Γράφει ο Κώστας Ρίκας


Στην αρχή είχε πλάκα. Όλα έχουν πλάκα στην αρχή. Ο νέος γκόμενος, το καινούργιο αυτοκίνητο, το νέο φρούτο γενικότερα. Με τον καιρό, όταν βαρεθεί και το τελευταίο κύτταρο του οργανισμού σου τις δηθενιές και τις παραξενιές, το πράγμα σοβαρεύει. Σε μια εποχή που μας έχει πήξει στα εναλλακτικά whatever, ο σπέσιαλτι καφές μπορεί να πρυτανεύσει στις συνειδήσεις ως ο απόλυτος βασιλιάς της πόλης.

Πρίγκιπές του, οι ειδήμονες, με προτίμηση αυτούς που πρώτοι έμαθαν την Τέχνη του. Με λίγα, και πολύ 80s λόγια, που αυτοί τον έφεραν «πρώτοι στην Κύπρο».

Σαν βγεις στον πηγαιμό για τους κόφι σπέσιαλιστς, και να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος, δεν θα ‘ναι. Γιατί άμα αυτό που σου σερβίρουν είναι δυο σταξιές cold brew, που θέλουν δυο αιωνιότητες και μία δεκαετία να γίνουν, μάλλον η επίσκεψη θα είναι σύντομη.

Στα της επίσκεψης, αφού το έφερε η κουβέντα, αξίζει να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στο ενδυματολογικό κομμάτι γιατί σπέσιαλτι κόφι με ρούχα ό,τι να ‘ναι, δεν θα πας να πιεις. Όχι, όχι. Έχεις να επιλέξεις μεταξύ μονόχρωμου t-shirt τύπου 90’s, πουκαμίσου με φοινικιές ή διαστημόπλοια ή ακανόνιστα magenta τριγωνάκια ή της πιτζάμας σου συνδυασμένης με ακριβά παπούτσια και καμιά αλυσίδα στον λαιμό. Γενικότερα, οτιδήποτε δεν δείχνει ότι έκανες ένα κομματάκι κόπο και ότι είσαι πολύ κουλ και ξηγημένος με τη ζωή. Παρόλα αυτά εσύ να σταθείς μπροστά απ’ το ερμάρι για μισή ώρα για να διαλέξεις πιτζάμα μην και φανείς stylish αχάπαρος.

Και με αυτή την ντυμένη-άντυτη παρουσία θα οδεύσεις προς την μπάρα (excusez-moi αν έχει άλλου τύπου ονομασία στo σπέσιαλτι ιδίωμα). Κι εκει, χώριατε του 'φρέντο εσπρέσο σκέτο', κάπου εκεί, αρχίζουν τα βασανιστήριά σου.

Με το πρώτο σκανάρισμα του χώρου είναι όλα εκεί, αραγμένα στον πίσω πάγκο. Τα περίεργα κουταλάκια πίσω απ’ το μπαρ, που δεν ξέρεις τι κάνει το καθένα και θέλεις έναν Ζαμπούνη και άλλους πέντε κονεσέρ να στα εξηγήσουν. Τα περίτεχνα μεταλλικά αξεσουάρ σε διάφορα σχήματα που ένας θεός και ο κόφι σπέσιαλιστ ξέρουν σε τι εξυπηρετούν και βεβαίως το χημείο. Το άρτια εξοπλισμένο χημείο, με τα επιστημονικών όψεων props, ξεδιπλώνεται μπροστά σου με κάθε λογής και σχήματος γυάλινα δοχεία που αργά, πολύ αργά, πάρα πολύ αργά, φτιάχνουν τον καφέ που θα πιεις σταγόνα-σταγόνα, κυριολεκτικά. Όχι, δεν είναι μάρκετινγκ ούτε ψυχολογικό τρικ για να μας πείσει ότι σε μια εποχή που όλα τρέχουν για να απολαύσεις το σπέσιαλ και να το ακριβοπληρώσεις θέλει κόπο. Μην είσαι πεζός/πεζή, το πεζό.

Ακολουθεί η πρώτη επαφή με τον κόφι σπέσιαλιστ, ειδήμονας αυτός στα χαρμάνια, τους συνδυασμούς τους, τις μεθόδους επεξεργασίας τους και το… μπλαζέ ύφος. Κι αυτό στην περίπτωση που δεν είσαι γρήγορος αρκετά στην παραγγελία (να ξέρεις τι θέλεις από τη ζωή και τον καφέ σου δηλαδή, χαλόου) ή ζήτησες ξερωγώ κανένα so 2010’ς freddo cappuccino, μπλιαχ. Σε αυτήν την περίπτωση, που εισπράξεις το ύφος το μπλαζέ, καλό είναι να ανταποδώσεις με ύφος κατόχου PhD στον Black Ivory ή τον Kopi Luwak (τους γκουγκλάραμε, μη νομίζεις) και να διορθώσεις το λάθος σου αμέσως. Διάλεξε κάτι γρήγορα, πολύ γρήγορα, από το ακαταλαβίστικο μενού, προσποιήσου ότι κατέχεις και μετά μην βγάλεις τσιμουδιά όταν ο καφές που παράγγειλες έχει μυρωδιά από βρόμικες μπότες και βανίλια μαδαγασκάρης. Κέρδισε βραβείο κάτι αυτός ο συνδυασμός, γιατί δεν το καταλαβαίνεις;

Θα ακολουθήσει το έπος των ερωταπαντήσεων του οποίου κάτι Chaser τρώνε την σκόνη του: “Μέγεθος;”, “Χαρμάνι;”, “Γάλα;”, “Ποιο γάλα;”, “Ποιος είμαι;”, “Πού πάω;”, “Τι κάνω;”. Με το που ολοκληρώσεις το ερωτηματολόγιο ρίχνεις και μια ματιά στα “γλυκά και αλμυρά” στον χώρο. Έχουν επιλεχθεί να βρίσκονται εκεί για σκοπούς pairing, γιατί it’s the capitalism, stupid, και σε βοηθούν να ολοκληρώσεις την εμπειρία. Πάρε ένα κατιτί με chia seeds, εναν συνδυασμό αβοκάντο-σοκολάτα πάνω σε ό,τι να ‘ναι ή τουλάχιστον ένα ξεπερασμένο και πάντοτε άγευστο red velvet. Ένα κάτι βρε παιδί μου, να δείξεις πυγμή και, το κυριότερο, να περάσει η -ατελείωτη- ώρα που απαιτείται για να φτιαχτεί ο σπέσιαλτι καφές σου.

Και κοίτα, με το που σου τον σερβίρουν μην ζητήσεις κανένα έξτρα παγάκι και γίνουμε ρεζίλι. Εννοείται ότι αλλοιώνει τη γεύση κι αν δεν ήξερες θα στο πει ο σπέσιαλτιστ μια κι έξω να το μάθεις. Κι αν περίμενες στην ουρά για κάτι τόσο σπέσιαλ, γιατί σερβίρισμα να κάτσεις να πιεις σαν άνθρωπος δεν παίζει πλέον στην εναλλακτική βερσιόν της ζωή μας, μην μουρμουρήσεις για την… τιμούλα. Αν δεν θες σωστό μέγεθος σωματιδίων και λεπτότητα στην άλεση, να πιεις καφέ στο σπίτι σου.

Πολύ ωραία, τώρα πήρες τον σπέσιαλτι και την βρομερή μπότα αβοκάντο στην καταπληκτική και ανεπανάληπτη τιμούλα των €12. Ώρα να κάτσεις να τα απολαύσεις σ’ ένα τραπεζάκι που χωράει μόνο ένα τασάκι και μισό πακέτο τσιγάρα. Τυχεροί όσοι δεν καπνίζουν, όχι μόνο επειδή θα χωρέσει το ποτήρι τους στο τραπεζάκι, όχι. Τυχεροί γιατί θα απολαύσουν την επίγευση των δύο σταξιών σπέσιαλτι όπως του πρέπει.

Με το που ρουφήξεις τον καφέ είναι ώρα να την κάνεις, αντιλαμβάνεσαι, εκτός κι αν είσαι εικοσάρης και δεν σε ενοχλεί η άβολη καρέκλα σε σχήμα ορθής γωνιάς που συνηθίζουν να επιλέγουν οι μπίζνες σπέσιαλιστς.

Κλείνοντας, για να μη φαίνεται ότι όλα τα κακά της ζωής μας τα προκαλούν συγκεκριμένοι καφετζήδες, σόρι για το γαλλικό, να τονίσουμε ότι για το καλαμάκι που λιώνει στα τρία δεύτερα δεν είναι των σπέσιαλτι πατέντα. Το διαθέτουν και οι απλοί καφετζήδες. Ξέρετε αυτοί που κάνουν ακόμα… φραπέ (αν είναι δυνατόν).