«Αν στη φόρμα για το claim βάλω το ποσό που σε χρέωσα, επειδή είναι πιο χαμηλό απ’ όσο χρεώνουν οι υπόλοιποι συνάδερφοι, πιθανόν να έχω πρόβλημα με τον ιατρικό σύλλογο. Χαλώ την πιάτσα» μου είπε η Λ. και χαμογέλασε.
Αυτά είναι. Βρέθηκε ένας άνθρωπος, ένας γιατρός που κάνει σωστά τη δουλειά του, που είναι εύθικτος και ευαισθητοποιημένος και αμέσως να τον φάνε.
Δεν θα σου το κρύψω. Δεν τους έχω σε εκτίμηση τους γιατρούς -τους περισσότερους από αυτούς. Με τα χάπια δε, τις αντιβιώσεις και όλα τα υπόλοιπα «θαυματουργά» που κυκλοφορούν στην αγορά, ακόμα χειρότερη η σχέση μου.
Και αυτή η αντιπάθεια, η αποστροφή σε κάποιες περιπτώσεις, δεν προκύπτει ούτε τυχαία ούτε από τη μια μέρα στην άλλη.
Η στάση κάποιων από αυτούς δεν σου αφήνει το περιθώριο να τους αντιμετωπίζεις κάπως διαφορετικά.
Υποτίθεται πως υπάρχουν για να βοηθάνε τους ανθρώπους -και τα ζώα σε κάποιες περιπτώσεις. Υποτίθεται πως έχουν δώσει ένα όρκο. Υποτίθεται πως ασκούν ένα ιερό λειτούργημα…
«Να έρθεις αύριο για εγχείρηση. Έχεις κάκωση μηνίσκου. Μην το καθυστερήσεις». Μετά τον πρώτο πανικό είπα να πάρω και μια δεύτερη άποψη. «Δεν είναι τίποτε γιε μου» είπε ο δεύτερος ορθοπεδικός. «Μια μικρή φλεγμονή είναι. Να γυμνάσεις το πόδι σου και να πάρεις για μερικές μέρες αυτό το αντιφλεγμονώδες». Όντως, δεν ήταν τίποτα. Κι αν εγώ άκουγα τον πρώτο χασάπη;
Τι άλλο να θυμηθώ; Την επισκληρίδιο που είχε βάλει η γυναίκα μου η οποία μετά τη γέννηση της μικρής και για μέρες υπέφερε φρικτά από πόνους, με τον αναισθησιολόγο να κάνει την πάπια; Την εντελώς αψυχολόγητη «ημερομηνία λήξης» που έδωσε ένας άλλος γιατρός σε ένα γνωστό μου καρκινοπαθή, ο οποίος άνθρωπος -κτύπα ξύλο- είναι μια χαρά; Την περίπτωση με τη μάνα μιας φίλης που πήγε στις Πρώτες Βοήθειες με πόνο στο στήθος, την έστειλαν να πάει σπίτι της και «έμεινε» στον καναπέ; Τα τηλεφωνήματα που κάναμε στους κτηνίατρους Κυριακή βράδι για ένα κτυπημένο σκυλάκι που υπέφερε από τους πόνους και την άρνηση όλων να βοηθήσουν, προφασιζόμενοι διάφορα κωλύματα; Ή τον αδερφό μου που μεταφέρθηκε στο Γενικό μετά από τροχαίο και έπειτα από κόντρα ακτινογραφίες και μαγνητικές τομογραφίες του είπαν πως το φούσκωμα στο γόνατό του δεν ήταν τίποτα, ενώ τελικά είχε κομμένους συνδέσμους και χρειάστηκε εγχείρηση και πολύμηνη αποθεραπεία;
Πότε ένας γιατρός παραδέχτηκε το λάθος του; Πάντα φταίει ή ο ασθενής ή, σε μεμονωμένες περιπτώσεις, ο Θεός που βιάστηκε να μας πάρει κοντά του…
Και να ‘ταν μόνο οι λάθος προβλέψεις-διαγνώσεις; Τις «ψυχολογία καμία» γνωματεύσεις-διαγνώσεις-συμβουλές-απόψεις που τις βάζεις. Εμένα αυτό είναι που μου την σπάει περισσότερο. Καλά ρε φίλε, τόσα χρόνια σπουδής και δεν σας κάνουν ένα course ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο; Δεν σας λένε πώς να συμπεριφέρεστε στον πελάτη (ασθενή ήθελα να πω) για να μην του βιάζετε κι άλλο την ήδη πεσμένη ψυχολογία; Ή από μόνοι σας, δεν μπορείτε να μπείτε έστω για λίγο στα παπούτσια αυτού του ανθρώπου και να σκεφτείτε τι ΔΕΝ θα έπρεπε να ακούσετε εσείς αν ήσασταν στην θέση του; Δεν είπα να πείτε ψέματα ή να του δίνετε ψεύτικες ελπίδες, δεν είναι όμως όλα στατιστικές και αριθμοί όπως εσείς θέλετε να πιστεύετε.
Επειδή οι 7, οι 8, ακόμα και οι 9 στους δέκα που είχαν αυτό που έχω εγώ πέθαναν, ενδεχομένως γιατί κάποιος άλλος συνάδελφός σας φρόντισε να τους πει τα ίδια που λέτε και σε μένα, με αποτέλεσμα να κάνουν αυθυποβολή και με μαθηματική ακρίβεια να φύγουν στη μέρα που τους ορίσατε, δε σημαίνει κιόλας ότι αυτός είναι ο κανόνας. Είναι και οι άλλοι που δεν σας άκουσαν, η μειοψηφία που γλύτωσε. Γιατί προσπαθείς να με πείσεις ότι θα πρέπει να «πάθω» ότι και οι πολλοί. Γιατί δεν κάνεις έρευνα να δεις πως τα κατάφερε η μειοψηφία, αφού οι άνθρωποι είναι εν ζωή και να δουλέψουμε πάνω σε αυτή τη βάση;
«Λαμπρό» παράδειγμα ο Βρετανός δρ Ρίτσαρντ Σμιθ ο οποίος δεν είχε τι να κάνει και θεώρησε σωστό να μοιραστεί μαζί μας την ηλίθια όπως και να το δεις άποψή του ότι «ο καρκίνος είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεθάνεις».
«Σε σχέση με τον ξαφνικό θάνατο ή με την άνοια και το Αλτσχάιμερ, ο καρκίνος επιτρέπει στους ασθενείς να προετοιμαστούν για το τέλος της ζωής τους» λέει ο τύπος.
«Μπορείς να πεις ‘αντίο’, να προβληματιστείς σχετικά με τη ζωή σου, να αφήσεις κάποια τελευταία μηνύματα, ακόμα και να επισκεφτείς κάποια σημαντικά για σένα μέρη, να ακούσεις ξανά αγαπημένα σου τραγούδια, να διαβάσεις αγαπημένους ποιητές, και να προετοιμαστείς, ανάλογα με τα πιστεύω σου, να συναντήσεις τον δημιουργό σου ή να απολαύσεις την αιώνια λήθη.
Ας μείνουμε μακριά από υπεραισιόδοξους ογκολόγους και ας σταματήσουμε να ξοδεύουμε δισεκατομμύρια προσπαθώντας να θεραπεύσουμε τον καρκίνο, που ίσως μας οδηγήσουν σε έναν πολύ πιο φρικιαστικό θάνατο» καταλήγει.
Πόσο μα πόσο άκυρος είσαι; Πρώτο, δεν μπορείς να προκαθορίζεις την κατάληξη που θα έχει μια ασθένεια, από τη στιγμή που πολλοί καρκινοπαθείς κατάφεραν να θεραπευτούν. Δεύτερο, δεν μπορείς να ρίχνεις ψυχολογικά τους ανθρώπους που παλεύουν με τον καρκίνο αυτή τη στιγμή που μιλάμε, όταν μάλιστα ξέρουμε πως η καλή ψυχολογία είναι «φάρμακο» πολύ καλύτερο από κάθε χημειοθεραπεία. Τρίτο, ανάμεσα σε αυτούς που μάχονται είναι και πολλά μικρά παιδάκια άρα το επιχείρημα ότι δήθεν θα έχεις χρόνο για απολογισμούς, ταξίδια και άλλες αμπελοφιλοσοφίες είναι εντελώς άτοπο. Τελικά, εκτός τη μ@$@&ι@ που δεν έχει όρια σε τούτο τον κόσμο φαίνεται πως, σε κάποιες περιπτώσεις, και η ηττοπάθεια είναι ατέρμονη.
Άρα, έχουμε τους γιατρούς που μας λένε ότι ο καρκίνος δεν θεραπεύεται, έχουμε αυτούς που λένε ότι είναι ιάσιμος μέσω της συμβατικής ιατρικής και δη της χημειοθεραπείας, αλλά και τους γιατρούς που λένε πως θεραπεύεται, συνήθως με εναλλακτικές θεραπείες. Τους τελευταίους, φυσικά, τους αμφισβητούν, τους πολεμούν, τους αποβάλλουν από συλλόγους και τους θέτουν στο περιθώριο.
Ότι κι αν γίνεται όμως, ο κόσμος εξελίσσεται και το κριτήριό μας γίνεται όλο και πιο αλάθητο. Τσαρλατάνοι και φιλοχρήματοι υπάρχουν εκατέρωθεν. Το θέμα είναι να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τους καλούς από τους σκάρτους. Γιατί μη νομίζεις ότι όποιος έχει ένα πτυχίο είναι κατ’ ανάγκη και καλός. Αυτό μπορεί να ίσχυε παλιά, όταν ο κόσμος κρεμόταν από τα χείλη του κάθε γιατρού, καταπίνοντας αμάσητη την κάθε συμβουλή και το κάθε χάπι που του συνταγογραφούσε, μόνο και μόνο επειδή φορούσε μια στολή. Πλέον αυτό δεν ισχύει.
Είσαι καλός γιατρός; Απόδειξέ το!
Μια απλή απόδοση της έννοιας καλός γιατρός θα μπορούσε να είναι η εξής:
Καλός γιατρός είναι αυτός που θα σε ακούσει με προσοχή, θα σε προσεγγίσει με σωστή ψυχολογία, θα προσπαθήσει να βρει το πρόβλημά σου, να σου βρει λύση, να σε χρεώσει λογικά και συνεπώς, να σε κερδίσει. Αν ρωτήσεις πάντως ένα παιδάκι της πρώτης Δημοτικού, είμαι σίγουρος, αυτό θα σου απαντήσει.
Δεν τα ισοπεδώνω όλα, εννοείται, και είμαι σίγουρος πως καλοί γιατροί υπάρχουν πολλοί. Απλώς φαίνεται πως όσοι κακοί είναι εκεί έξω, έτυχαν σε μένα, σε φίλους, συγγενείς και γνωστούς. Αλλά είπαμε, δεν φταίει ο γιατρός. Εμείς και σε μεμονωμένες περιπτώσεις ο Θεός…