Τον έλεγαν Ανισούρ Ραχμάν. Ήταν 19 ετών. Έφτασε από το Μπαγκλαντές στην Κύπρο αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Τα ξημερώματα της 10ης Απριλίου πήδηξε από τον 5ο όροφο πολυκατοικίας στη Λεμεσό για να μη συλληφθεί από την αστυνομία (μας), η οποία εισέβαλε στο διαμέρισμα όπου διέμενε μαζί με άλλους μετανάστες. Η (αξημέρωτη) έφοδος της Υπηρεσίας Αλλοδαπών και Μετανάστευσης έγινε «στο πλαίσιο εντοπισμού ατόμων που διαμένουν παράνομα στην Κύπρο» αν και ο τρόπος και η νομιμότητά της τίθενται εν αμφιβόλω και διερευνώνται.

Τον έλεγαν Ανισούρ Ραχμάν. Ήταν μόλις 19 ετών. Έφυγε από τη χώρα του κυνηγημένος για να πεθάνει κυνηγημένος στη δική μας χώρα. Και αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να αισθανόμαστε υπερήφανοι. Γιατί όταν ο φόβος της (όποιας) στολής και των (όποιων) νόμων ξεπερνά το έμφυτο ένστικτο της επιβίωσης, σημαίνει ότι οι «νόμοι» μας έχουν αποτύχει παταγωδώς.

Ο ζωγράφος Γιώργος Γαβριήλ, γνωστός για τις κοινωνικές του ευαισθησίες, έφτιαξε ένα σκίτσο ως ελάχιστο φόρο τιμής σε ένα παιδί που τόλμησε να ονειρευτεί ένα πιο όμορφο αύριο, αλλά τα όνειρά του διεκόπησαν βίαια – όπως και το νήμα της «μικρής» ζωής του.

Είναι χρέος να μην ξεχνάμε. Τον Ανισούρ. Τον κάθε Ανισούρ.