Η κεντρική φωτογραφία είναι από τη θεατρική παράσταση «True West» του Sam Shepard.

Μικρός, δεν θυμάται να είχε τις δραστηριότητες που είχαν τα υπόλοιπα παιδία της ηλικίας του. Το μόνο που συγκράτησε στη μνήμη του είναι που ανέβαζε παραστάσεις στο πάρκο της γειτονιάς του με φίλους, υποδυόμενος διάφορους ρόλους.

Μεγαλώνοντας, έφυγε για Νέα Υόρκη με σκοπό να σπουδάσει αυτό που πάντα ήθελε, αλλά και για να ζήσει το όνειρο του. Εκεί έζησε για δέκα ολόκληρα χρόνια, αλλά μετά η μοίρα τον έφερε πίσω στα πάτρια εδάφη.

Κάνοντας μια κουβέντα μαζί του, με αφορμή τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη νέα σειρά «Καταιγίδα» του ΣΙΓΜΑ, διαπίστωσα πως όντως είχε δίκαιο ένας φίλος που έλεγε πως οι ηθοποιοί είναι ενδιαφέροντες άνθρωποι.

Είμαστε γελοίοι όταν δεχόμαστε να βλέπουμε στην τηλεόραση το κέρατο, αλλά όχι ένα γκέι φιλί

Πως προέκυψε να ασχοληθείς με την υποκριτική και γιατί επέλεξες τη Νέα Υόρκη για τις σπουδές σου;

Από μικρή ηλικία έβλεπα αμερικάνικο κινηματογράφο, πολλές ταινίες, βιντεοκασέτες και στον ελεύθερο μου χρόνο, ανέβαζα με τους φίλους μου παραστάσεις στο πάρκο της γειτονιάς. Πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός, ήταν το μόνο πράγμα που ήθελα πραγματικά να κάνω. Ίσως να το ήθελα τόσο πολύ, επειδή η υποκριτική μού έδινε την ευκαιρία να μεταμορφωθώ σε κάτι άλλο και να βρεθώ σε καταστάσεις που μπορεί στην πραγματική μου ζωή να μην είχα τη δυνατότητα. Ο λόγος που επέλεξα την Νέα Υόρκη για τις σπουδές μου, είναι επειδή είχα επιρροή από τον πατέρα μου, ο οποίος έζησε για ένα μικρό χρονικό διάστημα εκεί και η μουσική παιδεία, αλλά και η κουλτούρα που μου μετάδιδε ήταν αμερικάνικη. Ζούσα στην Κύπρο μεν, αλλά ποθούσα να ζήσω όλα αυτά τα πράγματα που μου παρουσίαζε ο πατέρας μου για την Αμερική. Ήξερα πάντα πως θα σπούδαζα εκεί, ήταν το όνειρο μου και κάτι αυτονόητο για μένα.

Θεωρείς ότι ένας Κύπριος που σπουδάζει υποκριτική στο εξωτερικό, έστω στην Ελλάδα, έχει καλύτερη αντιμετώπιση από τα εδώ κανάλια, τα εδώ θέατρα και γενικότερα τους εδώ θεατράνθρωπους; Σας βλέπουν με άλλο μάτι;

Όχι δεν θεωρώ πως μας βλέπουν διαφορετικά. Όταν ήμουν στο εξωτερικό σνόμπαρα την Κύπρο για την παραγωγή που υπήρχε και δεν σκόπευα να επιστρέψω. Η ζωή όμως, μου άλλαξε τα σχέδια και μέσα σε ένα βράδυ πήρα τα απαραίτητα και επέστρεψα γιατί είχε αρρωστήσει ο πατέρας μου. Όταν ήρθα όμως δεν έμεινα άπραγος, έκανα αρκετές δουλειές και οι άνθρωποι του χώρου με προσγείωσαν. Την πρώτη χρονιά που μπήκα στον ΘΟΚ, δούλευαν εκεί «τεράστιοι» ηθοποιοί όπως ο Σταυρός Λούρας, η Αννίτα Σαντοριναίου, ο Ανδρέας Τσουρής και μόνο ταπεινός θα μπορούσα να είμαι δίπλα τους. Ποτέ δεν με αντιμετώπισε κανένας ούτε ως κατώτερο, αλλά ούτε ως ανώτερο επειδή σπούδασα στην Αμερική. Αντίθετα, εγώ ένοιωθα πως έπρεπε να αποδείξω ότι αξίζω να είμαι εκεί.

Όταν ήμουν στο εξωτερικό σνόμπαρα την Κύπρο για την παραγωγή που υπήρχε και δεν σκόπευα να επιστρέψω

Έχεις πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα δραματική σειρά του ΣΙΓΜΑ, «Καταιγίδα». Τι είναι αυτό που βρίσκεις ιδιαίτερο στη νέα αυτή σειρά ή σε σχέση με τον ρόλο σου;

Μου είχαν μιλήσει παλαιότερα για την ιδέα που είχαν για τη σειρά ο Σταύρος Ποταμάρης (σκηνοθέτης) και ο Γιώργος Μουσκοβίας (σεναριογράφος) και είχα ενθουσιαστεί ειδικά με τον δικό μου ρόλο. Μετά χάθηκαν οι δρόμοι μας, γιατί εγώ σταμάτησα για 2 χρόνια την τηλεόρασή και έκανα μόνο θέατρο. Όταν ήρθε φέτος η πρόταση, αρχικά με άγχωνε λίγο η ιδέα του καθημερινού, γιατί είναι πολύ εύκολο να χαθεί το ενδιαφέρον και από τον θεατή και από τους ηθοποιούς, αλλά και από τον σεναριογράφο. Μόλις είδα όμως τον πιλότο, τους είπα αμέσως πως εγώ ήμουν μαζί τους. Τα παιδιά είναι νέοι και θέλουν να κάνουν κάτι πολύ δυνατό και διαφορετικό και το σημαντικό είναι πως ξέρουν τι θέλουν να προβάλουν. Ήρθαν με ένα έτοιμο σενάριο, με αρχή, μέση, τέλος. Εγώ υποδύομαι τον Ορέστη, είναι γιός υπουργού και από πλούσια οικογένεια. Είναι λίγο εγωιστής και ισχυρογνώμον, αφού πάντα είχε στη ζωή του ό,τι ήθελε και ποτέ δεν του είχε λείψει κάτι. Το μόνο πράγμα που δεν κατάφερε να κατακτήσει, ήταν ο παλιός του έρωτας με τη Ζωή, την οποία υποδύεται η Νίκη Δραγούμη.

Κατά την άποψη σου, έπρεπε ή όχι τελικά να κοπεί το γκέι φιλί της σειράς; Υπήρχε κάτι μεμπτό;

Θεωρώ τραγικό που ακόμα συζητούμε αν έπρεπε ή όχι να υπάρχει στην τηλεόραση μια σχέση μεταξύ δυο ομοφυλόφιλων. Είμαστε στο 2015 και σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν θα έπρεπε να ασχολούμαστε και να παλεύουμε για τα αυτονόητα. Το τραγικό είναι πως δεχόμαστε να βλέπουμε στην τηλεόραση το κέρατο, ή όταν κάποιος βγαίνει με μια κατά πολύ μικρότερη του, αλλά ένα γκέι φιλί δεν το δεχόμαστε. Είμαστε γελοίοι όταν δεχόμαστε να βλέπουμε στην τηλεόραση το κέρατο, αλλά όχι ένα γκέι φιλί. Ο κόσμος δεν θα κάτσει να δει τη σειρά για το τι έκοψες, θα κάτσει να τη δει για το τι έχεις πραγματικά να του δείξεις.

Από τη στιγμή που στο κείμενο υπήρχε το φιλί και η σκηνή γυρίστηκε, έπρεπε να παιχτεί

Αν δεν γράψει τα αναμενόμενα αυτή η σειρά, που ξέρουμε πως και αισθητική έχει και ποιότητα και δυνατή πλοκή και δυνατό casting και γερό budget και μεγάλη δυναμική για να πετύχει, δεν θα πρέπει ενδεχομένως να αναθεωρήσουμε για το τι πραγματικά θέλει ο μέσος Κύπριος τηλεθεατής; Μήπως τελικά θέλουν κάτι πολύ λιγότερο από αυτό που εμείς πιστεύουμε ότι ζητάνε;

Όχι, δεν πιστεύω πως ο Κύπριος τηλεθεατής θέλει κάτι λιγότερο. Έχουμε ένα νεανικό κοινό το οποίο δεν βλέπει τηλεόραση και παρακολουθεί σειρές από το διαδίκτυο, ή μεγάλες αμερικάνικες παραγωγές στο σινεμά. Αν του προσφέρουμε καλή τηλεόραση θα την παρακολουθήσει, για αυτό κι εμείς πρέπει να του ανεβάσουμε τον πήχη. Ο δρόμος όμως προς τα νούμερα είναι ύπουλος, για αυτό δεν πρέπει να τα βλέπουμε μόνο αυτά χωρίς να μας ενδιαφέρει αν θα βγάλουμε κάτι καλό. Στην Κύπρο για παράδειγμα, έχουμε 5 κανάλια και έκαναν πρεμιέρα όλα την ίδια μέρα. Δεν μπορούν όλοι να τα δουν όλα και για αυτό είναι ακόμη νωρίς να μιλήσουμε για νούμερα. Πάντως το ΣΙΓΜΑ, πιστεύει σε εμάς, είναι δίπλα μας και βγάζω το καπέλο στα παιδιά του μάρκετιγκ για τη μεγάλη καμπάνια που βγάζουν προς τα έξω.

Από την άλλη, όμως, είναι και οι 25-35 (ή και λίγο μεγαλύτεροι) που βλέπουν τις σειρές-υπερπαραγωγή του εξωτερικού. Αυτούς γιατί δεν έχει καταφέρει να τους κερδίσει κανένας λόκαλ σταθμός με τις παραγωγές του;

Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που βλέπουν πολλές σειρές του εξωτερικού και δύσκολα μπορεί να με κερδίσει η κυπριακή τηλεόραση. Πλέον, ο Κύπριος συνήθισε να βλέπει τις πιο υπερπαραγωγή σειρές του εξωτερικού, όπου εκεί είναι πιο ψηλό το budget από το δικό μας και σαφώς τα πλάνα και τα εφέ είναι μακράν καλύτερα. Μπορεί για παράδειγμα στην Κύπρο να γυρίζουμε 5 επεισόδια με 20 χιλιάδες ευρώ και στο εξωτερικό, να γυρίζουν μόνο ένα με αυτά τα χρήματα. Άρα είναι λογικό πως η διαφορά της ποιότητας θα είναι τεράστια. Νομίζω πως για να φτάσει η Κύπρος τις παράγωγες του εξωτερικού και για να καταφέρει να κερδίσει τους απαιτητικούς τηλεθεατές, πρέπει τα κανάλια να αποφασίσουν πως δεν είναι μόνο οι καθημερινές σειρές που φέρνουν χρήματα. Μπορεί κάλλιστα να επιβιώσει και μια σειρά που να προβάλλεται για παράδειγμα μόνο μια φορά τη βδομάδα, καθώς εκείνο το ένα επεισόδιο μπορεί να καθηλώσει το κοινό. Με αυτό τον τρόπο, δίνεις και την ευκαιρία στους σεναριογράφους να επενδύσουν ακόμη περισσότερο στο γράψιμο τους.

Το θέατρο, είναι η  ζωή μου και ο πρώτος μου έρωτας

Που αλλού μπορούμε να σε δούμε εκτός από την «Καταιγίδα»;

Μόλις τελείωσε η κυπριακή ταινία μεγάλου μήκους «Boy on the bridge» του Πέτρου Χαραλάμπους στην οποία έλαβα μέρος και είμαι πολύ περήφανος για αυτή τη συνεργασία. Πρόκειται για μια ταινία με ένα εξαιρετικό σενάριο, η οποία γυρίστηκε φέτος το καλοκαίρι στον Καλοπαναγιώτη και τον Απρίλιο ξεκινά το ταξίδι της στο εξωτερικό και σύντομα θα την περιμένουμε και στις αίθουσες κινηματογράφου. Επίσης, έλαβα μέρος και στην ταινία μικρού μήκους ΑΝΟΡΑΚ της Αλεξάνδρας Ματθαίου, η οποία προβλήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Προτιμάς θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφο;

Νομίζω πως ένας ηθοποιός μαθαίνει να αγαπά εξίσου και τα τρία. Το όνειρο μου εμένα είναι ο κινηματογράφος, γιατί εκεί βιώνεις μια άλλη μαγεία τη στιγμή που είσαι μόνος σου με την κάμερα. Με την τηλεόραση είμαι πολύ επιφυλακτικός γιατί είναι πολύ εύκολο να χαθεί το ενδιαφέρον, λόγω της πίεσης που έχουν οι καθημερινές σειρές. Είχα πει πως δεν ήθελα να ξανά κάνω καθημερινό, στην «Καταιγίδα» όμως επένδυσα επειδή με μάγεψε το σενάριο του Σταύρου και πιστεύω πολύ σε αυτό. Το θέατρο είναι η  ζωή μου και ο πρώτος μου έρωτας. Η διαδικασία της πρόβας στο θέατρο, μέχρι τη στιγμή της πρεμιέρας που θα βγεις στο σανίδι και θα μεταφέρεις στο κοινό όλα αυτά που έκανες στις πρόβες, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο.

Είμαστε πολύ ανασφαλή άτομα όλοι οι καλλιτέχνες και ειδικά οι ηθοποιοί

Ποια είναι η απόλυτη καταξίωση για έναν ηθοποιό;

Όχι τα βραβεία πάντως. Καταξίωση για μένα είναι εκείνη τη στιγμή που υποδύεσαι ένα ρόλο να καταφέρεις να κάνεις αυτόν που σε παρακολουθεί να ταυτιστεί μαζί σου και να ζήσει εκείνο που ζεις εκείνη την ώρα. Και για μένα είναι υπέροχο όταν σε δει στο δρόμο αυτό το άτομο που κατάφερες να του μεταδώσεις κάτι και σου πει "μπράβο". Όχι επειδή έχω ανάγκη να ακούσω το μπράβο, αλλά επειδή αυτό σε βοηθά να συνεχίσεις αυτό που κάνεις και να προσπαθήσεις να το κάνεις ακόμη καλύτερα.

Είναι κάτι που δεν σου αρέσει στο επάγγελμά σου;

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο στο επάγγελμα μου είναι πως, εμείς οι ηθοποιοί πολλές φορές δεν είμαστε αληθινοί στις σχέσεις με τους συναδέλφους μας. Μπορεί αυτό να έχει να κάνει με τη ζήλια ή με τον μεγάλο ανταγωνισμό που βιώνουμε. Είμαστε πολύ ανασφαλή άτομα όλοι οι καλλιτέχνες και ειδικά οι ηθοποιοί.

Έχεις θέσει στόχους για το μέλλον;

Σίγουρα. Θέλω να πιστεύω πως δεν υπάρχει καλλιτέχνης ή γενικά κάποιος άνθρωπος που να μην έχει στόχους. Οι στόχοι μας, είναι η κινητήρια δύναμη που έχουμε.  Οι δικοί μου στόχοι είναι να είμαι όσο το δυνατό καλύτερος στις δουλειές που αναλαμβάνω.