Παρόλο που η ίδια δεν δηλώνει θεατρικός συγγραφέας και παρόλο που αρχικά το φαντάστηκε όλο αυτό σαν ένα σενάριο για ταινία, εντούτοις επίλεξε να «ζωντανέψει» την ίδια την ηρωίδα στο σήμερα, βάζοντάς την να αφηγείται η ίδια την ιστορία της μέσω ενός θεατρικού μονολόγου.

Το έργο «Το πάπλωμα» είναι βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία, η οποία διαδραματίζεται αρχές του 20ου αιώνα στην Κύπρο, με τη Μαρία, μια νεαρή κοπέλα από το χωριό Ανώγυρα με ταλέντο στο κέντημα, να δέχεται μια παραγγελία για να δημιουργήσει ένα πάπλωμα, με σμιλί, με αντάλλαγμα μια μεγάλη αμοιβή. Η νεαρή γυναίκα -με αυτό της το κατόρθωμα- βιώνει την αναγνώριση από τον περίγυρό της και μαζί με το πάπλωμα, κεντά με όνειρα το μέλλον της, χωρίς να γνωρίζει ότι η παραγγελία που δέχτηκε θα αλλάξει τη ζωή της για πάντα.

Πώς έφτασε σε σένα η ιστορία της Μαρίας Νεοφύτου, μια ιστορία που διαδραματίστηκε έναν αιώνα πριν;

Το 2016, στο πλαίσιο του «Θεατρικού Επισκεπτηρίου» που κάναμε με τον αγαπημένο μου συνάδελφο και πλέον φίλο Στέλιο Ανδρονίκου, επισκεφτήκαμε την κυρία Δόμνα, μια γυναίκα άνω των 90 ετών. Αφού της παρουσιάσαμε την παράστασή μας, μοιράστηκε μαζί μας ιστορίες της ζωής της και της οικογένειάς της. Μια από τις ιστορίες της ήταν κι αυτή της θείας της, Μαρίας Νεοφύτου.

Τι έχει αυτή η ιστορία που σε έπεισε ότι ίσως αξίζει να αναδειχθεί μέσω του θεάτρου;

Με το που άκουσα την ιστορία της συγκινήθηκα, ένιωσα συμπάθεια για αυτή τη γυναίκα που έζησε 100 χρόνια πριν από εμένα. Είναι μια ιστορία ανθρώπινη και διαχρονική πιστεύω. Αλλάζουν οι εποχές, ο τρόπος διαβίωσής μας, η ανάπτυξη της τεχνολογίας, όμως ο άνθρωπος δεν αλλάζει με τους γρήγορους ρυθμούς που αλλάζει ο κόσμος γύρω του. Οι χαρακτήρες είναι γνώριμοι. Η ηρωίδα μού θυμίζει κάθε άνθρωπο σε κάθε εποχή που μοχθεί και ονειρεύεται. Τα όνειρα και οι στόχοι μας είναι κινητήριος δύναμη για ζωή, για να προχωρήσουμε και να αντέξουμε. Τι γίνεται όμως όταν τα όνειρά μας πεθάνουν;

Ξεκινώντας να τη γράψεις, τι δυσκολίες αντιμετώπισες;

Το να γράψω τον μονόλογο ήταν το εύκολο μέρος, τώρα που το βλέπω από απόσταση, γιατί είχα την ιστορία χρόνια μέσα στο μυαλό μου και δούλευα αυτή την ιδέα νοητά. Όταν ξεκίνησα να το γράφω, η ιστορία κύλησε εύκολα. Το δύσκολο ήταν να πάρω την απόφαση να το γράψω. Μου φαινόταν τρελό, γιατί δεν είχα επιχειρήσει κάτι ανάλογο στο παρελθόν, δεν είμαι θεατρικός συγγραφέας, ούτε τώρα είμαι. Η ανάγκη να επικοινωνήσω στον κόσμο την ιστορία αυτή με ώθησε να γράψω.

Γιατί επέλεξες να το δώσεις ως μονόλογο;

Αν είχα τη δυνατότητα θα το έκανα ταινία. Όταν πρωτοάκουσα την ιστορία της έτσι το φαντάστηκα, σαν ένα ωραιότατο σενάριο για ταινία. Δύσκολο. Οπότε σκέφτηκα, τι μπορεί να γίνει αυτή η ιστορία, πώς μπορώ να την επικοινωνήσω; Και βέβαια μέσα από το θέατρο. Μόνο ως μονόλογο μπορούσα να το φανταστώ. Να ζωντανεύει η ηρωίδα στο σήμερα και να αφηγείται η ίδια την ιστορία της.

Και όταν τελικά έφτασες στο τέλος, πώς αισθάνθηκες; Ποια ήταν τα συναισθήματά σου βλέποντας το έργο τελειωμένο;

Αυτό που νιώθω καθ’ όλη τη διάρκεια όλη αυτής της διαδικασίας είναι δημιουργική και αυτό εμένα μου δίνει ζωή, με κάνει να ονειρεύομαι, να προχωρώ. Όταν το ολοκλήρωσα και πλέον είχα ένα κείμενο στα χέρια μου, σκέφτηκα πως έγινε η αρχή, υπήρχε μεγάλος δρόμος ακόμα μπροστά μου για να γίνει παράσταση και να φτάσει στον κόσμο.

Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που το μοιράστηκες και γιατί;

Ο πρώτος άνθρωπος που το μοιράστηκα είναι σίγουρα ο άντρας μου, ο άνθρωπός μου, ο καλύτερος μου φίλος που μοιράζομαι τα πάντα μαζί του.

Οι υπόλοιποι συντελεστές ποιοι είναι; Πώς προέκυψαν;

Νιώθω πολύ τυχερή γιατί όλοι οι συντελεστές είναι υπέροχοι στον τομέα τους και δοσμένοι στη δουλειά τους. Έχουμε πολύ όμορφη συνεργασία, με εμπνέουν και τους αγαπώ και ευχαριστώ που ήταν συνοδοιπόροι μου σε αυτό το ταξίδι. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει η Μαρία Κυριάκου. Τη Μαρία την εκτιμούσα πάντα και ως σκηνοθέτη και ως άνθρωπο και ήθελα να συνεργαστώ μαζί της. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους. Πρωτότυπη μουσική για την παράστασή μας έχει δημιουργήσει ο Δημήτης Σπύρου. Το σκηνικό- κοστούμι είναι μια δημιουργία της Αριάνας Μαρκουλίδου. Τον σχεδιασμό φωτισμού έχει αναλάβει ο Βασίλης Πετεινάρης. Βοηθός Παραγωγής είναι η Θέκλα Φλουρή.

Τι μπορείς να μας πεις για την ιστορία του έργου;

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει η ιστορία βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Μαρίας Νεοφύτου η οποία διαδραματίζεται αρχές του 20ου αιώνα στην Κύπρο. Η Μαρία, μια νεαρή κοπέλα από το χωριό Ανώγυρα, με ταλέντο στο κέντημα, δέχεται μια παραγγελία για να δημιουργήσει ένα πάπλωμα, με σμιλί, με μεγάλη αμοιβή. Η κοπέλα με αυτό της το κατόρθωμα βιώνει την αναγνώριση από τον περίγυρό της και μαζί με το πάπλωμα, κεντά με όνειρα το μέλλον της, χωρίς να γνωρίζει ότι η παραγγελία που δέχτηκε θα αλλάξει τη ζωή της για πάντα.

Ποια είναι τα στοιχεία του χαρακτήρα αυτής της γυναίκας που σε γοήτευσαν;

Αυτό που με γοήτευσε στην ηρωίδα είναι η αφοσίωση στην τέχνη της, η στοχοπροσήλωση στα όνειρά της. Διεκδίκησε μια καλύτερη ζωή, όχι μέσα από έναν γάμο, όπως προορίζονταν τότε οι γυναίκες, αλλά μέσα από τη δύναμη των δικών της μέσων, μέσα από την Τέχνη της. Ήθελε να πιάσει τη ζωή της στα χέρια της κυριολεκτικά και μεταφορικά. Επίσης, με συγκίνησε η ευστροφία της, η ευαισθησία και η αθωότητά της.

Έχεις κοινά στοιχεία με τη Μαρία;

Γνωρίζω την αφοσίωση και την προσήλωση που χρειάζεται η κάθε μορφής τέχνη, όταν ασχολείσαι με αυτήν. Η επιμονή της, το μεράκι και η εργατικότητά της μου θυμίζει εμένα. Ένιωσα, ακούγοντας την ιστορία της, πως την καταλαβαίνω. Μου θύμισε τη δική μου αθωότητα στα ξεκινήματά μου, που το μόνο που κουβαλάς είναι μια βαλίτσα όνειρα.

Μετά από τα τόσα χρόνια στο θέατρο και στην τηλεόραση, τι συμπέρασμα έχεις βγάλει; Τι χρειάζεται να κάνει ένας ηθοποιός για να εξελίσσεται;

Για να εξελίσσεται ο ηθοποιός πιστεύω πως πρέπει να δουλεύει τόσο την Τέχνη του όσο και τον εαυτό του ως άνθρωπος. Να ενημερώνεται, να διαβάζει, να έχει ανοιχτά τα μάτια του, τα αυτιά του, τον νου και τη ψυχή του στον κόσμο. Να δουλεύει τον χαρακτήρα του και το μέσα του. Στη δουλειά του να δοκιμάζεται σε πράγματα διαφορετικά. Να είναι ανοιχτός στο διαφορετικό. Να τολμά.

Ποια θεωρείς ως την πιο σημαντική δουλειά σου; Ποια δουλειά σε γέμιζε περισσότερο;

Κάθε φορά που καταπιάνομαι με κάτι είναι η πιο σημαντική δουλειά μου, δίνομαι, πορώνομαι, την αγαπώ. Τώρα, σε σχέση με το ποια θυμάμαι με νοσταλγία, αυτό το δείχνει ο χρόνος.

Απογοήτευση ένοιωσες καθόλου όλο αυτό το διάστημα;

Απογοήτευση πιστεύω θα νιώσεις, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Υπήρξαν σίγουρα στιγμές που απογοητεύτηκα από καταστάσεις, ανθρώπους, ίσως και από τον εαυτό μου. Όμως δεν τα παρατώ. Η απογοήτευση δεν είναι κάτι για το οποίο αξίζει να καθηλώνεσαι, νιώσε το και προχώρα.

Την περίοδο της καραντίνας πώς τη βίωσες, πέρα από τη συγγραφή του έργου;

Σίγουρα ήταν κάτι που θα θυμάμαι. Δεν μου είχε ξανασυμβεί η μόνη μου υποχρέωση να είναι να κάτσω στο σπίτι μου. Πέρασα ωραία, με το σύζυγό μου και τον σκύλο μου.

Τι είναι το θέατρο για σένα;

Θέατρο για μένα είναι να μοιράζομαι. Εμπειρίες, συναισθήματα, σκέψεις. Είναι τέχνη. Η κάθε μορφή τέχνης είναι επινόηση και επίτευγμα ανθρώπινο, και πηγάζει μέσα από τον άνθρωπο σαν ανάγκη, πέρα από τις βασικές ανάγκες επιβίωσης. Οι τέχνες αποτελούν σίγουρα έναν από τους λόγους που νιώθω περήφανη και θαυμάζω το ανθρώπινο είδος. Το θέατρο είναι η μαγική στιγμή που μοιράζομαι την τέχνη του θεάτρου, τη δεδομένη στιγμή, με τον δεδομένο αριθμό ατόμων, είτε ως ηθοποιός είτε ως θεατής.

*Όλες οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν στη CITY από τη Βαρβάρα Χριστοφή για τις ανάγκες της συνέντευξης.