Γράφει ο Γιώργος Γρηγορίου (Κινέζος)


«Δεν μ’ αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό...»

Δύο μέρες μετά τη συναυλία του Θανάση στην Κύπρο, μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Τέσσερα χρόνια ήταν πολλά. Για διαφορετικούς λόγους για τον καθένας μας. Θέλω να τοποθετηθώ σε ένα σημείο όμως, όσο πιο ευγενικά μπορώ, αν και ίσως η τοποθέτησή μου φανεί σκληρή σε κάποιους.

Δυστυχώς, μετά τη συναυλία που περίμενα τέσσερα ολόκληρα χρόνια, ήρθα στην άβολη θέση να πρέπει να «δικαιολογήσω» κάποια πράγματα που θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα. Καθώς πετούσα στα σύννεφα μετά τη συναυλία και μετά την ευχαρίστηση που υποδέχτηκαν επιτέλους τα αυτιά μου και το πνεύμα μου, δυστυχώς η προσγείωση ήταν απότομη μετά από «γνώμες» που άκουσα για τη συναυλία. Σχόλια του τύπου «εγώ πλήρωσα να ακούσω τον Θανάση και τραγουδούν άλλοι», «τουλάχιστον τα καλά τραγούδια έπρεπε να τα πει ο ίδιος», «εν γίνεται να λαλεί 2 τραούθκια τζαι να κατεβαίνει» και άλλα πολλά τέτοιου είδους πικρόχολα, αλλά κυρίως ΑΣΤΟΧΑ σχόλια.

Φίλε ακροατή...

Ο Θανάσης δεν είναι για όλους… Και μάλλον δεν είναι για σένα που κάμνεις τούτα τα σχόλια. Καλό θα ήταν πριν έρθεις στη συναυλία και κυρίως πριν ξεκινήσεις να σχολιάζεις να ψάξεις λίγο τον καλλιτέχνη που πλήρωσες να πας να «ακούσεις»… Θα σου πω εγώ μερικά πράγματα για τον Θανάση, αλλά και για την κακή νοοτροπία που έχουμε εδώ στην Κύπρο.

Λοιπόν ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο Θανάσης δεν είναι μόνο ερμηνευτής. Είναι κυρίως τραγουδοποιός/συνθέτης/στιχουργός που έχει στο ενεργητικό του 13 δίσκους (μαζί με τις ζωντανές ηχογραφήσεις). Από όλους τους δίσκους μάντεψε σε πόσα τραγούδια δεν ακούς τη φωνή του Θανάση. Θα εκπλαγείς!!!

Δεν θα αναλύσω όλους τους δίσκους αναλυτικά, αλλά θα μιλήσω για μερικά τραγούδια που είχες παράπονο ότι στη συναυλία τα είπαν άλλοι, αλλά και για μερικά άλλα «σουξεδάκια» που δεν είπε. Λοιπόν, αρχίζω… «Τρία ρουμπαγιάτ» και το «Όνειρο» (Γιώργος Μιχαήλ), «Είχα τον κήπο της Εδέμ», «Ζητιανόξυλο», «Στην κοιλάδα των Τεμπών» (Σωκράτης Μάλαμας), «Αερικό», «Σαν παιδί» (Φώτης Σιώτας), «Μιλώ για σένα», «Έρημα κορμιά» (Μελίνα Κανά), «Η ουρά του αλόγου», «Το σκουλαρίκι» (Γιάννης Χαρούλης)...

Αυτά είναι δισκογραφημένα με αυτούς τους ερμηνευτές, ενώ σε live του Θανάση τα τραγούδησαν και διάφοροι άλλοι όπως οι Ματούλα Ζαμάνη, Μάρθα Φριντζήλα, Αλέξανδρος Κτιστάκης κ.ά… Bonus track!! Ακόμα και τον «Μαύρο γάτο» που λες ότι είναι του Βασίλη, ο Θανάσης τον έγραψε. Τα περισσότερα τραγούδια από αυτά που αναφέρονται πιο πάνω ακούστηκαν στη συναυλία. Πώς γίνεται λοιπόν, να παραπονιέσαι ότι ήρθες να ακούσεις τον Θανάση, αλλά 5 τραγούδια είπε; Είναι το ίδιο με το να πας σε μια παράσταση για τον Μότσαρτ και να φεύγεις δυσαρεστημένος γιατί δεν τραγούδησε ο Μότσαρτ!

Στο live στην Τεχνόπολη το «Μιλώ για σένα» από τη Ματούλα Ζαμάνη έχει 18 εκατομμύρια προβολές. Πριν από εκείνο το live δεν θα είχες καν ακουστά τη Ματούλα. Και φοβάμαι ότι αν ερχόταν στην Κύπρο πρώτα, θα είχε τον ίδιο χλευασμό και την ίδια κακή αντιμετώπιση από σένα με προχτές. Άσε που μάλλον δεν θα ήξερες καν ποιο είναι το «Μιλώ για σένα».

Φίλε, άκου ένα μυστικό. Όλη τη νύχτα Θανάση άκουγες. Άκουγες τις δημιουργίες του, τα τραγούδια του, τις ιστορίες του, τη μουσική του, τις ιδέες του, τη δουλειά του, τις ενορχηστρώσεις του. Ψάξε λίγο πιο βαθιά, ρε φίλε. Είναι κρίμα -και ντροπιαστικό ταυτόχρονα- να έχουμε αυτήν τη νοοτροπία ως λαός.

Η μουσική δεν είναι μόνο συνοδευτικό για το ποτό μας. Η μουσική δεν είναι μόνο τα «stories» κάτω από τις φωτοβολίδες. Εντάξει ωραία είναι και αυτά. Αλλά νομίζεις ότι ο Θανάσης ή ο κάθε Θανάσης γι’ αυτό έγραψε όλα αυτά που έγραψε; Για να μπεκροπίνουμε και μεθυσμένοι να παραπατάμε και να φωνάζουμε «όλα στραβά γινήκανε και όλα είναι ωραία»; Όχι, ρε φίλε… Σταμάτα να αντιμετωπίζεις την τέχνη με αυτόν τον τρόπο. Ή τουλάχιστον αφού αυτό είναι η μουσική για σένα απλά σταμάτα να κρίνεις και να σχολιάζεις αρνητικά για πράγματα που δεν γνωρίζεις. Γιατί ξεκινά ένα σπασμένο τηλέφωνο μεταξύ ανθρώπων που ήταν ή δεν ήταν παρόντες, που υποβιβάζει συναυλιάρες σαν την προχθεσινή.

ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΚΟ!!!! Έλα να ακούσεις τον «Πεχλιβάνη» σου, που σου τον είπε ο Κινέζος ή ο κάθε Κινέζος πριν από έναν μήνα που ήσουν μεθυσμένος η ώρα 3 το πρωί σε εκείνο το τάδε μαγαζί και επειδή ήσουν λιώμα άρεσέ σου, φκάλε το στόρυ σου με τη φωτοβολίδα σου να δείξεις ότι ήσουν τζιαμαί τζαι έζησές το, αλλά μεν έχεις άποψη για κάτι που δεν γνωρίζεις και κυρίως μεν τη μεταδώσεις σε άλλο κόσμο.

Λυπάμαι πάρα πολύ που έπρεπε να τοποθετηθώ γι’ αυτό το θέμα, ξέρω ότι κάποιοι θα πειραχτούν από αυτά που γράφω. Κάπως όμως, πρέπει να αλλάξει αυτή η νοοτροπία που έχουμε. Ο κόσμος απομακρύνεται από τις σκηνές και τις μπουάτ, ενώ η μουσική εδώ και καιρό σταματά να γίνεται τέχνη, επανάσταση και πολιτισμός. Και για όλα αυτά φταίει αυτή η γαμημένη η νοοτροπία μας. Η νοοτροπία του ποτού και των stories. Ίσως να φταίω κι εγώ, γιατί κι εγώ είμαι μέρος αυτής της νοοτροπίας. Αλλά η μουσική χαρίζει ευτυχία και άλλα πολλά ευχάριστα συναισθήματα τα οποία νιώθω μεγάλη ευλογία όταν τα μεταφέρω. Δεν είναι μόνο αυτά όμως. Ψάξε λίγο βαθιά. Καλό θα κάνεις!


«Ψυχή αδάμαστη, θεριό ανήμερο,
το απολιθωμένο φως να σε λογχίσει
κι απ’ το διάφανο το τραύμα το γλυκό
ένα σαμπάχ μακριά να φτερουγίσει...»

*Κεντρική Φωτογραφία: Τάνια Νεοκλέους