Σημείωση: Το πιο κάτω κείμενο αποτελείται από φράσεις που θα μπορούσαν να ήταν παράγραφοι και από παραγράφους που θα μπορούσαν να ήταν κείμενα, κι αυτά πάλι βιβλία. Κι αντίθετα. Θα δείξει.

Μετάβαση από κρίση πανικού σε κρίση άγχους 101, μέρος Α: Νιώθεις πως πεθαίνεις, μα συνειδητοποιείς πως μάλλον θα ζήσεις άρα αυτό που βιώνεις είναι μια κατάσταση που ξέρεις τι είναι, ξέρεις τι την προκάλεσε μα αισθάνεσαι άοπλος απέναντί της. Και μένεις σ’ αυτήν. Και θες να τελειώσει. Θες απλώς να τελειώσει, μ’ αυτή συνεχίζει· λες και έχει αποκοπεί το μυαλό σου από το σώμα σου, λες κι έχουν αποσυνδεθεί. Μέχρι να τη «δαμάσεις», συνεχίζεις να σκέφτεσαι ακραία πράγματα και προσπαθείς να «κοροϊδέψεις» την προσοχή σου εστιάζοντας σε καθετί άσχετο, γιατί δεν θες να νιώθεις πως πεθαίνεις πια.

*

Μετάβαση από κρίση πανικού σε κρίση άγχους 101, μέρος Β: Κι αν δεν την τερματίσεις, αισθάνεσαι πως τελικά η κρίση σε κέρδισε κι έχει δημιουργήσει τα σωματικά προβλήματα που φοβάσαι. Εκεί χρειάζεσαι έναν Πάρη να μείνει στην γραμμή για εσένα, για να πας 100 μέτρα παραπάνω. Μια Κωνσταντίνα να σου κρατάει συντροφιά στο σπίκερ για να εκτροχιάσει και να ξεγελάσει τις σκέψεις σου. Τη φωνή μιας Ελισάβετ να σου θυμίζει πως είναι σημαντικό να εξασκήσεις τη συνειδητότητα εκείνη την ώρα και να βρεις τρόπο να κατεβάσεις τους παλμούς σου, να κατευνάσεις τη «φωτιά». Μέχρι να βγεις από το σκοτεινό, μικρό δωμάτιο γεμάτο καπνούς που έχει μπει ο αγοραφοβικός εαυτός σου και να φτάσεις, απλώνοντας στο χέρι σου, στο φάρμακο. Άρα αν μου ξαναπείς πως: «έχεις anxiety, χαχα στο έλεγα κι εγώ, τι χρειάζεσαι την ψυχοθεραπεία» πολύ πιθανόν να μην ξαναμιλήσουμε γιατί, απλώς όχι.

*

Κάποτε ήταν τρέντι να είσαι τρέντι. Νομίζω πως όχι πια.

*

Κι αν σε λεν ανυπόμονο, βιαστικό κι ανώριμο κάθε φορά που φεύγεις, κάνε πως δεν ακούς. Ο καλύτερος οδηγός θέλει πάντα να οδηγεί το πιο γρήγορο αμάξι. Έτσι παίζεται το παιγνίδι, αμίγκο.

*

Όσο χοτ κι αν είναι ο άλλος, άμα συναγωνίζεται στη σύνταξη μιας πρότασης έναν 12χρονο, τι να τον κάνεις; Σπίτι έχεις, όχι βιτρίνα. Άλλο να σου «πετάξει» ένα «κάνω ισομετρικές ασκήσεις». Εκεί λες «ΟΚ, να μια λέξη με βαθμό δυσκολίας». Έπειτα τεστάρεις, μπορεί να ξέρει και κάνα επίρρημα ή ακόμη καλύτερα, και τη διάφορα του παρακειμένου με τον υπερσυντέλικο· ε, εκεί ανάβεις, εκεί κλείνεις το φως και δίνεις πόνο.

*

Έχω κόψει το κρέας, το τσιγάρο και τις ειδήσεις, γενικά έχω κόψει ό,τι τοξικό· αλλάζοντας κανάλι πέφτοντας σε εισαγωγή δελτίου σκέφτηκα πως: «να γιατί τις έκοψα, γιατί πάντα ξεκινούν με μουσική που είναι διασταύρωση ταινίας θρίλερ και «Lord of the rings» στην κορύφωσή της αγωνίας. Και αποφεύγω να τρομάζω και να αγωνιώ πια.

*

Μικρός θυμάμαι με συνέπαιρνε η ιδέα τού να γίνω αθλητικογράφος – μάλιστα άκουγα με τις ώρες μεταδόσεις αγώνων, αναλύσεις, στατιστικά... Ήταν η ίδια περίοδος που αντάλλαζα, με την αδερφή μου, τ’ αυτοκινητάκια μου για τις κούκλες της. Μου φαινόταν αλλοπρόσαλλο, δεν ήξερα άλλον αθλητικογράφο που να έπαιζε με κούκλες. Κι αν το έλεγα θα εισέπραττα μια απάντηση τύπου «μα πού εξανακούστηκε»; Σωστά. Δε ξανακούστηκε.

*

Αρα λες να ήρθε η ώρα να ακουστεί; Να συνεννοηθούμε για το τι είναι – και για το τι δεν είναι – αντιπροσώπευση; Να δώσουμε το μικρόφωνο στις μειοψηφίες της πλειοψηφίας και να δούμε πώς θα το πάμε από τούδε και στο εξής;

*

*

Το να θες να ξαναζήσεις το παρελθόν είναι σαν να θες να φας ξαναζεσταμένο φαγητό και να έχεις την ίδια ικανοποίηση. Πώς θα γίνει με τον παράγοντα «έκπληξη» να έχει χαθεί, άρα με τα υλικά, αν δεν έχουν σαπίσει, να έχουν τουλάχιστον μουχλιάσει;

*

Α, και που ‘σαι. Δεν σου φταίει ο άλλος που δεν τον βρήκες όπως τον άφησες. Αυτός καλά το πήγε, φταις εσύ, που γύρισες πίσω μόνο και μόνο για να μη σου πάρει άλλος το πιάτο κι όχι επειδή σου αρέσει όντως ένα φαγητό, όσες φορές κι αν το ξαναζεστάνεις.

*

Έρευνα του ευρωβαρόμετρου δείχνει πως, παρά την αύξηση των τιμών, ο Κύπριος είναι ευχαριστημένος με τη ζωή του. Μου φάνηκε πως η διαπίστωση πως κανείς είναι ικανοποιημένος βάσει τσέπης και μόνο δεν είχε ειδικό βάρος και πως ήταν κάπως ακραία, χωρίς μέτρο. Περίεργο, για βαρόμετρο. Σίγουρα δεν συντείνει με τις δικές μου διαπιστώσεις, από τη δική μου συναναστροφή με Κύπριους. Ποιος ξέρει, μπορεί και να είμαι λάθος.

*

Βλέπω ντοκιμαντέρ για τη μεταπολίτευση, αυτό του Παπαχελά, δεν θυμάμαι τώρα κι ακριβώς τον τίτλο. Σ’ ένα στιγμιότυπο, η οδύρουσα Δήμητρα Λιάνη κλαίει σπαρακτικά πάνω από το φέρετρο του Παπανδρέου. Στο βάθος, ήσυχη και μαυροφορούσα η Μαργαρίτα ενώ η κάμερα κάνει κοντινό στο άψυχο πρόσωπο του Ανδρέα. Κι αναρωτιέμαι: τι έχουμε ζήσει και κυρίως, πώς έχουμε επιβιώσει - κι όλα αυτά, σε εποχές που τα παιδάκια τρώγανε ΚΑΙ ζάχαρη, ΚΑΙ γλουτένη.

*

Έχουμε πήξει στο σεβίτσε.

**άνω τέλεια**

Γ.Χ.Μ.Π.