Κανένας αριθμός δεν μας ορίζει. Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να μάς ορίζει ή να επηρεάζει τη ζωή μας. Ο αριθμός των κιλών μας, των χρόνων ζωής μας και ούτω καθεξής θα έπρεπε να ήταν ένας απλός αριθμός στη μεγάλη λίστα των αριθμών. Και τίποτα παραπάνω. Ωστόσο, ζούμε σε κοινωνίες που άνθρωποι κρίνονται λόγω των κιλών ή της ηλικίας του και ενίοτε περιθωριοποιούνται ή απορρίπτονται εξαιτίας αυτών. Ζούμε σε κοινωνίες που οι «αριθμοί» μας πρέπει να προστατεύονται βάσει νόμου. Προφανώς δεν θα έπρεπε να ήταν αναγκαία η εν λόγω θεσμοθέτηση γιατί κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε, για παράδειγμα, να κρίνεται ακατάλληλος για μια δουλειά επειδή έχει παραπάνω κιλά ή να πληρώνεται λιγότερα εξαιτίας ακριβώς αυτού.

«Μπαίνοντας σε μια συνέντευξη για δουλειά ως παχύσαρκη, είμαι ήδη σε μειονεκτική θέση», δήλωσε η Βικτώρια Έιμπραχαμ, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των παχύσαρκων ατόμων. «Ξέρω ότι όποια και αν είναι τα προσόντα μου, το βάρος μου είναι ένα μειονέκτημα», προσθέτει.

Η πόλη της Νέας Υόρκης ψήφισε λοιπόν, την Πέμπτη ένα νομοσχέδιο που απαγορεύει τις διακρίσεις λόγω βάρους, συμμετέχοντας σε ένα αυξανόμενο κίνημα στις ΗΠΑ για να καταστεί το βάρος ενός ατόμου ως προστατευόμενο χαρακτηριστικό ισότιμο με τη φυλή και το φύλο. Το εν λόγω νομοσχέδιο καθιστά παράνομες τις διακρίσεις λόγω ύψους και βάρους στη στέγαση, την απασχόληση και τα δημόσια καταλύματα.

«Ξέρω ότι τουλάχιστον όταν βρω δουλειά, αν αντιμετωπίζω αυτές τις διακρίσεις, έχω κάποιον να με στηρίζει. Έχω την υποστήριξη της κυβέρνησης, έχω νομική προστασία εκεί που δεν υπήρχε πριν», δήλωσε η Βικτώρια Έιμπραχαμ.

Περισσότερο από το 40% των Αμερικανών ενηλίκων θεωρούνται παχύσαρκοι και μελέτες δείχνουν ότι το στίγμα του βάρους είναι διάχυτο. Η προκατάληψη μπορεί να επιφέρει έντονο κόστος, όπως χαμηλότερους μισθούς, και επηρεάζει ιδίως για τις γυναίκες – και ακόμη περισσότερο τις έγχρωμες γυναίκες.

Μάλιστα, οι γυναίκες που θεωρούνται παχύσαρκες κέρδιζαν 5,25 δολάρια λιγότερα ανά ώρα από τις γυναίκες που θεωρούνται φυσιολογικού βάρους, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου Βάντερμπιλτ. Οι διακρίσεις με βάση το βάρος είναι επίσης συγκρίσιμες με τα επίπεδα των φυλετικών διακρίσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες, σύμφωνα με το American Journal of Public Health.

Ο δημοτικός σύμβουλος Shaun Abreu δήλωσε ότι οι διακρίσεις λόγω βάρους είναι «ένα σιωπηλό φορτίο που οι άνθρωποι έπρεπε να κουβαλήσουν».

Κατά τη διάρκεια των δημόσιων ακροάσεων, οι υποστηρικτές ανέφεραν δυσκολίες στην αναζήτηση θέσεων σε εστιατόρια και θέατρα, την απόρριψη από ιδιοκτήτες σπιτιών και τη σύγκρουση με τα όρια βάρους στο πρόγραμμα κοινής χρήσης ποδηλάτων της πόλης.

Ο δημοτικός σύμβουλος Abreu, ο οποίος υποστήριξε το νομοσχέδιο, δήλωσε ότι ευαισθητοποιήθηκε περισσότερο για το θέμα όταν πήρε πάνω από 18 κιλά κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού και είδε μια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετώπιζαν. Είπε ότι η έλλειψη προστασίας είχε ενισχύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι.

«Γίνονται διακρίσεις εις βάρος τους, χωρίς να έχουν δικαίωμα προσφυγής και η κοινωνία λέει ότι αυτό είναι απολύτως εντάξει» είπε.

Το μέτρο αναμένεται να υπογραφεί σε νόμο από τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης αργότερα αυτόν τον μήνα. Η προσπάθεια έτυχε ευρείας υποστήριξης, καθώς πέρασε με 44-5, παρά τον σκεπτικισμό ορισμένων κύκλων.

Μόνο έξι άλλες πόλεις και μία πολιτεία έχουν παρόμοιους νόμους που προστατεύουν τους Αμερικανούς από τις διακρίσεις λόγω ύψους και βάρους: Το Μπινγκχάμτον της Νέας Υόρκης, το Μάντισον του Ουισκόνσιν, η Ουρμπάνα του Ιλινόις, η Ουάσινγκτον, το Σαν Φρανσίσκο και η Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνιας και το Μίσιγκαν.