Το πρωί διαβάζαμε για την εκδίωξη ενός γκέι ζευγαριού από γνωστό κλαμπ της Λεμεσού. Νωρίτερα, είχαν διαπράξει το μέγα ατόπημα να φιληθούν στο στόμα και να «προκαλέσουν» μάλλον τα χρηστά ήθη. Είχαμε προς στιγμή -και κάπως αφελώς- σκεφτεί ότι πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό. Άλλωστε ζούμε σε μια ευρωπαϊκή χώρα με το ημερολόγιο να γράφει Σεπτέμβρης 2022. Λίγο αργότερα, όταν έφθασε στο μέιλ μας η ιστορία ενός γκέι ζευγαριού, πάλι από τη Λεμεσό, επιβεβαίωσε την αφέλεια της αρχικής μας σκέψης. Ταυτόχρονα μάς υπενθύμισε ότι υπάρχουν ακόμη πολλά χιλιόμετρα να διανυθούν μέχρι δύο άνθρωποι - ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου- να μπορούν να εκφράζουν ελεύθερα τον έρωτά τους χωρίς να χρειάζεται να απολογούνται ή να ντρέπονται.

Η ιστορία που λάβαμε στο μέιλ της CITY:

Γεια σας,

Στον απόηχο του περιστατικού που έγινε πρόσφατα σε γνωστό disco club της Λεμεσού, θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα ομοφοβικό περιστατικό που βίωσα εχθές το βράδυ, καθώς περπατούσα στους δρόμους της παλιάς πόλης, κρατώντας το χέρι ενός άλλου άντρα. Έτσι, για να θυμηθούμε λίγο ότι το να είσαι queer στην ευρωπαϊκή Κύπρο του 2022, θεωρείται ακόμα άξιο κοροϊδίας και χλευασμού.

Η νύχτα μας ξεκίνησε σε μπαρ της Λεμεσού, στο οποίο δεν δέχτηκα ποτέ διάκριση για τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό και όποτε τύχαινε να είμαι εκεί και να κρατώ το χέρι ενός άλλου άντρα, να του δίνω μια αγκαλιά ή ένα πεταχτό φιλί δεν είχα πρόβλημα, ούτε με το προσωπικό, ούτε με τους θαμώνες, όπως έγινε και χθες.

Φεύγοντας από το μπαρ αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στην παλιά πόλη και μιας και το ραντεβού μας είχε πάει καλά, αυθόρμητα μάς βγήκε να κρατήσουμε ο ένας το χέρι του άλλου καθώς περπατούσαμε.

Μετά από ούτε 5 λεπτά περπατήματος, σχεδόν 300-400 μέτρα μακριά από το μπαρ, στο οποίο ξέρεις ότι είσαι ασφαλής, ξέρεις ότι δεν θα δεχτείς διάκριση και ξέρεις ότι “It’s okay to be gay”, δεχτήκαμε την πρώτη ομοφοβική επίθεση.

Περνώντας μπροστά από δύο τύπους που κάθονταν σε ένα σκαλοπάτι, στην είσοδο κάποιου μαγαζιού μάλλον, φαίνεται πως η όψη δύο αντρών να κρατούν χέρια τούς «εξίταρε» τόσο πολύ, που ο ένας έκανε με τη γλώσσα του έναν αηδιαστικό ήχο «ρουφήγματος» και ο άλλος άρχισε να γελά.

Το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν θυμός, αλλά συγκρατήθηκα γιατί έχω συνηθίσει σε τέτοιου είδους (και χειρότερες) αντιδράσεις από άντρες που βλέπουν γκέι ζευγάρια στους δρόμους.

Έχουν την τάση να κάνουν ήχους γενικά οι cis στρέιτ άντρες όταν βλέπουν οτιδήποτε queer, από κορναρίσματα μέχρι και την εκφώνηση του φωνήεντου “ΕΕΕ…!”, μάλλον για να πουν κάποιο ομοφοβικό τσαττιστό; Ποιος ξέρει.

Τέλος πάντων, με το παιδί καταλήξαμε τελικά στο πάρκινγκ του Μόλου, μετά τα μεσάνυχτα, όταν είναι σχεδόν άδειο, γιατί έτσι είναι, αν είσαι γκέι ζευγάρι, τα φιλιά σου τείνουν να γίνονται στα κρυφά, σε σκοτεινά μέρη που δεν είναι εύκολο να δεχθείς κάποια ομοφοβική επίθεση. Έτσι μάς επιτρέπει η κοινωνία να αγαπούμε. Εκεί, στο σχεδόν άδειο πάρκινγκ του Μόλου, ανταλλάξαμε μια αγκαλιά και ένα φιλί, για να κλείσουμε τη νύχτα μας όπως αρμόζει σε κάθε ωραίο ραντεβού. Δυστυχώς όμως, για άλλη μια φορά, κάποιος ενοχλήθηκε από τον έρωτά μας. Καθώς φιλιόμασταν μια αντρική φωνή αποφάσισε να αναφωνήσει το γνωστό πλέον «ΕΕΕ…!», που τώρα που το σκέφτομαι μάλλον είναι μικρογραφία του «Εεε πούστη!». Αρχικά το αγνοήσαμε αλλά το εν λόγω άτομο είχε την (τεράστια) ανάγκη να μάς δείξει ότι το φιλί μας τον ενοχλούσε, ασχέτως ότι δεν ξέραμε πού βρισκόταν και πώς μάς είδε.

Το πιο στενάχωρο από όλα ήταν η αντίδρασή μας. Απλώς φύγαμε, μπήκαμε μέσα στο αμάξι μου και πήγα το παιδί στο δικό του αμάξι, γιατί προφανώς δεν ξέρεις τι σε περιμένει μετά από μια τέτοια αντίδραση, συνήθως όμως -και το λέω από προσωπική εμπειρία- κάποιος φεύγει τραυματισμένος, είτε σωματικά, είτε ψυχολογικά.

Έτσι λοιπόν, στον απόηχο του περιστατικού στο κλαμπ της Λεμεσού, θέλω να μάθει ο κόσμος πως όχι μόνο εμείς, αλλά (σίγουρα) και το ζευγάρι που εκδιώχθηκε από το κλαμπ επειδή φιλήθηκε υπό τους ήχους της disco, όπως και πολλά άλλα ζευγάρια, δεν θα σταματήσουμε ποτέ να φιλιόμαστε, δεν θα σταματήσουμε ποτέ να αγκαλιαζόμαστε και δεν θα σταματήσουμε ποτέ να αγαπάμε. Και όσα επιθετικά φωνήεντα και να μάς πείτε και όσες κόρνες και να μάς κορνάρετε, η αγάπη μας θα είναι πάντα πιο δυνατή από το μίσος σας.