Οι πυρκαγιές στην Εύβοια άφησαν πίσω τους πόνο, θλίψη και οδύνη. Ταυτόχρονα, τεράστιες εκτάσεις καμένης γης και μερικές συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων που έτρεξαν να σωθούν, αφήνοντας πίσω τους τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής. Εικόνες που ευχόμαστε να μην ξαναδούμε ποτέ.

Η Νεφέλη Αρδίττη, μέσα από τα φρικτά αποκαΐδια, έγραψε ένα συγκινητικό κείμενο για το δάσος της Εύβοιας.

«Σήμερα σκούπισα το δάσος της Εύβοιας από τη βεράντα μου.

Το έχω ξανασκουπίσει πολλές φορές, όπως ερχόταν από τη Λίμνη, τα Στείρα, τα Ψαχνά. Έχω σκουπίσει επίσης τα δάση της Πάρνηθας, των Γερανείων, της Πεντέλης, του Υμηττού.

Σήμερα ξέπλυνα το Δάσος της Εύβοιας με το λάστιχο.

Το βρήκα πίσω από το πόδι ενός τραπεζιού, σε μια δύσκολη γωνία του μωσαϊκού με το σοβατεπί, στα πόδια από τις καρέκλες, στο λάστιχο του ποτίσματος.

Είχε κρυφτεί πίσω από τις μεγάλες γλάστρες, εκεί όπου δε φαίνεται, σε όλα τα στενά απ’ όπου δεν μπορείς να το βγάλεις.

Σήμερα φτυάρισα το δάσος της Εύβοιας με το φαράσι και το έριξα σε μια σακούλα σκουπιδιών.

Σήμερα ο υπόνομος κατάπιε φύλλα, κορμούς, κυπαρισσόμηλα και πευκοβελόνες. Δε φοβάμαι μήπως βουλώσει.

Μέσα στην υδρορροή διαλύθηκαν η γούνα της αλεπούς, το καύκαλο της χελώνας, τα αγκάθια του σκαντζόχοιρου, τα πούπουλα των πουλιών, τα λέπια των φιδιών, τα φτερά της μέλισσας.

Σήμερα πέταξα στα σκουπίδια το δάσος της Εύβοιας, το παλιό όσο και η γη.

Ένα δάσος ζωντανό, πυκνό, που έκρυβε ομίχλες και μυρωδιές από ρετσίνι και βρεγμένο χώμα.

Που πρόσφερε μέλι στο στόμα και όσα πράσινα υπάρχουν στον κόσμο στο μάτι.

Σήμερα ανέπνευσα τα πλατάνια, τα μπαμπακοχώραφα, τα πεύκα, τα κυπαρισσόμηλα, τις ελιές των χωραφιών και τα σπίτια των χωριών. Ήταν τα μικροσωματίδια που φωνάζει η μαμά ότι είναι πολύ επικίνδυνο να τα αναπνέουμε γιατί λειτουργούν σωρευτικά και όλο ανανεώνει το PurpleAir.

Σήμερα κολύμπησα μέσα στο δάσος της Εύβοιας.

Φλοίδες από κορμούς, μαύρες πευκοβελόνες, καψαλισμένα πλατανόφυλλα, απομεινάρια από πουρνάρια. Αποκαΐδια που θα ξερνά για καιρό η θάλασσα στον νότιο Ευβοϊκό.

Σήμερα βλέπω φωτογραφίες από το δάσος της Εύβοιας.

Μυρίζω το χώμα του, ακούω τα δέντρα να ζωντανεύουν στη βροχή και στο αεράκι. Μπορώ να ξεχωρίσω από την άκρη του δρόμου το χαρχάλεμα των ζώων στις πλαγιές. Βλέπω τις δροσοσταλίδες να γίνονται εκατοντάδες μικρά ουράνια τόξα κάθε φορά που τις βρίσκει ο ήλιος και τα αρμυρίκια να κουνιούνται συνοδεύοντας το κύμα που σκάει».