε τον χρόνο και έρχεται αυτή η παράσταση τώρα για να τον ξεπαγώσει. Μια γνωριμία σε απολογητικό ύφος δηλαδή. Εξιλέωση: βαριά κουβέντα…


Πόσο εύκολο ήταν να ανακαλύψεις τον Νίκο, πέρα από το «κτήνος»; Χαρακτηρισμός που του έδωσαν, μετά από εκείνο το βράδυ του 1973.

Τίποτα δεν είναι εύκολο. Για την ιστορία του Κοεμτζή ακούω από δέκα χρόνων παιδάκι. Με την ταμπέλα «του κτήνους» μεγάλωσα κι εγώ. Να που τα έφερε η ζωή έτσι ώστε να μπορέσω να τον γνωρίσω καλύτερα μέσα από ένα κείμενο που έχει το χάρισμα να περνάει στον κόσμο τα μηνύματά του με τόσο απλό τρόπο.

Με το τέλος των παραστάσεων άλλαξε η άποψη που είχες για την υπόθεση Νίκου Κοεμτζή; Κατάφερες να αναλύσεις μέσα από τη δική σου ερμηνεία τι ήταν αυτό που τον οδήγησε να φθάσει στο έγκλημα;

Αυτή η ερώτηση δεν θα απαντηθεί γιατί κρύβει μέσα της όλη την παράσταση. Κοπιάστε λοιπόν για να λάβετε απαντήσεις και τροφή για σκέψη.

Τελικά, η τιμωρία διαγράφει το έγκλημα;

Τίποτα απ’ όλα όσα έχουμε ζήσει δεν μπορεί να διαγραφεί.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κείμενο: Βαγγέλης Γέττος

Σκηνοθεσία: Λέανδρος Ταλιώτης

Σκηνογραφία/Ενδυματολογία: Λάκης Γενεθλής

Μουσική: Βαγγέλης Γέττος

Επί σκηνής: Αλέξανδρος Παρίσης

Παραστάσεις: Λευκωσία Artos Foundation, 5,6,12,13,19 & 20 Ιουνίου 2021.

Ώρα έναρξης: 8.30 μ.μ.


Πληροφορίες: 96130158

Εισιτήρια: www.soldouttickets.com.cy, καταστήματα STEPHANIS και στο 96130158

Γενική είσοδος: €12, Ατέλειες: €10