Από τότε που οι Ταλιμπάν κατέλαβαν το Αφγανιστάν, παραδίδοντας τη χώρα σε ένα άνευ προηγουμένου χάος, πέρασαν μπροστά από τις οθόνες μας πολλές εικόνες. Εικόνες που ράγισαν τις καρδιές μας και μας έκαναν να αναρωτηθούμε ενίοτε και τα αυτονόητα. Όπως είναι, για παράδειγμα, η ζωή. Το δικαίωμα στη ζωή. Ή το δικαίωμα στην επιλογή. Είδαμε ανθρώπους να στοιβάζονται σαν σακιά πατάτες σε ένα αεροπλάνο, διακυβεύοντας τα πάντα, για να γλυτώσουν από τον -κάθε είδους- θάνατο. Την ίδια στιγμή διαβάσαμε για τον καγκελάριο της Αυστρίας που έλεγε ότι δεν θα δεχτεί στη χώρα του κανέναν από αυτούς τους πρόσφυγες. Διαβάσαμε και για την Ευρώπη που ανησυχεί τα μέγιστα για μια ανεξέλεγκτη προσφυγική ροή από το Αφγανιστάν, επιδιώκοντας να δώσει οικονομική στήριξη σε όμορες του Αφγανιστάν χώρες, για να δεχθούν αυτές τους πρόσφυγες. Είναι εύλογες οι ποικίλες ανησυχίες. Δεν επιδιώκουμε να ισοπεδώσουμε τα πάντα. Όταν, όμως, ισοπεδώνεται ο ίδιος ο άνθρωπος, όλα τα άλλα τίθενται σε δεύτερη μοίρα.

Σκέφτηκα προσωπικά τι θα έκανα αν η μοίρα με γεννούσε γυναίκα σε μια χώρα όπως το Αφγανιστάν. Σκέφτηκα τι θα έκανε ο φίλος μου ο Χ που είναι γκέι και ζει σε ένα διαμέρισμα τώρα με τον φίλο του, κάπου στο κέντρο. Δεν μπόρεσα να απαντήσω. Η σκέψη από μόνη της με παρέλυσε.

Πριν από λίγες μέρες, πέρασε μια άλλους είδους εικόνα μπροστά στην οθόνη μου. Δείχνει μια αφγανική οικογένεια να καταφθάνει στο Βέλγιο. Το μικρό κορίτσι της οικογένειας είναι χαρούμενο. Χαμογελά. Φαίνεται να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Ένα μέλλον που πίσω στη χώρα του θα ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένο. Όχι από την ίδια. Η ίδια δεν θα είχε κανένα λόγο σε αυτό. Θα μπορούσε ίσως να φοιτά σε πανεπιστήμιο, αλλά όχι σε μικτές τάξεις. Αυτό διήγγειλε πρόσφατα το νέο καθεστώς των Ταλιμπάν.

«Οι Αφγανοί θα μπορούν να συνεχίσουν τις ανώτατες σπουδές τους τηρώντας τη σαρία (τον ισλαμικό νόμο), χωρίς να αναμιγνύονται οι γυναίκες με τους άνδρες», είπε ο υπουργός Αμπντούλ Μπάκι Χαζάνι. Τα κορίτσια θα σπουδάζουν ξεχωριστά από τα αγόρια και στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπως άλλωστε συνέβαινε μέχρι και σήμερα σε μεγάλο μέρος της συντηρητικής χώρας. Το κορίτσι της φωτογραφίας ευτυχώς θα σπουδάσει μαζί με άντρες συμφοιτητές και δεν θα έχει τον τρόμο ζωγραφισμένο στο βλέμμα του. Και η φωτογραφία αυτή θα είναι πάντα ο δικός μας νόμος πως για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, θα γκρεμίζουμε (και) ουρανούς.