Ένα συγκλονιστικό έργο αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών, μόλις 500 μέτρα από το σημείο που γράφτηκε ο τραγικός επίλογος για τους 57 επιβάτες, φιλοτέχνησε ο καλλιτέχνης Γιώργος Κόφτης. Ο εικαστικός κατασκεύασε 58 τεράστια καρφιά και τα κάρφωσε στον Θεσσαλικό Κάμπο – ένα καρφί παραπάνω από τα θύματα για όσους έμειναν πίσω, για όσους ζουν με το τραύμα, αλλά και για την ανάγκη να μην ξεχαστεί αυτό που έγινε.

Μιλώντας στην «Εφ.Συν.» ο εικαστικός εξήγησε πώς προέκυψε η ιδέα με τα καρφιά: «Η ιδέα να κάνω ένα έργο για την τραγωδία με τριβέλιζε καιρό. Αρχικά είχα σκεφτεί να στήσω σταυρούς. Κάτι που να θυμίζει στρατιωτικό κοιμητήριο. Ωστόσο απέρριψα αυτήν την ιδέα γιατί θα παρέπεμπε αλλού και τελικά απέφυγα και τον θρησκευτικό σύμβολο που δεν ταιριάζει, έχει άλλες συνδηλώσεις. Κατέληξα ότι τα καρφιά εξυπηρετούν καλύτερα αυτό που θέλω να πω και να μοιραστώ και ότι ως σύμβολα είναι πιο ενδιαφέροντα για να επικοινωνήσουν το μήνυμα. Είναι τα καρφιά-αγκάθια, αυτά που υπάρχουν μέσα μας, που καρφώθηκαν κυριολεκτικά μετά την τραγωδία στα Τέμπη».

«58 καρφιά στα Τέμπη»

Η ανάρτηση του καλλιτέχνη:

«58 μεταλλικοί σωλήνες 2-2,5 μετρων. Εγκατάσταση με διαστάσεις 15x5x2,5μετρα.

Παρέα με την ομάδα φίλων που με προθυμία βοήθησαν να την φέρουμε εις πέρας αναφέρουμε τα παρακάτω:

Καταρχάς θέλουμε να πούμε στα παιδιά και στους συγγενείς των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών πως δεν υπάρχει κανείς που δεν θυμάται. Δεν σας ξέχασε κανείς. Είμαστε εδώ καθημερινά και θέλουμε να δηλώσουμε τη στήριξή μας και την αλληλεγγύη μας σε σας και στους οικείους σας. Το έργο είναι αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων, σε εσάς και τους τραυματίες που ζούνε ακόμα με το τραύμα. Πάνω απ' όλα ευχόμαστε ο Θεός να σας δίνει δύναμη, να γίνετε καλά και να μπορέσετε κάποια στιγμή απλά να αντέχετε την κάθε μέρα λίγο ευκολότερα. Είναι μάταιο κάνεις να επιχειρήσει να σας παρηγορήσει, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σας αγαπήσουμε, έστω εκ του μακρόθεν.

Η κίνηση αυτή σκοπό έχει απλά να δείξει σε σας και στον υπόλοιπο κόσμο πως κάπου, στη διάχυτη σιωπή που επικρατεί παντού στα ΜΜΕ, στην απόλυτη απουσία ενδοσκόπησης και αυτοκριτικής, ζει ακόμα η αλληλεγγύη και η αγάπη, τα καθαρά πνεύματα και όσο το δυνατόν η διαύγεια και η αλληλεγγύη. Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι με καρδιές καθάριες, γεμάτες αγάπη και υποστήριξη και είμαστε βέβαιοι πως εκφράζονται μαζί με μας χιλιάδες. Δεν αποδεχόμαστε τη σιωπή, δεν είμαστε οι κυνικοί και χυδαίοι όπως με μανία προσπαθούν να διαμορφώσουν την αυτοεικόνα μας τα media αλλά άνθρωποι απλοί με πολύ πιο υγιή αντανακλαστικά από τον διάχυτο κυνισμό που επικρατεί.

Το έργο αυτό πέρα από τη λύπη και τον θυμό εκφράζει και μια διάθεση αυτοκριτικής. Είναι δυστυχώς αλήθεια και νιώθουμε πως σε αυτό το έγκλημα είμαστε συνυπεύθυνοι και συνένοχοι σε έναν βαθμό οι πάντες. Κάθε φορά που κάναμε τα στραβά μάτια, είτε σε λαμογιές, είτε σε ρουσφέτια, είτε σε ανομία και σε παράβαση καθηκόντων, είτε σε υπέρβαση καθηκόντων θρέψαμε αυτό το κτήνος. Τώρα πια, πληρώνουμε πολύ ακριβά όλη αυτήν την ολιγωρία και την ανοχή. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μας έκανε τόσο δειλούς και ευθυνόφοβους, αλλά αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να αλλάξουμε όλοι και όλες άμεσα. Αν θέλουμε κάποια στιγμή να αποτινάξουμε αυτά τα κατεστημένα από επάνω μας και να νιώσουμε έστω και λίγο ασφαλείς στη χώρα μας.

Πλέον η Ελλάδα έχει στην καρδιά της μια ανοιχτή πληγή. Με τα καρφιά μέσα στην καρδιά της καρφωμένα. Στεκόμαστε στο πλάι του συλλόγου θυμάτων των Τεμπών και είμαστε μαζί τους στο αίτημα αναθεώρησης του Συντάγματος προς άρση της βουλευτικής ασυλίας. Ζητούμε εκ των προτέρων συγγνώμη σε όσους δεν καλύπτει αισθητικά η κίνηση αυτή, αλλά η τέχνη δεν έχει μόνο τον σκοπό να καλλωπίζει, αλλά κάποιες φορές χρειάζεται και να ενοχλεί. Σε κανέναν δεν είναι εύκολο, ούτε και σε μας που μπήκαμε στη διαδικασία να το κάνουμε. Έτσι όμως, πονάει μέσα μας έστω και σιωπηλά η καρδιά μας ακόμη από εκείνη την άθλια μέρα.

Η αλήθεια είναι μία. Δεν είναι πλασματική. Γνωρίζουμε πως αυτό το χάλι που λέγεται ελληνικό κράτος έχει προκαλέσει ένα έγκλημα που κόστισε τη ζωή άδικα εντελώς σε τόσους ανθρώπους. Είναι αδιανόητος ο πόνος. Το μόνο που επιδιώκουμε να περάσουμε είναι πως όχι μόνο σε σας, αλλά και στους υπόλοιπους από εμάς ο χρόνος σταμάτησε εκείνη την καταραμένη ώρα. Νιώθουμε πως γύρω μας είμαστε πολλοί περισσότεροι από όσους θέλουν να δείχνουν στα media που νιώθουμε πως δεν έχουμε επίσημη φωνή. Αν πρέπει να κάνουμε κάτι είναι απλά να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο με τα ίδιά μας τα χέρια με γνώμονα την ελευθερία, τη λεπτότητα, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη. Πάνω απ' όλα με τη δικαιοσύνη.

Το έργο βρίσκεται 500 μέτρα νοτιότερα από το σημείο του τραγικού συμβάντος της 28ης Φεβρουαρίου 2023. Ευχαριστώ όσους με προθυμία βοήθησαν».