Ίσως η λέξη «προορισμός» να μην ανταποκρίνεται με ακρίβεια στη σχέση μου με τη συγκεκριμένη περιοχή. Αν κάνω όμως ένα βήμα πίσω και πάρω ψυχολογικές αποστάσεις… γιατί όχι; Εξάλλου, όλα είναι σχετικά εκεί: χώρος, χρόνος, υλικά, φύση, συγκυρία, ζωή. Σχετικά, αλλά πέρα για πέρα γνήσια. Μια καραμπόλα της τύχης με έφερε να ζω μόλις λίγες δεκάδες μέτρα έξω από το μικρό και υπέροχο σύμπαν που λέγεται Παλιά Λευκωσία κι αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα, παρά μόνο με το μέσα.

Η εντός των τειχών πόλη είναι ένας ολόκληρος κόσμος, ο οποίος συντηρεί την κόντρα του με τον έξω κόσμο. Σχεδόν συγκρούεται αρμονικά. Όσοι επέλεξαν ή τους κλήρωσε να αποτελούν μέρος του οικοσυστήματος αυτής της μεγάλης γειτονιάς, αντιλαμβάνονται τους όμοιούς τους από τις ανάσες και τα βλέμματα. Υπάρχει, θαρρείς, μια σχέση συγγένειας, αλληλοκατανόησης ή ακόμα –γιατί όχι;– και συνενοχής.

Όποιος ζει την Παλιά Λευκωσία με την ψυχική αφοσίωση που απαιτεί κάθε αγάπη διαδεχόμενη τον θυελλώδη έρωτα, τη νιώθει σαν μικρή πατρίδα: τη νοιάζεται, την πονά, τη νοσταλγεί, την απολαμβάνει στις σιωπές του και στις σιωπές της, νιώθει ευγνώμων, την γιορτάζει, ακουμπάει τα «ζήτω» και τα «γαμώτο» του επάνω της, εναποθέτει ελπίδα και πάντα επιστρέφει σε εκείνη για να βιώσει τη λυτρωτική αίσθηση της αγκαλιάς.

Είναι πολλές οι διαδρομές. Καταγράφω κάποιες τελείες που αξίζει κανείς να ενώσει: η Χρυσαλινιώτισσα με την εκκλησία, τη γειτονιά και το πάρκο της, η Πύλη Αμμοχώστου, οι οδοί Έκτορος και Ερμού, το ροκάδικο, το Αρχοντικό της Αξιοθέας, η Παλαιά Πινέζα, το Καφενείο 11, το Έρμα, η Κορνίζα, τα Εφτά Κλειδιά, η Βαλίτσα, η Πλατεία Φανερωμένης, ο Ματθαίος, τα Τρία Φανάρια, ο Αχιλλέας ο τσαγκάρης, ο Άβο, το Πιέτο και η Ευρούλα, η Γιαγιά Βικτωρία, ο Σιαντρής, το Brew Fellas, ο Αντωνάκης, η Λαϊκή Γειτονιά, το καφενείο του Τέλη, το πουράδικο του Αντρέα, το πάλαι ποτέ Καυτό Σκυλί για τα ξενύχτια μας, η προσφυγική και πολύχρωμη Τρικούπη και η καντίνα του «Αλέξανδρου» με τα καλύτερα φαλάφελ της πόλης, η λαϊκή αγορά του ΟΧΙ, το Sarah’s Jazz Club, τα ραφτάδικα, ο Μακρύδρομος και η Ονασαγόρου, η γκαλερί «Διαχρονική», η οδός Ρηγαίνης, το Κουρείο του Τάκη και του Νίκου, η Ρήαινα, το Μουσείο Παραμυθιού, η Καστελλιώτισσα.

Οι περίπατοι, οι στάσεις, οι φωτογραφίες, τα βλέμματα, οι καταγραφές, τα δάκρυα, τα μεθύσια, οι γροθιές στις πουρόπετρες των διατηρητέων, οι αναπάντεχες συναντήσεις και οι νομοτελειακοί χωρισμοί, η αίσθηση του μοιραίου, του σπουδαίου και του ακαριαίου, οι νύχτες με διάρκεια που δεν θέλεις να τελειώσουν.

Μια ζωή γεμάτη μικροϊστορίες που θα έχεις να διηγείσαι στα γεράματα, έστω και στον καθρέφτη σου. Ό,τι και να πούμε στο τέλος της σελίδας, τα μέρη που δένουν με τις ζωές μας δεν είναι τίποτα χωρίς τους ανθρώπους μας.

Και οι άνθρωποί μας επιλέγουν τα μέρη τους ακριβώς επειδή εκεί μπορούν να είναι οι εαυτοί τους. Αυτό είναι η Παλιά Λευκωσία: ένας τόπος όπου μας επιτρέπεται (αν όχι μας επιβάλλεται) να είμαστε οι εαυτοί μας, είτε στα εύκολα είτε στα δύσκολα. Πάντως, σίγουρα, στα αυτονόητα της ζωής.

*Τα δεκαπέντε κείμενα, ένας προορισμός σαν πρόταση από κάθε άτομο, θα δημοσιευτούν ξεχωριστά και όχι σε ένα ενιαίο άρθρο.

Το εν λόγω άρθρο του Χρήστου Μιχάλαρου περιλαμβάνεται στο περιοδικό «IN LOVE With Cyprus», μια πολυτελή έκδοση του Συγκροτήματος ΔΙΑΣ, 196 σελίδων, γεμάτη Κύπρο, η οποία κυκλοφορεί στα περίπτερα στην τιμή των €2.