Κείμενο / φωτογραφίες: Χρυστάλλα Τζιακούρη

Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθώ το εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, μνήμες παλιές και όμορφες κατάκλυσαν το μυαλό μου, παίρνοντάς με χρόνια πίσω.

Θυμήθηκα την εποχή που ήμουν μόλις 18 χρονών και πήγαινα με τον αρραβωνιαστικό μου στην όμορφη καφετέρια εκείνου του αεροδρομίου για ένα ποτό. Ήταν η έξοδος μας, για εμάς τους Λευκωσιάτες. Ένα πραγματικό στολίδι για την Κύπρο ολόκληρη. Έσφυζε πάντα από ζωή.

Θυμήθηκα ακόμα το μεγάλο μπαλκόνι που υπήρχε ψηλά στο αεροδρόμιο, όπου βγαίναμε για να δούμε τα αεροπλάνα που έρχονταν και που έφευγαν μαζί με τους ταξιδιώτες. Εγώ δεν πρόλαβα να ταξιδέψω από εκείνο το αεροδρόμιο, ο άντρας μου όμως ταξίδεψε και θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη τη φορά που τον χαιρετούσα από ψηλά από εκείνο το μπαλκόνι μέχρι να φύγει το αεροπλάνο του.

Χρόνια μετά, αντικρύζοντας την ερήμωσή του, ένιωσα συγκλονισμό και θλίψη.

Πόσο κρίμα που όλες αυτές οι αναμνήσεις θα παραμείνουν αναμνήσεις...