Τι είναι τούτο το πράμα ρε παιδί μου στη Λεμεσό που ακούγαμε συνέχεια τζαι τελικά ήρτεν τζαι ήβρεν μας τζαι εμάς!

Είναι 6 χρόνια που λέτε που μένουμε σε ένα διαμέρισμα τζαι ο καλός μας σπιτονοικοκύρης από 700 ευρώ που το ενοικιάσαμε, ήρτε μετά από 2 χρόνια και μας το έκαμε 750 ευρώ. Ένα δυάρι, μεγάλο, πολλά καλή περιοχή, αλλά και πολύ παλιό επίσης και με διάφορα ελαττώματα. Εσιωπήσαμε και εδεχτήκαμε την αύξηση, γιατί είπαν μας είναι και δικαιολογημένη. Να σημειωθεί ότι πολλά πράματα που ηθέλαν επισκευή έκαμνέν τα όλα ο σύζυγος γιατί δεν ήθελε να ενοχλούμε τον σπιτονοικοκύρη. Εδώ που τα λέμε, έλεέν μου και ο σύζυγος μέχρι να του πούμε, να φέρει κάποιον και να έρτει τζείνος ο κάποιος, έκαμνέν τα 10 φορές ο ίδιος.

Οπότε που λέτε για την αύξηση των 50 ευρώ, να κάμω μια παρένθεση. Ήταν τότε με τον covid τζαι έστειλέν μας μήνυμα να μας πει ότι εν πολλά ευχαριστημένος από εμάς (ε, γιατί να μεν είναι; Έμβασμα το ενοίκιο πρώτη του μήνα και κανένας δεν τον ενοχλεί), τζαι είπε μας τζιόλας ελπίζω να είσαστε καλά τζαι να μην σας επηρέασε τούτο ούλο με την πανδημία τζαι αν θέλετε να συνεχίσουμε με τους ίδιους όρους. Και του είπαμε και εμείς ότι είμαστε οκ δεν αρρωστήσαμε μεν, αλλά δυστυχώς όμως επηρέασέν μας η πανδημία αλλιώς, αφού εγώ είχα απολυθεί από τη δουλειά μου, αλλά να μην ανησυχεί και ότι θα τα βολεύαμε κάπως, θα έβρισκα ξανά δουλειά. Τζαι η απάντησή του ήταν «Οκ τότε να κάμουμε συμβόλαιο για ακόμα δύο χρόνια, αλλά τον δεύτερο χρόνο να κάμουμε και μια αύξηση των 50 ευρώ!».

Σαν να τζαι εν είπαμε ποττέ το ότι απολύθηκα. Εν το άκουσε, εν το έλαβε υπόψη τίποτε.

Εσιωπήσαμε και είπαμε οκ. Εψάξαμε αν ήταν οκ αύξηση τζαι είπαν μας όλοι εν οκ τζαι εσιωπήσαμε.

Τζαι ερχόμαστε τωρά, δύο χρόνια μετά, (6 χρόνια σύνολο σε αυτό το διαμέρισμα), όπου ο «αγαπητός» μας ιδιοκτήτης, έστειλέ μας, που λέτε, ένα βράδυ η ώρα 10 τη νύχτα, ένα μήνυμα που έλεγε: «Μου είπατε αν θα σας κάμω αύξηση να σας το πω και σας λέω ότι θα γίνει με τη λήξη του συμβολαίου σας και επίσης σκέφτομαι και να το πουλήσω το διαμέρισμα».

Έτσι ξερά. Η ώρα 10 τη νύχτα.

Έπιασα τον τηλέφωνο. Αγαπημένε μου, μα δηλαδή πάρε μας ένα τηλέφωνο, ανθρώποι είμαστε τζαι πες μας τι θέλεις να μας πεις. Στέλνεις μας μήνυμα έτσι ώρα να μας αναστατώσεις; Τζαι λέει μου μεν αγχώνεσαι τζαι εν τζαι ξέρω αν θα το πουλήσω, ε τζαι εν οι κτηματομεσίτες οι γνωστοί μου που μου εβάλαν την ιδέα γιατί τωρά παν ούλλα πολλά ακριβά!

Παιθκιά είπε μου τούτο το πράμα! Αν είναι δυνατόν! Α, τζαι είπε μου μεν ανησυχείς εν τζαι να το πουλήσω από τη μια μέρα στην άλλη, θα σας πω να ξέρετε.

Ε, θενκ γου ρε, που μας εσκέφτηκες.

Ε τζαι για να έχουμε καλό ρώτημα, του είπα εγώ, τι είναι η αύξηση που ζητάς; Απλά το έγραψες για αύξηση, αλλά δεν έγραψες πόσα. Και μου απάντησε το θεϊκό ότι θα πάει στους κτηματομεσίτες φίλους του να του πουν και θα μας ενημερώσει.

Τζαι τότε είπα, τα μαντάτα εν θαν καλά. Άμαν θα πάει να του πουν, θα έρτει με ένα ποσό που δεν θα είναι λογικό. Ακούαμε γυρώ μας τι γίνεται στη Λεμεσούπολη, την όμορφη την εξωτική.

Κάποιοι γνωστοί μας από 800 ευρώ, έκαμέν τους ενοίκιο 1400 ευρώ και κάποιοι άλλοι από 700 έκαμέν τους το 1300. Δεν υπερβάλλω, δεν είναι ψέμα, είναι αλήθκεια.

Εμάς όμως επειδή μας συμπαθεί, επανήλθε μετά από περίπου ένα 10ήμερο και μας είπε κανονικά θα έπρεπε να σας το βάλω 1300-1400 ευρώ, αλλά το πιο χαμηλό που μπορώ να πάω είναι 1250 ευρώ! Και είναι και χαριστικά που σας το βάζω τόσα, γιατί είστε πολύ οκ μέχρι τώρα!!!

Επιάσαμέν τον τηλέφωνο. Εν το πίστευκα τούτο που εγίνετουν, αλλά έπρεπε να τον καλάρουμε λλίο. Κύριε μου μεν μας το κάμνεις τούτο. Ψάχνουμε να φύγουμε, να αγοράσουμε (όντως μπήκαμε στη διαδικασία γιατί εν επήαιννε άλλο με τα ενοίκια). Καταλαβαίνουμε απόλυτα ότι θέλεις τζαι εσύ να προχωρήσεις τζαι θέλεις να βγάλεις τα λεφτά σου τζαι καλά κάμνεις. Αλλά κάμε μας μια λογική αύξηση τζαι άφησέ μας να μείνουμε δαμαί μέχρι να βρούμε κάτι και θα φύγουμε, αλλά καταλαβαίνεις ότι είναι σχεδόν 50% αύξηση. Κατάλαβε μας, μια οικογένεια με ένα μικρό μωρό (όπως και εσείς, γιατί έτσι ένει, μιλούμε για ένα νεαρό ζευγάρι με ένα μικρό μωρό τζαι τούτοι).

Τζαι η απάντηση, παιθκιά μου, ήταν ότι εθύμωσεν τζαι είπε μας, εγώ έχασα 7 χιλιάδες ευρώ ως τωρά γιατί το ενοίκιο που σας είχα για δύο χρόνια ήταν γελοίο. Απλά γελοία φτηνό! ! ! ! ! !

Δηλαδή, έκατσεν τζαι υπολόγισε πόσα θα έφκαλε αν μας το έβαλλε διπλάσια σχεδόν το ενοίκιο τόσο καιρό; Εκατάλαβα καλά;

Τζαι εκλείσαμε χωρίς να καταλήξουμε κάπου τζαι έστειλέ μας ξανά μήνυμα τζαι είπε μας, παιδιά μόλις λήξει το συμβόλαιό σας το ενοίκιο θα είναι στα 1250 ευρώ τζαι ό,τι θέλετε. Θέλετε συμβόλαιο 3 μήνες, 6 μήνες; Ό,τι θέλετε. Αλλά το ενοίκιο θα είναι τούτο.

Ρε παιθκιά να σας πω κάτι; Εν ξέρω σε ποιον να απευθυνθώ. Αλήθκεια. Γιατί εν υπάρχει έλεγχος; Γιατί κάμνει ο οποιοσδήποτε ό,τι θέλει; Γιατί; Γιατί να εν τόσον άδικο για κάποιους τζαι κάποιοι επειδή έχουν ένα διαμέρισμα, σπίτι, κάτι, κάμνουν ό,τι θέλουν; Θέλω να σημειώσω ότι ρωτήσαμε παντού και δικηγόρους αν δικαιούται να κάμει τούτην την αύξηση και μας είπαν βέβαια δικαιούται γιατί λέει αν έχουν αυξηθεί τα ενοίκια στη γύρω περιοχή, έχει κάθε δικαίωμα να αυξήσει και αυτός όσο θέλει το ενοίκιό του. Ανάθεμα τζαι αν το διαμέρισμα είναι 800 χρονών και τρύπα ή καινούργιο ή οτιδήποτε άλλο.

Πίσω στην κουβέντα μας όμως. Εσκέφτουμουν γιατί μας έβαλε σε τούτη τη θέση τωρά ένας τύπος. Γιατί; Γιατί να αναγκαστώ τωρά να αγχώνουμαι; Επανηκοβληθήκαμε. Αγχωθήκαμε. Δουλεύκουμε μια ζωή τζαι εν μπορούμε να σκεφτούμε για ένα δάνειο τζαι μάλλον θα καταλήξουμε να φύγουμε που την πόλη που εκάμαμε τη ζωή μας ως τωρά, οι δουλειές μας εν δαμαί, το μωρό πάει σχολείο δαμαί, γιατί τα λεφτά για να μείνεις σε τούτη την πόλη εν πολλά.

Ήθελα να ήξερα, ούλλοι που μεινίσκουν Λεμεσό δουλεύκουν τζαι πιάνουν σιηλιάδες;

Γιατί όμως; Που εν το κράτος και η βοήθεια; Η στήριξη στον πολίτη τούτου του τόπου;

Εν υπάρχει γιατί πολύ απλά ο τόπος δεν είναι για εμάς, αλλά για άλλους τζιαι σίγουρα όσους πιάνουν μερικές χιλιάδες τον μήνα τζαι σόρρι που το λέω, αλλά στη Λεμεσό έτσι είναι τζαι νιώθεις το καλά, καλά στο πετσί σου.

Εννά μου πεις εσύ τι κάμνεις τζιαμέ; Ε δαμαί ήβραμε τις δουλειές μας, αλλά δυστυχώς εμάς έννεν των χιλιάδων. Ναι. Είμαστε που τους λλίους αλόπως.

Είμαι πολλά λυπημένη, αγχωμένη, απογοητευμένη γιατί έννεν τόσον απλό. Εν έχουμε ούτε περιουσίες, ούτε πλούσιους γονείς να μας «κανονίσουν». Έχουμε οικονομίες, θα τις χρεωθούμε τζαι θα έβρουμε κάτι, ελπίζω, καλό να πάμε να μείνουμε. Το θέμα είναι μέχρι τότε εν θα ζούμε τη ζωή μας γιατί ένας τύπος αποφάσισε να μας συμπεριφερτεί έτσι απαίσια;