«Ποτέ ίσως κανείς δεν ήταν έτοιμος / καμιά φορά αν θες να βρεις τον δρόμο σου / πρέπει τουλάχιστον να έχεις βγει στον δρόμο», τραγουδά ο Παύλος Παυλίδης (Μπρανκαλεόνε). Από το Σάββατο, 18 Μαΐου, όταν μιλήσαμε με τον Josh Cavallo, αυτοί οι στίχοι δε λεν να ξεκολλήσουν από το μυαλό μου και δεν ξέρω τι συμπαντικά τερτίπια «παίζουν», όμως, καλύτερη «πάσα» γι’ αυτήν τη συνέντευξη δεν θα μπορούσα να είχα ζητήσει.

Ποιος είναι ο Josh Cavallo; Πεζά, θα σου ανέφερα το επάγγελμά του, που είναι ποδοσφαιριστής (και μάλιστα εξαιρετικός). Σ’ έναν ιδεατό κόσμο θα ήταν αχρείαστο να σου πω πως είναι gay, αλλά επειδή ο κόσμος μας δεν είναι ιδεατός –πόρρω απέχει– θαρρώ πως πρέπει να το τονίσουμε. Πιο αρμοστό, λοιπόν, μου φαίνεται να τον συστήσουμε σαν αυτόν που κάνει τη διαφορά του. Ένας «μιτσής» που στα 18 (και κάτι) του πήρε συνειδητή απόφαση πως δεν θέλει να ζήσει μια ζωή στο ψέμα, και έγινε ο πρώτος εν ενεργεία ποδοσφαιριστής που έκανε coming out παγκοσμίως. Παραμένει, 3 χρόνια μετά, ο μόνος ανοικτά gay ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται σε ομάδα πρώτης κατηγορίας.

Ο Josh δεν είχε παραδείγματα, ούτε κατεύθυνση για το τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Δεν τον ένοιαξε, δεν περίμενε καμία κοινωνία να είναι έτοιμη. Ο Josh έκανε και κάνει τη διαφορά του κι αν αναρωτιέσαι αν η δράση του έχει κάποιο αντίκτυπο, η απάντησή σου βρίσκεται στο γεγονός πως εσύ, αυτήν τη στιγμή διαβάζεις αυτήν τη συνέντευξη. Κι αν έψαχνες σήμερα κάπου να στηριχθείς, πάρε 5 λεπτά και κάνε τον κόπο να τη διαβάσεις. Θαύμασε το θάρρος που χρειάστηκε για να κάνει ό,τι έκανε στην κοινωνία του ποδοσφαίρου και πάρε την απόφαση να φτιάξεις μια δική σου κοινωνία στην οποία θα ζεις ελεύθερος, χωρίς να παίζεις κρυφτό. Κι αν σ’ έχουν κάνει να πιστέψεις πως είσαι «χαλασμένος» επειδή δεν είσαι σαν κι αυτούς, δεν είσαι. Μπορείς να είσαι ομοφυλόφιλος ΚΑΙ να σ’ αρέσει το ποδόσφαιρο. Μπορείς να είσαι ομοφυλόφιλος ΚΑΙ να ονειρεύεσαι να γίνεις ποδοσφαιριστής, όπως ο Josh Cavallo που το ‘πε και το ‘κανε – τιμή μας να σε φιλοξενούμε στη CITY FREE PRESS, Josh.

Δώσε μας μια «εικόνα» για εσένα. Πώς μεγάλωσες, πώς «ερωτεύτηκες» το ποδόσφαιρο, πώς συνειδητοποίησες τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό…

Ξεκίνησα πολύ αργά, ήμουν πόσο, 13 ½ ετών; Έχω έναν αδελφό και έναν ξάδελφο και παίζαμε ποδόσφαιρο το καλοκαίρι στο σπίτι των παππούδων μας. Ήταν πολύ διασκεδαστικό, το απολάμβανα! Στα 16 μου, υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο στην Αυστραλία, αλλά στα 19 μου, ο προπονητής της ομάδας που έπαιζα τότε, δεν με συμπαθούσε. Είπε ότι δεν επρόκειτο ποτέ να γίνω ποδοσφαιριστής... Στεναχωρήθηκα γιατί είχα «επενδύσει» το μέλλον μου πλήρως στο ποδόσφαιρο. Εκείνη την εποχή, έπαιζα επίσης, για την Εθνική και ο προπονητής εκεί πήγε στην Adelaide United. Με ρώτησε αν ήθελα να ενταχθώ στην ομάδα και το έκανα. Στο τέλος εκείνης της σεζόν, κέρδισα το βραβείο του καλύτερου νέου παίκτη της ομάδας. Τότε συνειδητοποίησα ότι ήθελα να κάνω coming out - ήθελα να είμαι αυτός που είμαι.


Τι έκανε αυτήν τη στιγμή, ΤΗ στιγμή;

Ήμουν εκεί, έπαιρνα αυτό το βραβείο... Ήταν όνειρό μου να το πάρω, αλλά δεν μπορούσα να το γιορτάσω με τους ανθρώπους που αγαπούσα περισσότερο, επειδή δεν ήμουν ειλικρινής απέναντί τους. Δεν ήξεραν ποιος ήμουν, δεν ήξεραν τον πραγματικό Josh… Και αντί να το απολαύσω, έγινε αυτή η θλιβερή στιγμή όπου έκλαιγα μέχρι να κοιμηθώ, ήταν φρικτό. Γι’ αυτό έγινε σημείο αναφοράς μου. Αν δεν μπορούσα να παίξω ποδόσφαιρο και να είμαι αυτός που είμαι, θα ήμουν πιο ευτυχισμένος αν έκανα κάτι άλλο και να ήμουν αληθινός στον εαυτό μου. Έκανα coming out στην οικογένειά μου και στη συνέχεια μίλησα στον προπονητή μου – του είπα: «Αυτό θέλω να κάνω, αυτός είμαι».


Πώς αντέδρασε;

Ήταν καταπληκτικός. Ήταν πραγματικά απίστευτος... Ήταν τρελό· το μέγεθος της πίεσης που ένιωθα να φεύγει από πάνω μου μόνο και μόνο επειδή ένα άτομο του αθλήματος γνώριζε... Έλεγα: «Τι θα γινόταν αν το ήξεραν οι συμπαίκτες μου, ο σύλλογός μου, η οικογένειά μου;». Ο προπονητής μου με ρώτησε: «Πώς θέλεις να το κάνεις αυτό;» και στη συνέχεια το ανακοινώσαμε στους συμπαίκτες μου. Έκλαιγαν όλοι στα αποδυτήρια, ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή! Όλοι με αγκάλιασαν, με δέχθηκαν και απλώς μου είπαν ότι πληγώθηκαν μόνο επειδή ένιωθα ότι δεν μπορούσα να το κάνω νωρίτερα και ότι δεν ένιωθαν ότι γνώριζαν τον πραγματικό Josh – επειδή έπρεπε να «προσποιούμαι» συνέχεια.


Αυτό έκανες;

Ναι, 24/7. Με την οικογένειά μου, με τους φίλους μου... Και δεν ήταν μόνο στο γήπεδο, ήταν παντού. Πηγαίναμε για μεσημεριανό γεύμα ή δείπνο, ή απλώς κάναμε παρέα ο ένας στο σπίτι του άλλου, και πάντα έπρεπε να λέω ψέματα και να επινοώ ιστορίες. Και δεν μπορούσα απλώς να το σταματήσω, ήταν κάτι το μόνιμο. Το ένα ψέμα μετά το άλλο. Είναι ανακουφιστικό που πλέον δεν ασχολούμαι με αυτό.

Πώς άλλαξε τη ζωή σου το coming out;

Με άλλαξε θετικά, δραματικά, και είχε επίσης τεράστιο αντίκτυπο στο να ανεβάσω την αγωνιστική μου απόδοση! Τώρα μπορώ να συγκεντρωθώ πλήρως στο ποδόσφαιρο και να μην ανησυχώ για το αν θα σκαρφιστώ ιστορίες για να τις πω σε κάποιον. Ο προπονητής μου πάντα μού λέει πόσο έχει βελτιωθεί το παιχνίδι μου μετά το coming out... Και μακάρι οι άνθρωποι του αθλητισμού, οι ποδοσφαιριστές, να είχαν βιώσει πώς το να είσαι ο εαυτός σου μπορεί να σε «ενδυναμώσει» και να ενισχύσει την απόδοσή σου γιατί προφανώς, δεν χρειάζεται να ζεις πια σε ένα κουτί.

Είμαι πια ο εαυτός μου και κάνω αυτό που αγαπώ, αλλά η επίδραση που είχε το coming out μου παγκοσμίως, το να βλέπω μέσα από τις πλατφόρμες μου πώς μπορεί να βοηθήσει άλλους σε άλλες καταστάσεις... με κάνει ευτυχισμένο και με κινητοποιεί! Το να ξέρω ότι το δικό μου coming out βοηθάει ανθρώπους που ένιωθαν «παγιδευμένοι» είτε στο σχολείο είτε στους χώρους εργασίας ακόμη και στις ίδιές τους τις οικογένειες κι έχουν τώρα μια ιστορία που δεν διαφέρει από το δικό τους «ταξίδι» είναι σημαντικό – εγώ δεν το είχα αυτό μεγαλώνοντας και νιώθω φανταστικά που τώρα το έχουν άλλοι.

Πώς ήταν, πώς ήσουν, μεγαλώνοντας;

Δεν είχα κάποιον στον αθλητισμό, στο ποδόσφαιρο, τον οποίο να θαύμαζα και να έλεγα: «Θα ακολουθήσω τον δρόμο του – θέλω να είμαι ομοφυλόφιλος ΚΑΙ να συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο». Δεν είχα αυτό το σημείο αναφοράς και χαίρομαι που μπορώ να γίνω εγώ το σημείο αναφοράς τώρα. Το coming out... «περπατούσα» και «περπατώ» σε ένα άγνωστο μονοπάτι, χωρίς να ξέρω τι θα συμβεί. Θα ήθελαν οι άνθρωποι να με… ξεφορτωθούν; Θα μπορούσα ακόμα να παίζω; Αλλά κοιτάξτε τη ζωή που μπορώ να ζήσω τώρα, πώς μπορώ να «περπατήσω το μονοπάτι της ελευθερίας» και να μην χρειάζεται να προσποιούμαι συνέχεια.


Υποθέτω ότι μαζί με τα θετικά, υπάρχουν και πολλές αντιδράσεις και αρνητικά σχόλια.

Σίγουρα, αρχικά προφανώς στο διαδίκτυο – λαμβάνεις πολύ μίσος, τείνει να είναι περίπου 200 με 300 μηνύματα θανάτου την ημέρα, αλλά και σε παιχνίδια που είχα εκείνη τη σεζόν, όπου υπήρχαν ομοφοβικά συνθήματα, εκφοβισμός και ομοφοβικά πράγματα που συνέβαιναν γύρω μου, εξαιτίας του coming out μου. Στην αρχή, με επηρέασε, ειδικά προσωπικά. Αλλά δεν με νοιάζει πια αυτό, όχι όταν βλέπω τη θετική επίδραση που είχα στην κοινότητα, στα παιδιά, στους ηλικιωμένους, στους ανθρώπους, τους οποίους η δράση μου βοηθάει στην ημέρα τους ή στη ζωή τους. Για κάθε απειλή θανάτου, θα λάβω πιθανώς και 50πλάσια μηνύματα στήριξης. Αυτό δεν αντισταθμίζει το μίσος; Κοίτα, δυστυχώς, στο ποδόσφαιρο, υπάρχει πολύ μίσος και υπάρχουν χώρες που είναι τεράστιες ποδοσφαιρικά, οι οποίες όμως δεν υποστηρίζουν ανοιχτά ή ενεργά τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που «χακάρουν» το άθλημα- και οι ποδοσφαιριστές, οι αθλητές που ζουν και δραστηριοποιούνται σε αυτές τις χώρες, έχουν σοβαρό πρόβλημα να «επεξεργαστούν» τα πράγματα στη ζωή και να είναι ο εαυτός τους. Δεν μπορούν να βρουν υποστήριξη. Εγώ ναι, είχα σκαμπανεβάσματα, αλλά στο τέλος της ημέρας, η ιστορία μου είναι ένα παράδειγμα και ένα σημείο εκκίνησης για να δείξω στους ανθρώπους του αθλητισμού ότι δεν χρειάζεται απαραίτητα να «μπεις στο κουτί» και να είσαι ένα άτομο που δεν είσαι. Μπορείς να είσαι αυτός που είσαι και να συνεχίσεις να παίζεις το άθλημα που αγαπάς.

Τα τελευταία χρόνια, έχεις έναν πιο ενεργό ρόλο, μιλώντας πολλές φορές για τα ζητήματα των ΛΟΑΤΚΙΑ+ και τα ανθρώπινα δικαιώματα της κοινότητας.

Όταν οι άνθρωποι μοιράζονταν τις εμπειρίες τους μαζί μου, άρχισα να μαθαίνω ότι σε άλλες χώρες, δεν έχουν ένα άτομο σαν εμένα, και προσπαθούν να κάνουν coming out, αλλά φυσικά δεν μπορούν λόγω της εθνικότητάς τους και του τόπου διαμονής τους – είμαι πολύ τυχερός που ζω στην Αυστραλία, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι καθόλου θέμα τύχης. Θα έπρεπε να είναι τρόπος ζωής. Σκέφτομαι όλα τα μηνύματα και τους ανθρώπους που ζητάνε βοήθεια, φοβούμενοι για τη ζωή τους, φοβούμενοι μήπως τους επιβληθεί η θανατική ποινή, και αυτά τα μηνύματα μού ραγίζουν την καρδιά… Και είναι χιλιάδες και χιλιάδες και χιλιάδες. Τι θα γινόταν αν ήμουν εγώ σε αυτήν την κατάσταση; Τι θα γινόταν αν ήσουν εσύ σε αυτήν την κατάσταση; Να μην μπορείς να είσαι ο εαυτός σου επειδή ανησυχείς μήπως σε σκοτώσουν! Γι' αυτό αισθάνομαι ότι έχω τον τρόπο και τα μέσα να πω μια διαφορετική ιστορία, μια ισχυρή πλατφόρμα για τους ανθρώπους που αγωνίζονται, και ελπίζω ότι αυτό θα οδηγήσει σε αυξανόμενη εκπροσώπησή της σε όλο τον κόσμο.


Σε μέρη όπως η Μέση Ανατολή, τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα δυσκολεύονται, και όχι μόνο στον αθλητισμό. Αλλά εδώ, στην Ευρώπη, κανένα από τα πέντε κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα δεν έχει λάβει σοβαρά μέτρα για την υποστήριξη της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας. Μια ομάδα παικτών στην Bundesliga φέρεται να σχεδιάζει να κάνει coming out μέσα στον επόμενο μήνα, αλλά...

Αλλά το έχω ακούσει αυτό ένα εκατομμύριο φορές! Κοίτα, στην Αυστραλία, δημιουργήσαμε μια δράση που ονομάζεται «Pride route», διεξάγεται μια φορά τον χρόνο και δεν αφορά μόνο το άθλημα. Οι άνθρωποι έρχονται στο γήπεδο με σημαίες ουράνιου τόξου, οι άνθρωποι μιλούν για τα θέματα της κοινότητας συνεχώς και με συνέπεια και τα παιδιά περπατούν μαζί μας σ’ έναν χώρο που το μίσος δεν έχει θέση. Όταν έκανα coming out όλοι ήταν πολύ θετικοί στον κόσμο του ποδοσφαίρου - και στην Premier League, φορούσαν ακόμη και pride περιβραχιόνια. Το αγκάλιασαν, κι αρχικά υπήρχαν πολλοί σύμμαχοι. Ο Jordan Henderson ήταν σύμμαχος, σωστά; Αλλά όταν πραγματικά σε χρειαζόμαστε και εσύ λες πως «θα βοηθήσουμε, είμαστε μαζί σας» αλλά φιλοξενείς το Παγκόσμιο Κύπελλο σε μια χώρα όπως το Κατάρ και πας κιόλας κι αγωνίζεσαι εκεί για ένα τρόπαιο... Δεν είσαι πραγματικά σύμμαχος, έτσι δεν είναι; Κοίτα, είναι τρελό το πόσο πολύ έχει εξελιχθεί το παιχνίδι μέσα στο διάστημα που έκανα coming out, αλλά υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος να διανύσουμε.

Πράγματι, στην Αυστραλία, έχετε τώρα αυτόν τον ασφαλή χώρο. Γιατί οι ΛΟΑΤΚΙΑ+ παίκτες στην Ευρώπη δεν κάνουν αυτό το βήμα; Τι τους κρατάει πίσω;

Ο καθένας κάνει το δικό του ταξίδι και μπορώ να μιλήσω μόνο για την εμπειρία μου. Κάποιοι είναι έτοιμοι να κάνουν coming out αύριο, άλλοι θα είναι σε έναν μήνα από σήμερα και κάποιοι ποδοσφαιριστές δεν θέλουν να το κάνουν καθόλου. Μπορώ μόνο να είμαι τα αυτιά τους και να τους δείξω πόσο όμορφο κι απίστευτο είναι πραγματικά.


Αυτός ο Ιούνιος σηματοδοτεί τη 10η επέτειο του Cyprus Pride. Τι συμβουλή θα έδινες σε κάθε άνθρωπο, ειδικά σε αυτούς που αγαπούν το άθλημά τους;

Εσύ ελέγχεις τη ζωή σου, το πεπρωμένο σου και το πώς θέλεις να ζήσεις και μην αφήνεις τον εξωτερικό «θόρυβο» να σε εκτροχιάσει από τον δρόμο που θέλεις να ακολουθήσεις. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα λέει κάτι αρνητικό για σένα και πάντα κάποιος θα λέει κάτι που θα σε μειώνει, αλλά είναι στο χέρι σου αν θέλεις να το αφήσεις να σε επηρεάσει ή όχι. Αν άκουγα όλα τα αρνητικά πράγματα που έχουν να πουν οι άνθρωποι για μένα, δεν θα έκανα αυτό που κάνω σήμερα. Γι' αυτό, να είσαι ο εαυτός σου και να μην αφήνεις κανέναν να σε εμποδίζει να γίνεις αυτό που θέλεις.